Gazetemiz muharriri Sertaç Eş, “Savunmayı kim savunacak?” başlıklı yazısında, gelinen noktada yalnızca bir savunma firmasından ayrılan mühendis takımının 850 sayısını geçtiğini belirtti.
Eş köşesinde, mühendis takımının İrlanda, Hollanda üzere ülkelere gittiğini, Hollanda’da bir firmada 350 Türk mühendisin çalıştığına dikkat çekti.
Eş yazısında, “Eindhoven kentinde Türk mühendislerin yaşadığı mahalle oluşmuş durumda. En hüzün verici tarafı ise şu: Her giden yeni bir arkadaşını götürüyor. Zira gittikleri yerlerde çok düzgün maaş alıyorlar, kimse kimsenin sakalına, pantolonuna karışmıyor” tabirlerini kullandı.
Yazısında bahsin iç boyutunu da masaya yatıran Eş, “Savunma firmalarında mutsuz olan beşerler buradan ayrılıyor ve bu firmalara dışarıdan iş yapıyorlar, yeni firma kuruyorlar. Ancak yerleşik yapı bozuluyor. Bu firmalar evvelce ODTÜ, İTÜ üzere üniversitelerden mühendis alırdı, öbür üniversitelerden mezun olanlar, “Bizi oraya almazlar” diye bakarlardı. Bu ölçüt artık işlemiyor.
Altay tankı konusu çok tatsız. Uğruna ihaleler geciktirilen, seri üretim işini vermek için her şey yapılan iş insanı, firmasını elden çıkardıktan sonra iktidar partisini de terk edip yeni bir partiye üye oldu. Motor üretimi konusuna sistematik yaklaşmak kimsenin aklına gelmiyor. Halbuki bu bahiste aşikâr bir evre kaydeden TEİ Eskişehir’de duruyor.
Yurttaşların gönülden bağışlarını da yönlendirdikleri bu kurumları artık SADAT projelerine sponsor olma pozisyonundan süratle çıkarmak gerekiyor” sözlerine yer verdi.
Yazı şu formda:
“Uzun savunma muhabirliğimiz periyodunda savunma endüstrisi ile de yakından ilgilenmeye çalıştık. Türkiye’nin göğsünü kabartan birtakım gelişmelerin teğe bir şahidi olduk. Her geçen gün yeni bir sistemin başarılı deneme haberini alınca keyifli olmamak elde değil.
Ancak bir müddettir, bu firmalardan güzel olmayan bilgiler gelmeye başladı. Çalışanların hayat şeklini, meşrebini sorgulayan, teknik boyutu çok geri planda olan, kamuoyunda çokça lisana getirilen cemaat-tarikat yapılanmalarından güç alan birtakım “yöneticiler” görevlendirilmiş.
Bu bireylerin çalışanlara yaklaşımı objektif ve somut ölçütlerle örtüşmüyor. Bir anda 20’nin üzerinde üst seviye yönetici misyonundan alınıyor, yerlerine yenileri getiriliyor. İpin ucu o denli bir kaçıyor ki Türkiye’nin çok değerli projelerini yöneten isimlere kadar vazifeden almalar yayılıyor. Örneğin ABD’li Skorsky firması Türkiye’de birtakım ortaklarla büyük işler yapıyor. Bu firmanın yürüttüğü projenin Türkiye tarafındaki sorumlusu da “Sonucu ne olur” diye düşünülmeden misyondan alınıyor. Türkiye’den kimse karşı çıkamıyor lakin ABD’li firma reaksiyon gösteriyor. Yürütülen ortak işlerde ahenk ve eşgüdümün sağlandığını, projenin orta yerinde bu türlü bir vazifeden almanın nelere yol açacağı, objektif ve somut olarak anlatılıyor. Sonra genel müdür, misyondan uzaklaştırılan yöneticinin meskenine gidiyor, özür diliyor ve misyonuna dönmesini istiyor.
Başka bir haber şöyle… Kamuoyunda birtakım yandaş bürokratların farklı yerlerden yedi maaş aldıkları sık sık gündeme geliyor. Bu pozisyonda olanlara yeni isimler ekleniyor. Lakin savunma endüstrisi alanındaki bir firmanın genel müdürünün toplamda 350 bin TL seviyesinde maaş aldığı da yaygın söylenti.
Hacim Kamoy’larla başlamıştı ulusal savunma oluşturma teşebbüsü… O ekolden gelen Fuat Akçayöz, Özcan Kahramangil, Faik Eken üzere isimleri anımsıyoruz. Stinger füzelerini esasa monte ettiklerinde, tanka hareket halinde atış yeteneği kazandırıldığında, sayısal tabanlı telsizler, radarlar geliştirildiğindeki heyecanları hala gözlerimizin önünde.
Şimdi geldiğimiz noktada yalnızca bir savunma firmamızdan ayrılan mühendis takımı 850 sayısını geçmiş durumda. İrlanda, Hollanda üzere ülkelere gidiyorlar. Hollanda’da bir firmada 350 Türk mühendis çalışıyor. Eindhoven kentinde Türk mühendislerin yaşadığı mahalle oluşmuş durumda. En hüzün verici tarafı ise şu: Her giden yeni bir arkadaşını götürüyor. Zira gittikleri yerlerde çok âlâ maaş alıyorlar, kimse kimsenin sakalına, pantolonuna karışmıyor.
Bir de bahsin iç boyutu var. Savunma firmalarında mutsuz olan beşerler buradan ayrılıyor ve bu firmalara dışarıdan iş yapıyorlar, yeni firma kuruyorlar. Fakat yerleşik yapı bozuluyor. Bu firmalar evvelce ODTÜ, İTÜ üzere üniversitelerden mühendis alırdı, öteki üniversitelerden mezun olanlar, “Bizi oraya almazlar” diye bakarlardı. Bu ölçüt artık işlemiyor.
Altay tankı konusu çok tatsız. Uğruna ihaleler geciktirilen, seri üretim işini vermek için her şey yapılan iş insanı, firmasını elden çıkardıktan sonra iktidar partisini de terk edip yeni bir partiye üye oldu. Motor üretimi konusuna sistematik yaklaşmak kimsenin aklına gelmiyor. Meğer bu hususta aşikâr bir kademe kaydeden TEİ Eskişehir’de duruyor.
Yurttaşların gönülden bağışlarını da yönlendirdikleri bu kurumları artık SADAT projelerine sponsor olma pozisyonundan süratle çıkarmak gerekiyor.”