Halüsinojenik mantarlar tıbbi faydaları için umut vadediyor, lakin depresyon tedavisine nasıl yardımcı olabileceklerini fakat artık anlamaya başlıyoruz.
Depresyon teşhisi konan şahısların yaklaşık yüzde 30’u antidepresanlarla tedaviye karşılık vermez. Bu, hastalar ortasındaki biyolojik farklılıklara ve ilaçlara cevap vermenin çoklukla uzun vakit almasına bağlı olabilir, kimi beşerler da bir müddet sonra pes eder. Bu nedenle, depresyonlu şahısların kullanabileceği ilaç çeşitlerinin ivedilikle genişletilmesinde yarar var.
Son yıllarda ise dikkatler “büyülü mantarlar”daki etkin bileşik olan psilosibin üzere psikedeliklere çevrildi. Kansere bağlı anksiyete ve depresyon da dahil olmak üzere depresyonu süratle tedavi edebileceğini gösteren bir dizi klinik araştırmaya karşın psilosibinin, beyindeki depresyonu hafifletmek için gerçekte nasıl bir tesir ettiği hakkında çok az şey biliniyor.
New England Journal of Medicine ve Nature Medicine’de yayımlanan iki yeni araştırma, bu gizemli sürece biraz ışık tuttu.
, beynin serotonin ismi verilen bir kimyasala reaksiyonunu değiştiren bir halüsinojen. Karaciğer tarafından parçalandığında (“psilosin” olarak), şahıslarda değişen bir şuur ve algı durumuna neden oluyor.
Fonksiyonel MRI (Manyetik rezonans görüntüleme- kısaca, fMRI) beyin taramasını kullanan evvelki çalışmalar, psilosibinin, birtakım bilişsel fonksiyonları düzenlemeye yardımcı beynin bir alanı olan “medial prefrontal korteks”teki aktiviteyi azalttığını gösterdi. Bu bilişsel fonksiyonlar ortasında dikkat, engelleyici denetim, alışkanlıklar ve hafıza dahil olmak üzere birtakım kabiliyetler yer alıyor. Bileşik, ayrıyeten bu alan ile hafıza ve hisleri düzenlemede rol oynayabilecek bir alan olan posterior singulat korteks ortasındaki irtibatları da azaltıyor.
Bu iki beyin bölgesi ortasında etkin bir temas, olağanda beynin “varsayılan mod ağının” bir özelliği. Bu ağ, dinlenip içsel olarak odaklandığımızda, tahminen geçmişi hatırladığımızda, geleceği hayal ettiğimizde yahut kendimizi ya da diğerlerini düşündüğümüzde faal hale geliyor. Psilosibin, ağın aktifliğini azaltarak, iç “öz”ün kısıtlamalarını ortadan kaldırıyor olabilir. Hakikaten büyülü mantar tüketenlerin, etraflarındaki dünyaya ait artan algı ile “açık bir zihne” sahip olduğu bildiriliyor.
İlginç bir biçimde, ruminasyon, yani bilhassa de kendisi hakkında olumsuz kanılara “sıkışmış” olma durumu, depresyonun ayırt edici bir özelliği. Ayrıyeten, daha yüksek seviyede olumsuz ruminasyona sahip hastaların, varsayılan mod ağının çalışmayan öbür ağlara kıyasla artan aktifliğini gösterme eğiliminde olduklarını biliyoruz. Bu da bu insanların sözün tam manasıyla etraflarındaki dünyaya daha az hassas hale geldikleri bir durumu ortaya çıkarıyor.
Bununla birlikte, depresyon semptomlarının bu değişmiş aktiviteye neden olup olmadığı yahut daha faal bir varsayılan mod ağına sahip olanların depresyona daha yatkın olup olmadığı görülmüş olacak.
Psilosibinin nasıl çalıştığına dair en ikna edici delil, daha evvel hiç yapılmamış bir şey olan, psilosibin alan bir küme depresif insan ile mevcut antidepresan ilacı esitalopram alan hastaları karşılaştıran ve çift-kör çalışma yoluyla rastgele yapılan bir deneyde görüldü. Çalışma, fMRI beyin taramaları kullanılarak daha ağır bir biçimde tahlil edildi. Sonuçlar, yakın vakitte yapılan öteki bir klinik deneyden elde edilen başka fMRI bulgularıyla karşılaştırıldı.
