Türkiye’nin dört bir yanından sıhhat çalışanları, Kahramanmaraş merkezli sarsıntılardan etkilenen 11 vilayette binlerce insanın imdadına yetişti.
Kovid-19 salgınıyla çabada en ön safta yer alan sıhhat çalışanları, bu sefer 6 Şubat’taki Kahramanmaraş merkezli 7,7 ve 7,6 büyüklüğündeki sarsıntılardan etkilenenler için seferber oldu.
Depremlerin yaşandığı 6 Şubat’tan itibaren ülkenin dört bir yanından bölgeye giden farklı branşlardan hekimler, hemşireler, acil tıp teknikerleri ve ebeler, 11 vilayette yüzlerce yaralı ve hastanın yaşama tutunmasını sağladı.
Meslek hayatlarının en güç ve kimi vakit da buruk sevinçlerle dolu süreçlerini zelzele bölgesinde misyon yaptıkları hastanelerde yaşayan sıhhat çalışanları, bir ömür unutulmayacak kaç anıyı da hafızalara kazıdı.
Depremin çabucak akabinde memleketleri Antakya’ya giden profesör kardeşler de o sıhhat çalışanları ortasındaydı.
Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Ortopedi Anabilim Kısmı Öğretim Üyesi Prof. Dr. Gazi Huri, Antakya’ya vardığında yaşadıklarını, “Bir dehşet sinemasının stüdyosu üzereydi. Bu sinemaya bir isim verilecek olsa lakin ‘Mahşer yeri’ yahut ‘Kıyamet’ olurdu.” kelamlarıyla özetledi.
Kardeşi, Üroloji Anabilim Kolu Öğretim Üyesi Prof. Dr. Emre Huri de sabah 06.30’da Antakya’ya gerçek yola çıktıklarını anlatarak “Bu o denli bir his ki doktoruz, babayız, evladız, eşiz. Bunların hangisi olarak oraya gidiyorduk?” tabirleriyle hislerini paylaştı.
Huri, “Bu topraklarda büyük bir medeniyet var. Ateş düştüğü yeri yakardı, artık bu ateş tüm Türk milletini yakmış durumda. Hepimiz el birliğiyle üstesinden geleceğiz.” diye konuştu.
Depremlerin yaşandığı birinci gün, istekli 200 hekimle bölgeye giden ve Kahramanmaraş ve Hatay’daki hastanelerdeki çalışmaları yöneten Ankara Bilkent Şehir Hastanesi Koordinatör Başhekim Yardımcısı Dr. Abdulvahap Şahin de o gün birinci grubun 07.30’da İskenderun’a hareket ettiğini aktardı.
Hatay’da 112 Acil Sıhhat çalışanı olan paramedik Rabia Işık Kızılkaya, zelzele sonrası ailesinden haber alamamasına karşın misyonuna devam ettiğini söyleyerek “Aileme ulaşamıyordum, ‘Öldülerse de yapabileceğim hiçbir şey yok.’ deyip bulduğum yaralılara müdahale ettim.” tabirini kullandı.
13 yıllık meslek hayatını Adıyaman ve İstanbul’da geçiren paramedik Buse Celep ise Hatay’da karşılaştığı birinci anları unutamadığını vurgulayarak şöyle konuştu:
“Yaralılarını çıkaran bize hakikat koşuyordu. Biri kolumdan çekiyor, ‘Ne olur bize bak’, öbürü ‘Aracımda hastam var’ diyordu. ‘Ben neredeyim, her yer yaralı, hasta. Bir şey yapmam lazım.’ dedim. Bir anda eldivenleri giyip bir oraya bir oraya biçiminde başladım. ‘Kime ne kadar çok yardım edebilirsek’ mantığındaydık.”
