Mahsum Kara
Diyarbakır – Cumali Yaşar 48 yaşında ve görme engelli bir birey. Beş yıldır geçinmek için Diyarbakır’da kurulan semt pazarlarında el otomobiliyle vatandaşların eserlerini konutlarına taşıyarak kazandığı parayla geçinmeye çalışıyor.
Bağcılar’da kurulan semt pazarlarında 11 yaşındaki oğluyla birlikte çalışan Yaşar ile yaşadığı zorlukları ve engelli bir birey olarak çalışma şartlarını konuştuk.
‘HİÇ ÇOCUKLUĞUMU YAŞAMADIM’
Altı yaşındayken kuzeninin oynadığı tüfeğin ateş alması sonucu iki gözünü kaybediyor Cumali Yaşar. Sonrasında ömür şatlarının onun için çok zorlaştığını söz eden Yaşar, hayat öyküsünü şöyle anlatıyor: “Ben engelli doğmadım. Engelli doğmuş olsaydım tahminen hayat bu kadar sıkıntı olmazdı. Gözlerimi kaybettiğimde daha çocuktum. Daima gözlerimin açılacağı günü hayal ettim. Ancak açılmadı hiçbir vakit.
Hiç çocukluğumu yaşayamadım, bütün çocukluğum hastanelerde geçti. Maddi durumuz âlâ olmadığı için ameliyat paramız yoktu. Ben de bu halde hayata tutunmaya çalıştım. Hayatımı devam ettirmenin öteki bir devası olmadığını anladım ve buna kendimi alıştırdım. Kendim üzere engelli bir beşerle evlendim. Eşimin sırtı ve sağ kolu felç. Birlikte hayata tutunmaya çalışıyoruz. Bu evlilikten iki çocuğumuz oldu, biri 11 öbür ise 14 yaşında. Tek gayem onların okuması. Benim yaşamadığım çocukluğu onlar yaşasın istiyorum, bütün gayretim onlar için.”
‘HAYAT KURALLARI HER GEÇEN GÜN İNSANLARI ZORLUYOR’
İki gözünü kaybettikten sonra verdiği hayat uğraşını “Kendi gayretlerimle kendime yeni bir dünya yaratmaya çalıştım” diyerek anlatan Yaşar, şöyle devam ediyor: “Hem engelli olduğum için yaşadığım zorluklar hem de maddi bahisteki zorluklar beni çok zorladı. Aldığım engelli maaşı hayatımı devam ettirmek için yetersiz kalıyordu. Hayat kaideleri her geçen gün insanları zorluyor. Her şey çok kıymetli. İki çocuğum okuyor, onların okul masraflarını, konutun masraflarını bir halde karşılamam gerekiyordu. Ben de beş yıl evvel el arabası aldım. Pazarlarda alışveriş yapan insanların aldıkları eşyaları taşıyarak geçinmeye çalışıyorum. İki gözüm görmediği için bana iki çocuğum yardım ediyor. Yükleri ben taşıyorum, yolu çocuklarım gösteriyor. Bu biçimde hem geçimimi sağlıyorum hem de bir işe yaradığımı hissediyorum.”
‘HAYATIMIZ GÜZEL BİR FORMDA DEVAM ETTİRMEK İSTİYORUZ’
Yaşar, pazarlarda çalışmadan evvel çok iş aradığını lakin engelli olduğu için kimsenin ona iş verdiğini söylüyor. Gözleri görmediği için tek başına muhtaçlığını karşılayamadığını belirtip, yaşadığı zorlukları şöyle anlatıyor: “Engelli olduğum için beşerler zannediyor ki biz devletten çok fazla para alıyoruz. Lakin o denli değil. İnanın hayat kuralları bizim için çok sıkıntı. Ben mecbur olmasam bu sıcakta bu halimle bu işi yapmazdım. Mecburum, haftanın altı günü gelip pazarda çalışmak zorundayım. Tek istediğim hayatımı devem ettirecek kadar para kazanmak ve çocuklarıma âlâ bir gelecek sağlamak. Hakikaten engelliler için hayat kuralları çok güç, yetkililerin sesimizi duymasını istiyorum. Biz de her vatandaş üzere hayatımızı düzgün bir halde devam ettirmek istiyoruz, yanımızda olsunlar.”