FMRI ölçümleri, birinci psilosibin dozundan yalnızca bir gün sonra, beynin çeşitli ağları ortasındaki ilişkide genel bir artış olduğunu ortaya çıkardı. Bu, şiddetli depresyonu olanlarda tipik bir halde azalıyor. Varsayılan mod ağı tıpkı anda azaltılırken, öbür ağlarla ortasındaki ilişki da artırıldı. Evvelki, daha küçük çalışmalar da yedeklendi.
Doz, birtakım insanlarda bağlantısallığı başkalarından daha fazla artırdı. Lakin araştırmalar, ağlar ortasındaki kontakta en fazla artışa sahip olan şahısların semptomlarında altı ay sonra en büyük güzelleşmeyi gösterdiğine işaret etti.
Öte yandan, esitalopram alan şahısların beyinleri, tedavinin başlamasından altı hafta sonra varsayılan mod ile öbür beyin ağları ortasında kontakta rastgele bir değişiklik göstermedi. Essitalopramın daha sonraki bir vakitte değişikliklere yol açması mümkün. Lakin psilosibinin antidepresan tesirinin süratli başlangıcı, mevcut antidepresanlara karşılık vermeyen beşerler için ülkü olabileceği manasına geliyor.
Çalışma, gözlenen tesirin, beyindeki “serotonerjik 5-HT2A reseptörleri” olarak isimlendirilen reseptörler üzerinde esitalopramdan daha ağır tesire sahip olan psilosibin nedeniyle olabileceğini öne sürüyor. Bu reseptörler serotonin tarafından aktive ediliyor ve varsayılan mod ağı da dahil olmak üzere ağ beyin alanları boyunca faal oluyor. Psilosibin tarafından bu reseptörlere bağlanma düzeyinin psikedelik tesirlere yol açtığı esasen bilinen bir şey. Aktivasyonlarının ağ irtibatında değişikliklere tam olarak nasıl yol açtığı ise hala keşfedilmeyi bekliyor.
Geleneksel antidepresanların sonu mu geliyor?
Bu, depresyon tedavisi için beyin ağlarının değiştirilmiş aktivitesinin gerekli olup olmadığı sorusunu da gündeme getiriyor. Klâsik antidepresan kullanan pek çok kişi, antidepresansız semptomlarında bir güzelleşme olduğunu bildiriyor. Aslında çalışma da tedaviye başladıktan altı hafta sonra her iki kümenin da semptomlarında düzgünleşme bildirdiğini gösterdi.
Bununla bir arada, birtakım depresyon derecelendirme ölçeklerine nazaran, genel zihinsel sıhhat üzerinde en büyük tesire sahip olan şey psilosibindi. Ve psilosibin ile tedavi edilen hastaların daha büyük bir kısmı, esitalopram ile tedavi edilenlere kıyasla klinik bir karşılık gösterdi (yüzde 70’e karşı yüzde 48). Psilosibin kümesinde daha fazla hasta da altı haftada hala remisyondaydı (yüzde 57’ye karşı yüzde 28). Kimi hastaların hala psilosibine karşılık vermemesi yahut tedaviden sonra nüksetmesi, depresyonu tedavi etmenin ne kadar güç olabileceğini gösteriyor.
Dahası, ruh sıhhati uzmanları, deneme sırasında ve sonrasında her iki tedavi kümesinin yanında bulundu. Psilosibinin başarısı büyük ölçüde alındığı ortama bağlı. Bu, kendi kendine ilaç tedavisi için psilosibin kullanmanın berbat bir fikir olduğu manasına geliyor. Ayrıyeten hastalar, psikoz ve başka yan tesirler riskinden kaçınmak için geçmişlerine dayalı olarak psilosibin dayanaklı tedavi için dikkatle seçildi.
Uyarılar ne olursa olsun, bu çalışmalar inanılmaz derecede umut verici. Bizi depresyonlu hastalar için mevcut tedavi seçeneklerini genişletmeye daha da yaklaştırıyor. Üstelik, içselleştirilmiş olumsuz fikir süreçleri yalnızca depresyona mahsus değil. Vakitle, bağımlılık yahut anksiyete üzere başka bozukluklar da psilosibin dayanaklı tedaviden yararlanabilir.
