Köşe müellifi Burçak Cihan bu haftaki köşe yazısında “Festivallerin tadı kaçıyor…” isimli bir yazı kaleme aldı.
Evren’in bu haftaki köşe yazısındaki ilgili kısım şu halde:
“Ulusal sinema şenliklerimiz de seçime yönelik iç siyasetin giderek sertleşen ve ayrıştıran lisanından nasibine düşeni alıyor. Ya da sinema şenlikleri de şuurlu ya da bilinçsiz, sanatsal özünden koparılarak iç siyasetin materyali olma yolunda kullanılıyor.
Oysaki sinema şenlikleri şimdiki politik tasalardan tümüyle soyutlanmasa da, çoğunlukla etkinliklerindeki sanat yapılarıyla ilgili tartışma ve yorumlarıyla kelam konusu olmalı, bu taraflarıyla kamuoyunun gündeminde yer almalıdırlar. Aslında şenliklerin yapılma nedenlerinden biri de budur.
Ama yıllar yılı şenlikler bu özelliklerinden epey uzaklaştı. Sinemaların, heyetlerin ve onların kimi vakit ideolojik, kimi vakit sektörel lakin birçok vakit da politik değerlendirilmelerinin tartışıldığı klasik yapısından uzaklaşarak giderek kendilerini finanse eden kurumların politik tasalarına hizmet eden, birer sanatsal aktifliklerin ötesinde politik bir görünüme dönüştüler. Çabucak her şenlikte büyük ya da küçük tartışmaların tümünde politik yaklaşımların/söylemlerin öne çıkması, bir tesadüften daha çok neredeyse bir gelenek oldu. Bu yılkı ulusal şenliklerimiz de bu geleneği bozmadı. Adana Altın Koza’da kimi sinemaların yarışa alınıp alınmamasıyla başlayan politik içerikli gerginlik, Antalya Altın Portakal’daki ödül gecesinde sanatkarların sahnedeki konuşmalarıyla doruğa vardı. Son noktayı ise Boğaziçi Şenliği koydu. Sinema şenliklerine iki satır yer vermekten imtina eden kimi basın kuruluşları Boğaziçi Şenliğindeki iki sanatkarın tartışmalarını birinci sayfalarına taşıyarak tansiyonu yüksek bir tartışmanın içine girdiler. Sanıyorum bu tartışmalar bir mühlet daha devam edecek.
Üzücü olan sinema şenliklerinin bu tıp olay/tartışmalarla gündeme gelip kendi özlerinden giderek uzaklaşmalarıdır. Sinema dalının ekonomik olarak tabana vurduğu bir ortamda sinema şenliklerinin adeta can suyu verdiği bu alanı bir de bu açıdan yıpratmak, sanırım kimseye fayda vermediği üzere sinemayı da daha güç bir pozisyona sokar.
Film şenliklerinin yapılma emellerinden biri de, sanatkarlarını ödüllendirerek desteklemek, daha güzel sinemalar yapmaya yüreklendirmek, genç nesil sinemacıları ise özendirmektir. Fakat ne var ki bu cins tartışmalar bunun tam zıddını yaparak, işi şenliklerin çoğalmasına değil de yasaklanmasına dek götürerek hiç de istenmeyen ve de dilek edilmeyen durumlara yer hazırlamaktadır.
Oysaki şenlikler ayrıştırmaz, tersine birçok farklı niyet ve ömürleri etkinlikleriyle, birbirinden farklı dünyaları içeren sinemalarıyla bizlere sunarak birleştirirler. Beğenir ya da beğenmezsiniz. Bunlar sizin tercihinizdir. Sonuçta seçilen heyetin kararları da tartışılmaz lakin eleştirilir. Zira şenlikler yasaklayan, sansür eden, kısıtlayan alanlar değil tersine sanatkarın özgür olduğu yerlerdir. Ve bu özgürlüklerini de korumalıdırlar.
Kısacası ülkemizdeki sinema şenliklerinin üzerinde sert rüzgarlar esiyor ya da estiriliyor. Bazıları yapılamıyor, bazıları farklı nedenlerle yasaklanıyor, bir kısmı ise sanatsal yanlarından daha çok politik yanlarıyla kelam konusu ediliyor. Elbette ki sanat yapıtlarını siyasetten soyutlanmak olanaksızdır ancak, siyasetin da -ve bilhassa de kamuoyunun hassas olduğu alanlara gönderme yaparak- şenliklere hâkim olması, istenilen ve onaylanan bir olay değildir. Hem de hiç değildir.”