Paramedik Emre Boz da ağır hasarlı bir binadaki yaşlı bayanı kepçe yardımıyla kurtardıkları anları şu sözlerle anlattı:
“Ağır hasarlı bir bina, üçüncü kat, giriş yeri yoktu. Olağanda ambulans olay yeri inançlı değilse girmemeye çalışır. Lakin o an onu düşünemiyorsunuz zira bir ömür emaresi var. ‘Nasıl çıkacağız?’ diye düşündük. Bir kepçe vardı. ‘Kepçenin uç kısmına sizi alsak olur mu?’ dediler. Hiç düşünmeden ‘Gideriz.’ dedik. Acil çantamızı aldık. İkimiz kepçenin ağız kısmına bindik. Bizi üçüncü kata çıkardılar. Biraz ürkütücü, can güvenliğiniz yok, düşme riskiniz var. Bunların hiçbirini düşünmüyorsunuz o an. “
Antakya’ya 6 Şubat’ta istekli giden, Etlik Kent Hastanesinde misyonlu ebe Kübra Avşar sarsıntının birinci akşamı telefon ışığında bir bayana doğum yaptırdığı anları unutamadığını lisana getirdi.
Avşar, ” O anda herkes için bebeğin ağlaması, enkaz ve cenazelerin ortasında bir umut oldu. Tüm çalışan arkadaşlarımız, bebeğin başına geldi. Sahiden olağanüstü bir andı, o an tüm kötülüklerin ortasında tek uygun şey oydu. Hayatımdaki en değerli anlardan biriydi.” dedi.
Paramedik Sevda Kaya, Hatay’da birinci günlerde uykuyu hiç düşünmediklerinden bahsederek “Hava çok yağışlıydı, yerler ıslak ve soğuktu. ‘Nasıl dinlenebiliriz, uyuyabiliriz?’ diye üçüncü günün sonunda düşünmeye başladık. Bir kat formamızla gitmiştik. Bulduğumuz tek şey olan ceset torbaları vardı. Arkadaşımla ceset torbasının içinde uyumaya karar verdik. 2 saat kadar ceset torbasında uyuduk.” diye konuştu.
Depremlerin akabinde takımıyla 400 yataklı Adıyaman Üniversitesi Eğitim ve Araştırma Hastanesinde vazife alan Mamak Devlet Hastanesi Başhekimi Doç. Dr. Mevlüt Karataş ise bölgede genç hekimlerin, hemşirelerin, tüm sıhhat çalışanlarının çok özveriyle çalıştığını vurguladı.
Hatay’a giden Bilkent Şehir Hastanesi ortopedi uzmanı Prof. Dr. Ali Öçgüder de bu süreçte farklı vilayetlerden 25 kişilik ortopedi grubuyla 150 civarında ameliyata girdiklerini söyledi.
Kırklareli’nden afet bölgesinde giden paramedik Yunus Emre Günalp, şifa verdikleri hastaların kendilerine sarılmalarını, teşekkürlerini unutamadığını belirterek “Enkazdan çıkan küçük kız ambulansta ‘Ağabey, abla sakin olun ben uygunum daha da güzel olacağız. Sizler birer meleksiniz, hepinizden Allah razı olsun.’ üzere konuşmaları bizi manevi olarak etkilemişti.” dedi.
Konya’da misyon yapan ve yıllık müsaade alarak Hatay’ın Kırıkhan ilçesine gelen aile doktoru Dr. Mehmet Coşkun, kendisini çok duygulandıran bir anı şöyle aktardı:
“Bir hasta, ‘Bu devlet benim, alnından öpülesi bir devlet.’ dedi ve kalktı geldi benim alnımdan öptü o denli gitti. Yani bu kadar keyifli oluyorlar bizimle. Onların bir ağrısını, küçücük bir şey de olsa onu giderdiğiniz vakit en keyifli insan siz olursunuz.”
Depremde Hatay’daki ağır hasar gören meskenlerinin penceresinden 6 yaşındaki kızlarıyla atlayarak çıkan acil tıp teknisyeni Burak ve paramedik eşi Nedime Yıldırım da afetin birinci dakikalarından itibaren insanlara yardım eli uzatan isimler ortasındaydı.
Nedime Yıldırım, “Şu anda acılarımızı pek anlayamıyoruz zira hala çalışmaya devam ediyoruz. Acılarımızı herhalde bu süreç bittiğinde yaşayacağız.” diyerek ıstırabını lisana getirdi.
Mersin Kent Hastanesi Başhekimi Doç. Dr. Bahar Aydınlı da “Sağlık çalışanları olarak bu yükün altından kalkacağız, buna kuşkumuz yok.” bildirisini paylaştı.