2007’de öldürülen Agos Genel Yayın Yönetmeni Hrant Dink’in insan hakları savunucusu eşi Rakel Dink, Gezi Davası’nda 18 yıl mahpusa mahkum edilerek tutuklanan sinemacı Çiğdem Mater‘e mektup gönderdi.
Rakel Dink; Hrant Dink cinayeti davasını yakından takip eden, basın açıklamalarını, yıldönümü buluşmalarını düzenleyen “Hrant’ın Arkadaşları İnisiyatifi”nin de üyesi olan Çiğdem Mater’e doğum günü olan 1 Eylül’de gönderdiği mektupta “Tarih insanların neden sokağa çıktığını, nasıl davrandığını çok açık yazacak ve onlara yapılanları da… Asıl cürmün kimde olduğu da ayan beyan ortada olacak” diye yazdı.
Agos’un aktardığına nazaran; Rakel Dink’in mektubu şöyle:
“Sevgili Çiğdem, canım benim…
‘Bana nazaran değil yurtdışında yaşamak’ demiştin. Mahkeme var diye Almanya’dan gelmiştin, kaçmayasın diye tutukladılar. Kim güvenir bu kararlara, kim prestij eder?
Ummuyorduk bu olacakları. Kimse ummuyordu. Halbuki dostlarımıza daha evvel de lisan uzatıldı, kara çalındı… Ahmet Altan’ı düşünüyorum, Ahmet Şık’ı, sonra Özlem’imizi, Osman’ı, Bircan’ımızı, Türkiye’nin her sıkıntısına koşan avukat arkadaşlarımızı, Selçuk Kozağaçlı’yı, Barış Akademisyenleri’ni, HDP’li siyasetçileri, Aysel Tuğluk’u… Çutağıma yapılanları saymıyorum bile. Yeniden de ummuyoruz. Ummuyorduk.
Yapılanlara bakınca, yapılacakları iddia etmek çok mu güç? Kestirim etmek öteki şey, ummak başka…
Düşünüyorum da AKP’nin birinci yıllarında ne büyük heyecanla umut beslenmişti. Avrupa Birliği kriterlerine ahenk sağlamaya talip görünüyordu. Akademisyenler, düşünürler, müellifler, çizerler, çabucak hemen tüm demokratik toplum (Sevgili Çutağım da içinde) ne kadar umutla ha çaba, ittiriyorlardı. Devlet zorbalığının, zihniyetinin değişme ihtimali bile nasıl umut vericiydi. Üstelik en sıkıntı günlerimizde… Zira insan haklarının temellenmesine, adalete, tabir özgürlüğüne ülkemiz insanlarının çok muhtaçlığı vardı. Dürüstçe geçmişle yüzleşmeye çok çok gereksinim vardı. Hala da var.
Suç üstüne hata, günah üstüne günah çoğaldı. Hiçbiriyle de yüzleşilmediği için güzelce battılar. Maalesef kibirden başları dönüp palavraya yenik düştüler. Paraya köle oldular. Adaleti de beşerden utanmayı da İlah korkusunu da unuttular. Kaybettiler… Zorbalık değişmedi, zorbalar değişti. Hatta o bile değişmedi. Tıpkı karanlık yüzler tekrar ortalıkta. Nasıl cazip bir şeyse artık güç, kendi cellatlarıyla ziyafete ortak oldular. Eskimiş albümlere kendi yüzlerini yamadılar.
Mezmur muharriri diyor ki “Ya Rab çadırına kim konuk olabilir? Kutsal dağında kim oturabilir? Kusursuz ömür süren, adil davranan, yürekten gerçeği söyleyen… İftira etmez, dostuna ziyan vermez, komşusuna kara çalmaz böylesi.” (15. Mez.)
Sevgili Çiğdemim, her daim yanımızda oldun. Sevginle bizi ısıttın. Sardın. Arkadaşımız dostumuz oldun. Doğruluk ve adalet için çaban herkes için devam ediyor. Tüm mağdurların yanında varsın.
Sevgili eşin Murat, baban ve sevgili annen de…
Hala şoktayız. Seyahat davasının bu sonuçlarına ibretle bakıyoruz. Lakin son değil. Gün gelir devran döner, bir gün kesinlikle adalet yerine gelir. Gerçek er geç gün yüzüne çıkar. Güzelim Seyahat ruhunu kindarlıklarıyla kan davasına dönüştürüp, davalaştırıp birçok hoş insanın canına mal oldular, çok acılar çektirdiler. Gencecik insanları ve birçok aileyi hem bedenen hem ruhen yaraladılar. Tarih insanların neden sokağa çıktığını, nasıl davrandığını pek açık yazacak ve onlara yapılanları da… Asıl hatanın kimde olduğu da ayan beyan ortada olacak.
Kin ve nefretin sonu daima acıdır. Bu bir gerçek. Kişi kendi içindeki ırkçılıkla, ben merkezcilikle, kendinden olmayana karşı duyduğu kin nefret yahut kıskançlıkla yüzleşmedikçe bir adım değişemez. Birebir yanlışlarla devam eder.
Yüzümüz ebediyen bu ülkenin aydınlık tarafına dönük oldu. Çutağımı uğurlarken de, Seyahat’te de… Umudumuz orada oldu. Oraya bakmaya da devam edeceğiz. Orada daima senin aydınlık yüzün var. Sen ve senin üzere çabalayan, didinen dostlarımızın hoş yüzleri var. Hoş yürekleri var.
Çiğdem seni ve Seyahat Davası tutuklularının derhal bırakılmasını dört gözle bekliyor sevgiyle hasretle sarılıyorum.
İyi ki doğdun, uygun ki varsın.”