Uzun uzun konuşmalarımızdan aldığım notlardan en değerli ve yol göstericisiydi tahminen de. Unsur kullanım sorununda hayatını elleriyle yok eden bireyler birden fazla vakit suçluluk psikolojisi ile yansıtma yolunu seçerler. Bir diğerini sebep gösterme yolu olarak da tanımlanan bir savunma düzeneği geliştirirler. Elbette en sık karşılaşılan ve değiştirilmesi gereken, kabullenme sürecinde en güç aşılması gereken eşiktir. Bir savunma sistemidir, bir kaçış yoludur ve değiştirilmesi her iki taraf için de zordur.
H.K. yı benimle buluşmaya ikna eden annesi ile de görüşme yaptık, olması gerektiği üzere. Annenin mizacı ya da kızıyla ilgili yaşadığı bu travmatik süreçten ötürü mı olduğunu düşündüğüm, ‘birileri ismine karar verme, karşı tarafı manipüle etme’ üzere kendisinin de farkında olmadığını fark ettiğim birtakım müşahedelerim oldu. Elbette hiçbir yanlış davranışın ve tercihin münasebeti olamaz lakin şahısların içerisinde bulundukları ruhsal problemlerde tetikleyici faktör oluşturabilirler.
“ANNE-KIZ OLAMADIK”
“Her yolu denedik ancak anne-kız olamadık. O anne oldu tahminen ki, annelik yalnızca muhtaçlık karşılamaksa şayet oldu evet lakin bence daha fazlasıydı anne olmak. Her şeye karar vermesi, benim adıma düşünmesi, daima birlikte vakit geçirelim istemesi, hiç yalnız kalamamam, daima memnunmuşum üzere davranmam beni çok yormuştu. Tahminen de babamın onu terk etmesi beni de kaybedeceği üzere bir niyete sebep olmuştu onda. Bu değildi, öteki bir şeyler olmalıydı o ‘anne’ kavramını dolduran. Lakin bizdeki o kavram daima boş kaldı ve sanırım bende bu boşluğu doldurmuştum kendimce, onu değil ancak kendimi terk etmiştim.”
Tek çocuktu H.K.ve tek çocukların ortak sorunudur paylaşımda bulunamamak ve onların tabiri ile ağır ilginin bunaltıcı tesiri. Her anne üzere H.K.’nın annesi de tüm ilgi ve alakasını vermiş evladına, her şeyini hatta aldığı nefesi bile düşünür olması hareket edecek alan bulamamasına sebep olmuş tahminen de. H.K.’nın babasının meskeni terk etmesi ve en gereksinim duyduğu bu kritik devrinde yanında olmaması, terk edilmişlik hissini görmezden gelmeye çalışması, bastırmak için bir tahlil arayışına sevk etmiş H.K’yi ve kaçarak uzaklaşmak için gittiği yanlış arkadaş etrafında ‘iyi gelir, memnun eder’ vaadiyle tanıştırılmış yasaklı husus ile. Birçok kere tedavi olmak için isteyerek ve istemeyerek tedaviye yönlendiriliyor H.K. Lakin plak daima başa sarıyor…
Konuşmalarımızda tedavi olma teşebbüslerinin neden istikrarlı ve sonuç verecek kadar tesirli olmadığını sorduğumda, “istemiyordum lakin sadece bir müddet dinlenmek için, düşünmemek için gidip yatmayı kabul ediyordum. Kısa müddetli de olsa annemin baskısından ve bitmek bilmeyen konuşmasından kurtuluyordum”. Bir sistem oturtmuştu kendisine kendince. İsteyerek kabul etmediği tedaviyi uzaklaşacak fikriyle kabul ediyordu lakin nizamlı ve sonrasında devam ettirmesi gereken süreçte yeniden bildiği üslupta yaşamaya devam ediyordu. Güç bir süreç olacaktı fakat imkânsız değildi. H.K.’yı evvel ‘kendi istediği için tedavi olmaya’ ikna etmek, daha doğrusu kendisini bu manada inandırması gerekiyordu. Hem ona hem de annenin de bu süreçte kızına daha uygun yardımcı olması ismine dayanak alması ve içsel sorunlarını çözmesine yardımcı olabilmek ismine yönlendirmelerimizi gerçekleştirdik ve uzun süreçli takvimimizi oluşturduk.
TEDAVİ SÜRECİNDE KIYMETLİ OLANLAR
Madde bağımlılığı tedavisi çok boyutlu olup eş vakitli sürdürülmesi gereken bir süreçtir. Zira özel yahut devlet hastanelerinde uygulanan tedavi tam manasıyla bir ‘arınma’ değildir. Arınma, bireyin hastane ortamında alınacak ilaç tedavisinin sonrasında nizamlı olarak devam ettirilmesi gereken ayaktan tedavi usulünü, travmaların güzelleştirilmesi için güzel ve irtibatta kalabileceği bir terapisti, hislerin dışavurumu ismine bireye özel hazırlanması gereken sistem ve tahlilleri, beyninde serotonin hormonun (mutluluk hormonu) salgılanmasını sağlayacak sevdiği bir işi yada aktifliği yapmasını, paylaşımlı küme terapilerini ve en kıymetlisi ise süreç hakkında bireye takviye olabilecek ebeveyn ve etrafın oluşturulmasını içerir.
Parçalanmış da olsa anne ve babanın evladının düzgünleşme sürecinde ona dayanak olması, gerekli durumlarda birlikte vakit geçirebilmeleri ve tahminen başka kıymetli durum da anne ve babanın problemli geçirdikleri bu süreci kendileri için de kolaylaştırabilmek ismine yardım almaları, kendi eksik istikametlerini fark edip tamamlayabilmeleri hasebiyle takviye olmaya çalıştıkları evlatlarına çok daha yararlı olabileceklerdir.
Çoğu vakit kendimizde fark etmemek için bastırdığımız kendi ruhsal süreçlerimizde gösterdiğimiz hal ve davranışlarımız tahminen de aslında en sevdiklerimizin öbür bir boyuta sürüklenmesine sebep oluyor.
Özetle şu denilebilir ki, her şey kararında hoştur, sevginin ve ilginin de fazlası ziyan verir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu