Sinan’ın izinde nakkaşlık

Camilerin manevi atmosferine el emeği ve göz ışığı süslemelerle katkıda bulunan nakkaşlar hem mesleğin kaybolmasından hem de bu işi sıvacı ve boyacıların yapmasından rahatsız. 25 yılda 400 mescide emeğini işleyen nakkaş Vedat Kaymaz Kaya, “3 farklı cami işini boyacılara verdiler. Onlar işi yaptıktan sonra işi geri bana verdiler. Zira işi istenildiği üzere yapamadılar” diyor. Mescitlerde kubbe tavanı, kemer ve iç duvarları tarihe mal olan, ibadetini gerçekleştiren cemaatte ise her baktığında hayranlık uyandıran nakışlarla donatan nakkaşlar yaptıkları işi anlattı.

Meslekte 27 yılı geride bırakan Ahmet Korlaelçi işi ağabeyi ve ustalarından öğrenmiş. Nakkaşlığın pirinin Mimar Sinan olduğunu söyleyen Korlaelçi, “Mimar Sinan, cami yazılarında kendi yetiştirdiği çiçeklerin renginden boya üretirdi ve o uzunluklarla işlediği mescitlerdeki çizgi sanatları bugün hâlâ birebir canlılığı korumaktadır. Bizim tabi bu türlü bir imkânımız yok. Biz İtalya’dan aldığımız boyaları tutkal ile sağlamlaştırıp sınır sanatını cami duvarına icra ediyoruz” diyor.

ODUN KÖMÜRÜNDEN TOZ

200 mescide göz parıltısını akıtan Korlaelçi, “Nakkaşlık bir çizgi sanatıdır. Osmanlı ve Selçuklu çizgi sanatlarının karışımıyla günümüzde icra edilmekte. Rumi Hatay motif, İslami motif diyebiliriz. Cami duvarlarına sınır sanatını işliyoruz. Yapacağımız yerin ölçüsünü alıp evvel yağlı kağıt ile çizim yapıyoruz ki simetrik olsun istiyoruz. İğne ve yağlı kâğıt ile çizgilerin üstünü deliyoruz. Odun kömürünü ezerek tozunu çıkarıyoruz. Un haline getirip ince elekten geçiyoruz. Çizdiğimiz çizgileri iğne ile deldikten sonra kömür tozunu çorap içerisine koyarak kopyalıyoruz. Kömür tozu kullanmamızın nedeni ise fırça ile sildiğimizde duvarlarda iş bittikten sonra leke yahut iz bırakmıyor” tabirlerini kullandı.

BOYACILAR NAKKAŞ OLMAYA KALKIŞIYOR

25 yılda 400 mescitte hünerini işleyen nakkaş Vedat Kaymaz Kaya, mesleğin her geçen gün bedel kaybetmesinden şikayetçi. Kaya, şunları söylüyor:

“Mesleğin zorlukları daima iskelede çalışıyor olmanız. Mesleğimiz sanatsal tarafı ağır bastığı için ağır çalışmamız gerekir. Mesleğimi ilgiyi köyümde kazandım. Çocukluğumda özendim. Mesleğimiz her geçen gün kıymet kaybediyor. 1998 yılında mesleğe başladığımda ‘hattatlar geliyor’ derlerdi. Şimdilerde ise ‘Sıvacılar, boyacılar geliyor’ diyorlar. Meslekte yetişen çırakların sayısı her geçen gün düşüyor. Gerçek mesleği sıvacılık ve boyacılık olan ustalar nakkaşlık yapmaya kalkıyorlar. Geçtiğimiz yıllarda bana verilecek olan 3 farklı cami işini boyacılara verdiler onlar işi yaptıktan sonra işi geri bana verdiler, zira işi istenildiği üzere yapamadılar. Mesleğimiz kaybolmaya yüz tuttu. Evvelden bir çırak geldiğinde nakkaş olacağım kaygısı. Son yıllarda burada da bir azalma var.”

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir