Yükseköğretime geçiş imtihanları devrinde gündeme gelen “baraj meselesi”ni Çocuk Psikolojisi Derneği Lideri Süleyman Hecebil, gazetemize yaptığı açıklamayla kıymetlendirdi.
“TYT’nin hedefi, öğrencilerin önlisans ve lisans kısımlarına ne kadar kâfi ve hazır olduklarını belirlemek için konulan bir imtihandır. TYT’de 150 -180 puan alan adaylar yalnızca iki yıllık kısımları tercih edebilirken 180 ve üzerinde puan alan adaylar 4-6 yıllık kısımları tercih edebilme hakkını kazanabiliyorlardı. Yani üniversiteye belirli bir temel bilgiye sahip ve üniversal eğitime hazır olan öğrenciler yükseköğretime yerleşme talihine sahip olabiliyorlardı” halinde açıklamada bulunan Hecebil, “Ancak okullardaki eğitim kalitesi öylesine yetersiz ki, mevcut sistem öğrencilerin büyük çoğunluğunu bu barajları aşamaz hale getirdi. Özel üniversitelerin ‘kontenjanlar boş kalıyor’ baskısıyla Hükümet eliyle barajlar kaldırıldı. Böylelikle üniversal eğitimi yürümeyecek durumda olan herkes bir halde üniversitede tahsil görme hakkını elde etti” dedi.
Süleyman Hecebil
Hecebil, açıklamasına şöyle devam etti:
“Söz konusu durum, genç işsiz oranı yüzde 25’lere dayanan ülkemizde bir kac sene içinde bu genç işsiz oranının yüzde 40’lara tırmanmasına neden olacaktır” Yalnızca imtihanlara hazırlanma gerekçesiyle ilkokul 1. Sınıftan itibaren tüm çocuklarımızın çocuklukları ellerinden alınıp karşılığında test sorularını ellerine tutuşturulmamış mıydı? Anne-babalar, sadece çocukları bu imtihana hazırlansınlar diye dershanelere, dershaneden bozma özel okullara ve özel ders öğretmenlerine varını ağırı vermemişler miydi? Ne oldu? Gelinen noktada kitap okumayı sevmeyen, yaratıcılığını, ögrenme heyecanını, motivasyonunu ve merak hissini kaybetmiş öğrenci yığınları ile karşı karşıyayız. Sanki bizde öbür çocuklarının geleceğini bu kadar berbat eden öteki ülke var mıdır? Siz küçük yaşlarda çocukların eline test tutuşturursanız, öğretmenler çocukları yalnızca bu testlere yanıt vermek üzere eğitim planlarını yaparlarsa o çocuklardan bir şey çıkmaz. Artık özel üniversitelerin bir çok kısmı imtihanda neredeyse bir kaç soruya yanlışsız karşılık verebilen öğrencilerle doldurulmuş durumdadır.
Üniversite imtihanlarında sorulan soruların kalitesinde (zorluk ve ayırt edicilik) bir standart sorunu vardır. Testlerin Türkiye ortalamaları ve standart sapmaları bunu net bir biçimde ortaya koymaktadır. Bir öğrencinin nereye kazanacağını o yıl sorulan soruları kalitesi (çocuğun şansı) belirlemektedir. Muvaffakiyet sıralamalarının yerlestirmelerde kullanılması ya da şart olarak konulması da yanlışsız değildir.
Örneğin geçen yıl sayısal puandan 367 alan bir öğrenci 90000 içinde yer alirken bu yıl 400 puan alan öğrenci 105000 den daha büyük sırada kendine yer bulabilmiştir. Artık soruyorum 367 puan alan öğrenci mi başarılı yoksa 400 puan alan mı?
Çocuklarımızın iki eli yakamızdadır. Onları bu hale getirenler yetişkinlerdir. Bu nedenle onların yükü ve vebali eğitim siyasetlerinden sorumlu olan ve daha evvel sorumluluk almış herkesin boynunadır.”