Ece Bar Aynalı Meyhane’de sahneye çıkardı Pakize Suda. Dinlemeye gelen ünlüler bir müddet sonra düet için yanında belirirdi. Uzun saçları, derin yırtmacı ve zekasının parıltısını ortaya koyan esprileriyle sevinçli günlerimizin tatlı kaçık sarışınıydı.
Hele o Hürriyet’teki içten yazılar…
Yan masayı dinleyip yazdıkları: “Üzgün görünüyorlar. Biri ağlıyor hatta. Keyfim kaçıyor. Kimsenin kederi olmasın istiyorum. Hastalık, mevt hele…”
Keşke…
Ama olmuyor işte…
Pakize Suda’nın çileli hastalık periyodu sonrası ortamızdan ayrıldığını duyunca çok üzüldüm, o hoş günler geldi aklıma…
Birbirimize “Akşam şuraya gidelim mi” diye sormazdık. Bilirdik nereye gideceğimizi. Evvel Çiçek Arif, sonra Taksim Sanat Meskeni, hatta çoklukla Ece… Bazen Sezen Aksu‘yu dinlemeye Oba’ya yol alırdık.
Arada şahane konserler… Yeterli seçilmiş tiyatrolar, mükemmel operalar…
Vahşi rekabetin olmadığı, kibirsizliğin, birbirimizi dinlememize müsaade verdiği vakitlerdi.
Herkesin kendisini ‘en iyi’ zannetmediği dost sofralarında dostun kederiyle sıkıntılanıp, her şerden bir hayır çıkarma çabamız vardı.
Gülümsemeler düzmece değildi, gözyaşları timsahınkinden çok uzaktı.
“Ben var ya ben” cümlesi kimsenin üzerine üniforma yapılmaz, bunu taşımaya çalışana da haddi bildirilirdi.
Sonra ne mi oldu?
Ne olacak, biz büyüdük ve kirlendi dünya.
Vasatın hakimiyeti kuruldu. Naiflik rafa kalktı. Hırs küpleri doldurdu etrafı. O küpler irileşip içi para dolduğunda zannettiler ki dünyayı satın aldılar.
Hepimiz elimizdeki telefonun, o telefonla çekilen fotoğrafın, o fotoğrafa koyduğumuz filtrelerin esiri olduk. Gerçekle bağımız koptu, gerçekle, insanlıkla…
Yalana evvel kendimiz kandık, sonra herkesi inandırdık. Doğruyu rafa kaldırdık, mutsuz olduk, keyifli sandık.
Yalnızlaştık.
Yalnız dönülen konutlarda, bir bilgisayarın içinden bize “merhaba” diyen yabancılardan medet umar olduk…
Elektrik kesilmeden, telefonun şarjı bitmeden birbiriyle sohbet edemeyen beşerler oluverdik.
Ne vakittir bir dostunuzla, bir Sezen müziğinde ağlamadınız?
Ne vakittir yardıma gereksinimi olan bir beşere el uzatmadınız?
Ne vakittir biri için nitekim üzülmediniz?
Ne vakittir yeterli bir kitap okumadınız?
Ne vakittir hoş bir tiyatroya gitmediniz?
Son olarak…
Ne vakit birine güvendiniz?
Ne vakit birine içten sarıldınız?
Beni durdurun… Daha çok sorum var lakin burada noktalıyorum.
Neşemizi çalanlar!
Bu hırsızlığa biz müsaade verdik…
Neşeyi çaldınız, elimizden aldınız, bari hakkını verin…