Geçenlerde bir tweet attım. ‘Survivor bizi bu hale getiriyorsa seçimleri düşünemiyorum’ diye.
Bu tweetime birçok kişi katıldığını söyledi. Bir yarışın şampiyon adayları ortasındaki rekabet bizi bu kadar ‘gaza’ getiriyorsa seçim periyodunda toplumsal medyada neler yaşanır merak edenler çoğunluktaydı.
Ancak ‘Ay ben hiç izlemiyorum’, ‘Aa o program devamı mı ediyor yahu?’ üzere karşılıklar da geldi. Tamam, konutunda TV olmayan beşerler tanıyorum ya da sadece hayatı protesto etmek için gazete okumayan, toplumsal medya kullanmayan beşerler da…
Açıkça söyleyeyim: bu karşılıkları samimi bulamadım, bulmuyorum zira Survivor’ın en az siyasi gelişmeler kadar memleket gündemini belirlediğini düşünüyorum.
Bir periyot TV’de magazin programı sunmuş biri olduğumdan da ‘Ay ben o biçim programları hiiç takip etmem, izlemem’ deyip ‘ünlü’ler hakkında benden daha fazla şey bilen çok insanla da karşılaştım. Hülasa bunlara karnım tok, yemiyorum. Tamam, benim üzere fanatik bir Survivor izleyicisi olmaya bilirsiniz ama yarıştan haberdar olmamak da ne bileyim, pek de mümkün değil güya…
Neyse gelelim bu yılın Şampiyonu Nisa’ya. Ben bu dönem müsabakanın hiçbir kısmını kaçırmadım hatta Masterchef bitti ve buraya transfer oldum diyebilirim. O nedenle de tüm yarışmacılar hakkında belirli bir fikre sahibim ve Nisa’nın kupayı kaldırmasını sevinçle karşılayanlardanım.
Evet, bir bayan şampiyon olması beni ekstra memnun etse de Nisa’nın yalnızca bayan kontenjanından şampiyon olduğunu da düşünmüyorum. Bence o bu sonucu samimiyetine, gerçek olmasına borçlu.
‘Uyuyarak müsabakayı kazandı’ diyenler, ‘torpil yapıldı’ diyenler, ‘Hak etmedi’ diyenler var. Bunları okuduğumda üzülüyorum ancak Allahtan herkesi şad etmenin mümkün olamayacağını anladığım yaşa geldim.
Nisa uyudu zira uykusu vardı, ağladı zira o an içinden ağlamak geliyordu ve bazen birilerine laf sokabileceği, bilindik tabir ile ‘prim kasabileceği’ vakitlerde da kocaman kahkahalar attı. Hülasa bence Nisa hiçbir hareketini planlayarak yapmadı ve tahminen de bu kimilerini çok rahatsız etti. Tahminen de stratejik davranan insanlara o kadar alıştık ki bu genç kızın başarısı bize ‘fazla’ geldi.
Son olarak hazır samimiyetten dem vurmuşken Acun Ilıcalı’dan da bahsetmek gerektiğini düşünüyorum. Ne yazık ki çok kısa bir devir birlikte çalışma talihini elde ettiğim, çok başarılı bulduğum biri ve her ne kadar ortada sırada bazıları arkasında öbür şeyler arasa da bence samimi bir insan.
Burada samimiyet derken Instagram’a filtresiz fotoğraf koymaktan fazlasını kast ettiğimi de belirteyim. Samimiyet bence olanı olduğu üzere kabuletmek. Ne bir fazla ne de bir eksik. Ilıcalı’nın Batuhan Karacakaya’nın ailesi ile girdiği tartışmada yaptığı işi savunurken kurduğu cümleleri de bu nedenle samimi buluyorum.
Ortada bir noter var, ortada bir oylama var ve ortada bir sonuç var.
Evet Batuhan’ın ne kadar istekle çaba ettiğini hepimiz gördük, evet o da en az öbür adaylar kadar şampiyonluğu hak ediyordu tahminen de. Lakin olmadı, halk bir karar verdi ve kupa çekik gözlü, hayalperestliği ile bizlere hayal kurmayı hatırlatan Nisa Bölükbaşı’nın oldu.
Bence bundan sonrası sessizlik olmalıydı. ‘Hak yendi.’ üzere açıklamalar, sitemler yerine sıkıntıya daha geniş bir çerçeveden bakılmalı ve insanların sevgisini kazanmanın en az kupa kadar değerli olduğu fark edilmeliydi. Yani diyeceğim o ki Batuhan’ı korumak ismine edilen her cümlenin ona ziyan verdiğini ve ileride onu daha da çok üzeceğini düşünüyorum. Tahminen yanılırım, tahminen o bu sitemkar halini daima sürdürür kim bilir.. Lakin içimden bir ses o denli olmayacağını söylüyor. Ve vakit denilen meret şu hayattaki en kıymetli şey. Süratle geçmeden, geriye alınmayacak kelamlar sarf edilmeden bu dönemi hak ettiği huzurla bitirilmesini umuyorum.
Bunu iki genç ismi de severek izleyen ve imal takımını az çok tanıdığım için adaletlerine güvenen bir izleyici olarak istiyorum.
Hepsi bu. Umarım toplumsal medyada yapılan yorumlar giderek daha az kırıcı bir hal alır ve o beşerler o adada birlikte geçirdikleri sıkıntı ayları gülümseyerek anabilecek hale gelirler…
Umarım.