Asrın felaketi, Türkiye nüfusunun beşte birinin yaşadığı 10 vilayette, Kahramanmaraş merkezli olarak 7.7 ve 7.6 büyüklüğündeki sarsıntılarla yüreğimizi vurdu, dahası yakın coğrafyalarda da yıkıma neden oldu. 17 Ağustos 1999’da, 7.2 büyüklüğündeki sarsıntının açtığı derin travma, üzerinden yıllar geçmesine karşın şimdi sağılmadan, 6 Şubat Kahramanmaraş sarsıntısı, toplumda tam bir ruhsal ve sosyolojik enkaz yarattı.
Afetin karşısında yaşanan büyük çaresizlik, zelzelenin oluşturduğu yarıklar üzere insanların yüreğinde ve hafızasında, bir o kadar derin izler, yarıklar bırakacak üzere görünüyor. Fakat asla unutulmayacak bir öteki iz de kentlerin büyük bir kısmı göçük altında perişan halde yardım beklerken, yaşanan trajediyi siyasete husus edenlerin, yalancıların- talancıların-nefret körükleyenlerin yarattığı travma.
Yok baraj patladı, yok sondan mülteciler akın akın geçiyor, göçük altında inleyenlerle dalga geçenler.
Adam, Hatay yerine, keşke Diyarbakır yerle bir olsaydı diye tweet atmış… Allah seni kahretsin! Ey mahlukatlar, dünya Türkiye için seferber olmuşken, düşman dediklerimiz bile yaralarımızı kucaklamışken, siz bize neyi reva görüyorsunuz? Bunu, bu türlü bir acının ortasında hayvan bile yapmaz, yapan lakin mahlukat-canavar olabilir.
Gelelim, tenkit hakkına. Pekala, her şey dört dörtlük müydü, şahit olduklarımızı dillendirmeyip, eksikleri nazaran göre susacak mıydık? Hayır, bunu demek istemiyorum. Lakin bir mevzuda tenkidin ya da ihtarın dozu yapan olmalıdır, hele bu türlü sıcak vakitlerde. Yaşadığımız afet büyük tektonik değişim ortaya çıkarıp, Türkiye’nin sonlarını bile değiştirmişken, zelzelenin gerçekleştiği saat-hava koşulları-çöken yollar göz önündeyken, hatta devletin kendisi de enkaz altındayken (çünkü devletin sistemlerini o devletin insanları işletir, o vazifeliler hatta etraf vilayetlerdeki vazifeliler vs. hepsi aileleri ile birlikte enkaz altındaydı) üstelik alanda da değil oturduğu yerden, nefret lisanını hiç utanmadan kullananlar, hükûmete yükleneceğim diye devletinin üstüne basanlar en hafifinden alçaktır.
Düşünsenize, hepimiz adil bir dünyada, adaleti gerçekleştiren sistemlerin insanı koruduğu bir ortamda yaşadığımıza inanmak isteriz. Bu inancın, hele böylesine bir acının ortasında sarsılması ne demektir, hiç düşündünüz mü? Bu alçaklar, enkaz başında ‘can’ı için bekleyen birine, en fazla muhtaçlığı olan şeyin ‘kendini inançta hissetmek’ olduğunu bile bile, ‘devlet yok’ dediğinde, esasen infial ve isyan içindeki o insanı, nasıl bir çaresizlik uçurumuna ittiğinin farkında mıdır? Mesela enkaz başında, evladı için çırpınan bir ana – babaya, ‘evladından umut kes’ demek değil midir bu? Bu acının, felaketin, onulmaz yaranın üstünde tepinmek kime ne yarar sağlayabilir?
Ey pabucumun cengaveri, enkaz başında sevdiklerini bekleyen insanların, bağırmaya- çağırmaya- isyan etmeye, sayıp – sövmeye yerden göğe hakları var.
Senin işin, o insanların acılarını köpürtmek değil, acılarını paylaşmak, kederine deva aramak. Elinde mikrofon oralarda dolaşabildiğine ya da klavye başında aslan kesilebildiğine nazaran, mesela bir yardım tırına rehberlik ederek, muhtaçlığı olan bölgeye- şahıslara yardımları yönlendirebilirsin.
Bölgede insan gücüne fazlası ile muhtaçlık var zira. Bir işin ucundan sende tutabilirsin. Haaa, tenkitlerin var ve kesinlikle söylemek istiyorsun, eyvallah dozunu bil kâfi. Yok, hükûmeti gömmek istiyorsun, o da tamam. Yas mühleti sonunda herkes lisanının altındakini ortaya koyar. Samimiyetsiz, yapan değil yıkıcı lisan ne siyasete ne de topluma yarar sağlar. Bu türlü bir felaketin ortasında, kendini adam – önemli hissetmek için yaptığın şey, öbür hayatların üstüne basıyor.
Ve sizler, canını dişine takan can madencilerimiz, tüm yerli- yabancı arama –kurtarma takımları, itfaiyecilerimiz, AFAD, JAK, Ahbap, tüm sivil toplum kuruluşlarımız, Kızılay ve bu ülkenin uygun yürekli merhametli insanları, Prof. Dr. Uğur Batı ve Onedio grubu üzere aydınları, Fulya Öztürk, Merve Tokaz üzere medya çalışanları yeterli ki varsınız… Bu kaos çağında bile, onca acıya- dehşete karşın, hayata dair insanlık ismine, hala umut edecek şeylerin var olduğunu bir sefer daha gösterdiğiniz için minnettarım. Başımız sağ olsun Türkiye’m. Artık birlik vakti… Hepimiz birimiz, birimiz hepimiz için.