CHP başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun eşi Selvi Kılıçdaroğlu’nun uyuklayan imajını paylaştığı için tenkitlerin gayesi olan Yılmaz Özdil’e ÂLÂ Parti’ye yakınlığıyla bilinen Yeniçağ gazetesinden takviye geldi.
“Yılmaz Özdil’i neden yedirmeyiz? Korkma Yılmaz gerinde dağ üzere Yeniçağ var” başlıklı yazı şöyle:
“Yılmaz Özdil’i linç teşebbüsü devam ediyor.
Ne yaptı Yılmaz Özdil?
Gazetecilik refleksiyle toplumsal medyadan önüne düşen bir fotoğrafa yorum yazdı.
Hepsi bu…
Sen misin bunu yapan.
Beş koldan Yılmaz Özdil’i yok etme teşebbüsü de anında başladı.
Yılmaz Özdil beş kolda pusuda bekleyenler için aslında bir amaçtı.
Anında taarruza başladılar…
İşin farkında olmayan ergen toplumsal medyacılar da beşinci kolcuların yarattığı dalganın üstüne çıkınca ortaya linç tsunamisi çıktı…
Sonra,
sonra ne acıdır ki Yılmaz Özdil, kendini savunmak için bir tam sayfa yazı yazmak zorunda kaldı.
Oysa bütün televizyoncular bilir ki, bu imajlar TV’lerin namusu sayılan ve ismine reji denilen yerde seçilir.
Stüdyodaki bir yayın en az 3 kamera ile çekilir. Orta halli bir TV’de bile STD’lerinde 3 kamera bir eski ismi ile parmak kamera, (Tepe kamarası) varsa derinlik sağlamış için de Jimmy Jib denilen ve STD’nin derinliğini 3 hatta 4 katına çıkartan hareketli kameralar vardı.
Eder sana 5 kamera.
Bu, kolay bir odadaki (STD) kaliteli yayın içindir.
Yani direktörün önüne en az 5 monitöre bu manzaralar düşer yayın çıkışı için.
Şayet bir maç yayı ise bu 12, 14, 16 hatta 24 kamera ve fazlasına kadar çıkar.
Yönetmenin çabucak yanında oturan ve televizyoncuların Fotoğraf Seçici diye isimlendirdiği kritik misyon yapan bir kişi vardır.
Yönetmenden gelen ve ekseriyetle, dikkatlerden kaçmasın diye parmak şaklatarak verdiği “Kamera 6, kamera 9, kamera 3, kamera 1” üzere komutları o parmak şaklatmalarından aldığı dikkatle önündeki fotoğraf seçme butonlarına basarak istenilen resmi (Yani görüntüyü) çıkışa, tekrar yani ‘Yayına’ verir.
Yayına verilen imgenin geri dönüşü yoktur.
Bu teknik bir bilgidir.
Görüntü içeriğinin yayına verilip verilmemesinin ehemmiyeti, kalitesi, kirliliği yahut pak olup olmadığı büsbütün yönetme bağlıdır.
seçilen manzara yayına çıktıktan sonra olanlar olmuştur bir defa.
Geri dönüşü yoktur.
Paplo Nuruda’nın şiirlerini kendi yazmış üzere,
aşık olduğu bayanı tava getirmek için kullanan Postacının dediği üzere,
Şiir yazıldıktan sonra yazana değil lazım olana aittir…
Elbette ‘Yönetmen seçmeseydi bir kere’ diyerek de bu paylaşımı yapanın paklanamaz. Elbette eleştirilir lakin linç edilemez.
Tıpkı, Erdoğan’ın konuşurken uyuduğu imajların yayına verilmesi üzere…
beşinci kolcular neyse de tarafgillere sormak lazım;
Erdoğan’ın uyurken imgelerin paylaşmak etik de
iş sizin tutuğunuz tarafa gelince mi ayağa kalkarsınız?
Sizin ötekilerden ne farkınız var?
‘Suçlu kendinden olunca suçsuzdur’ diyen o zihniyetten ne farkınız var o vakit?
Cumhurbaşkanı’nın o manzaralarında de ayağa kalkacaktınız…
Buna ikiyüzlülük denmez de ne denir sanki?!
Bunda direktörün de kabahati yoktur.
Yönetmen fotoğraf yapması için kameramanlara komut verir.
İyi fotoğraf yapın bana der!
Aynı manzara dakikalarca ekrana verilmez.
Şayet ekranda tıpkı imaj varsa direktör işe hareketlilik katmak için öteki kamaralardan manzara arar. Bulduğunda da ona “keser yayını”…
Bu durumda hiç kimse direktörü de çöpe atamaz, suçlayamaz…
düşünsenize ekranda dakikalarca İngilizce konuşan biri üstüne simultana çeviri yapılıyor. Ve yayın cızırtılı ne dediği anlaşılmıyor.
Hal bu türlü iken direktör elbette ki yayını seyredilebilir kılmak için çeşitli arayışlara girmek zorundadır.
