Harika olsun diyeceğim bayram lakin zihnimden geçiriyorum yalnızca son haftayı, yeri cennet olsun, merhum Ekrem Karakaya hekimi düşünüyorum.
Nobranlaştırılmış, ayartılmış, işine gelmediğinde öldürmeyi bile kendine hak gören, cahilliği kutsayan bir insansının kurbanı oldu.
Öyle ki, Konya’da bir imam çabucak bayram öncesi son Cuma hutbesinde ”Öldürmez misin” diyerek tabipleri maksat gösteriyor. Mesela o imam diyemez miydi; “Doktorlarımız en kıymetlilerimizdir. Daha koronada Avrupa’nın yarısında hastaneler kepenk kapatırken, onlar halk için cansiparane çalıştı. Yalnızca sarılın helallik alın.” Anadolu irfanı bunu gerektirmez miydi, yanlış mı anladık?
Biz kimsenin birbirini yemediği, insanların birbirine ağız dolusu hakaret etmediği, televizyondaki o siyasi tartışmalarda garip insanların garip zihinlerine maruz kalmadığımız, ayrımcılığın olmadığı, cinayet işlenmediği, bir sokak hayvanına azap edilmediği, insan ruhunu öldüren katillerin uygun hal indirimi almadığı, huzur dolu kimi günler olmaz mı? Aşk, bahar, yaz, çiçekler konuşamıyor muyuz? Yalnızca kimi anlar için?
Her ne kadar zan esaret olsa da aklıma takılıyor…
* Şu hayatta neden birbirinin üzerine basıyor?
Niçin birbirimizi ezip geçiyoruz?
Yönetene yönetileni, işveren çalışanını, baba oğlunu, anne kızını, dost arkadaşını, âşık maşuğunu, seven sevileni…
Aslında uzunca bir vakittir, insanların gözlerinde bir şey arıyorum. Aradığım şey ‘hayret’
Ama çok az bulabiliyorum.
Oysaki herkes, içinde bir yerlerde bir şeylerin yanlış gittiğini fark ediyor olmalı.
Sanırım uygunlukların hepsi birbirini benziyor da berbatlıklar onu her yapana özgü!
Artık güzelce eminim; İnsanı açlık yahut çaresizlik değil, anlamsızlık yıkar.
Sorularını duymak istediği yanıtlara nazaran değiştiren insanların ülkesinde tartışılan her olayda gördüğüm şeyi söyleyeyim mi? 80 insan 160 milyon yüz… Şaşırmayın, dışarıda zannettiğimiz her şey aslında içeridedir. Tahminen de o sarsılmaz fikirlerimiz yalnızca altın suyuna batırılmıştır ve her yıkandığında rengi atacaktır da bilmiyoruzdur…
Ne kadar ikircikli. Meğer ki insan salt mevtten yapılmıştır. Saf vefattan. Bizim ömür diye kabul ettiğimiz şey, gerçek hayatın uykusu, varlığımızın gerçek halinin vefatıdır. Mevt ömrü büker, bize gerçekleri hatırlatır. Ya da bilmem ki, vicdan, merhamet, huzur ve sevgi bile yitip gidiyorsa bu cihanda, kim yaşamak ister ki ulaşana dek sonsuza? Büyükbabam, meczup ihtiyar; ‘Mezar taşı konuşur oğlum, sen de ölürsün dinlerken. Her şey sona ermek için başlar, kimileri ise bitmek bilmez! Ne yaşadığına dikkat et, her şey o 5 dakika içindir’ kederi. O vakit bu kadar hırs, bu kadar şehvet niçin? Neye koşuyoruz ya da neyden kaçıyoruz.
Ya koştuğumuz ve kaçtığımız şey aynıysa: Her ikisi de ölümse!
Neyse umutluyum. Düzelmek, düzeltmek için çok fırsatımız var. Genel kuraldır, fırsatlar ona hazır olanlar içindir. Bazen önünüzdeki fırsatlar ya da sıkıntılar sizin bakışınızdan bir kova su üzere görünür. Lakin bu bir sineğin bakış açısından sonsuz bir okyanus, bir filin bakış açısından bir bardak su, bir melek balığının gözünden ise nefes aldığı yuvasıdır. Aslolan ne olduğu değil, sizin nasıl gördüğünüzdür. Elinizden geleni yapın. Adil ve uygun olmaya çalışın, üretin, sevin hem de daima çok sevin. Birçok şeyi… Bu türlü yaparsanız hayat size âlâ bir aile, hoş dostlar, sıhhat, afiyet, sabır, merhamet, şefkat, şükür ve gelişmek için menzil verecektir.
Ben kendi adıma diğerlerinin gerçeklerini de, kendi yalanlarımı da umursamadan yaşamaya çalışıyorum. Kendime daima diyorum ki; Nefesini tut ve üfle gökyüzüne. Uçurabildiğim kadar yıldız uçurmalıyım. Sonra gülümsemeliyim, her şeye karşın şahane olan bu dünyada bu denli sene nefes alabildim diye. Nasr el-Kirmânî’yi çok severim pahalı düşünürlerden, ona nazaran tevekkül, bulmak ve kaybetmek sırasında kalbin sukûnet içinde olmasıdır. Ve mütevekkil insan bilir ki; biz neye hırslandıysak, kaybettiğimiz o’dur. Bu yüzden hırs değil, sükûnettir temel olan.
Ben daima şöyle derim:
Dünya, lambadan çıkan cinin ‘dile benden ne dilersen lafına’ ‘canının sağlığı’ diyen insanların yüzü suyu hürmetine dönüyor… Sonucunda küçük küçük kesimlerle, birebir hüzünden hissesini alan büyük ve hüzünlü kişilerdik! Ne de olsa ömür ne ki? Öldüğünde doğmadan evvel ne isen o olacaksın. İsmini hatırlayan son kişi öldüğünde hiç doğmamış olacaksın. Şimdilik seni hatırlayanlar var, o vakit keyfini çıkar hayat… O vakit keyfini çıkar bayramın. Çok çıkar.