Bunun tek yolu da o an için değişik bir resmi ekrana vermektir…
Yönetmen de bunu yapmıştır.
Yapmasa müdürleri ve öbür direktör arkadaşları ‘Yönetmenlik rütbesinden şüphe” etmeye başlarlar.
Burada sorulması gereken soru ‘O imgeyi bilerek mi seçti?’ sorusudur…
Burada suçlanması gereken Kılıçdaroğlu’nun eşinin hasta hasta oraya kimin getirdiğidir.
Hadi o, eşini yalnız bırakmadı geldi.
Saygıya bedel bir davranıştır bu.
Peki bu berbat yayın akışını kim belirledi?!
İşte asıl sorulması gereken soru budur?
Akışın başında simultane çeviri ile dakikalarca cızırtılı yayın kimin aklının esiridir?!
Söyleyin bize kim seyreder bu türlü bir programı..!!
Her fırsatta liyakat liyakat diyeceksiniz fakat siz,
liyakat seviyeleri programladıkları toplantı akışıyla ortada olan beşerlerle insanların karşısına çıkacaksınız…
Atatürk’e hakaret eden,
Türk Ordusu’na iftira atan insanları etrafınıza toplayacaksınız liyakat diyeceksiniz ha…
Hadi oradan peynir gemisi geliyor bak..!
Bu yüzden,
ne Yılmaz Özdil’i ne de Yılmaz Özdil gibileri size yedirmeyiz…
Yiyemezsiniz…
Tartışılması gereken önderin etrafındaki liyakatsiz beşerler olmadır.
Sonra,
Yılmaz Özdil gazetecidir, dürüst ve cesaretli bir habercidir…
Bugüne kadar bir yamuğunu görmedik..
Atılan iftiraları biliyoruz lakin..
Çünkü biz Bab-ı Ali’de 40 bireyiz birbirimiz biliriz…
Yani gazetecidir.
Ne yapmıştır Yılmaz Özdil?
Kısaca hatırlayalım…
Türk Ordusu’nun kahraman subayları iftira ile içeri atılıp mahpuslarda mevte gönderilirken, Yılmaz Özdil onları cezaevinde ziyaret eden biridir…
Türk subayı olmanın neredeyse bir kabahatmiş üzere gösterildiği o alçak yılları hatırlayın lütfen…
Ne yapmış yani Yılmaz Özdil cürüm mu işlemiş…
Kimsenin maçasının yemediği o yıllarda o askerlere sahip çıktığı için midir bu intikam saldırısı…
Ne yapmış Yılmaz Özdil, Büyük Lider Mustafa Kemal Atatürk’ün isminin her yerden silinmeye çalışıldığı yıllarda…
O olmasaydı çökecek olan ve Çanakkale’yi Geçilmez Çanakkale yapan Çanakkale Direnişi’nin büyük kahramanı Anafartalar Küme Kumandanı Yarbay Mustafa Kemal’in isminin bile anılmadığı Çanakkale günlerinde..
Oysa o zaferden sonra Yarbay Mustafa Kemal generalliğe (Paşa) terfi ettirilmiştir.
Bu ülkenin kurucusu Atatürk ve kahraman silah arkadaşı İsmet İnönü için “İki sarhoş” denildiği günlerde,
Büyük Önder’in gençliğin gönlünden silinmek istendiği o karanlık günleri hatırlayın…
Hatırlayın, Kadıköy’de Atatürk’lü Türk bayrağı satan bireylerin gözaltına alındığı yılları..
İstiklal Marşı’nın kaldırılmasını isteyen hainlerin kol gezdiği günleri…
Hatırlayın, Atatürk’ü ve onu savunan insanların gazete manşetlerinde ‘vurulduğu’,
savcıların, yargıçların, polislerin o insanların peşinde olduğu yılları…
Yılmaz Özdil o karanlık günlerde Atatürk kitabı yazarak, bilmem kaç adedini köy okullarını göndererek Atatürk’ü gençlerle, çocuklarla buluşturmaya çalışmıştır…
Bedel ödeme pahasına…
Tıpkı büyük şair Attila İlhan’ın dediği üzere,
O kelamlar ki kalbimizin üstünde
Dolu bir tabanca gibi
Ölüp ölesiye taşırız
O kelamlar ki bir sefer çıkmıştır ağzımızdan
Uğrunda asılırız…
diyerek birçok kişinin masanın gerisine saklandığı yıllarda Kuvayi Ulusala ruhunu saçmıştır etrafa…
Şimdilerde Atatürkçü olan pervaneden bile süratli dönen liboşlar Yılmaz Özdil’i yiyemez yedirmeyiz…
Yaşasın Bağımsız Milliyetçi Atatürk’ün ülkesi Büyük Türkiye Cumhuriyeti…
Yaşasın Bağımsız özgür haberler…
En kalbi Muhabbetlerimle…
Ben Kaçar anam babam…
Ben Can; Orhan Can…”