Bu sefer “karamsar” bir tablo çizelim. Ve varsayalım Recep Tayyip Erdoğan kazandı. Türkiye’nin siyasi ve toplumsal hayatında ne cins değişikler yaşanır? Öncelik/sonralık sıralaması olmadan ve tamamı birinci 6-7 ayda gerçekleşecek gelişmeleri rahatlıkla iddia edebiliriz!
Kemal Kılıçdaroğlu siyasi hayatına son verir. Ve gerisinde çok da “başarılı” olamayan CHP Genel Liderleri albümünde yerini alır. CHP’de, başkanlık için delege pazarları (dengeler) üzerinden yarış başlar. Sürükleyen değil, sürüklenen “lider” bulunur.[1] Üstelik bu “iyi olasılık”. CHP içinden yeni partilerin çıkması da mümkün. Muharrem İnce’nin, Sarıgül’ün yeşillenmesi de gayreti. İmamoğlu’ndan yeni bir Deniz Baykal oluşturma projelerine bile girişilebilir.
Meral Akşener’in siyasi mesleği (büyük ihtimalle) sonlanır. Başbakan olma hayali gerçekleşmemiş hatta hiç gerçekleşemeyecektir artık.[2] Ve uzun vakittir pusuda bekleyen “erkek kurtlar”, kendilerine yanlış yol gösteren “asena”dan kurtulmak için harekete geçer.[3] Nemalanmak isteyen takımların MHP’ye geçişleri de çok mümkün elbette.
Ahmet Davutoğlu da mesleğini sonlandıranlar kervanına katılacaktır. Erdoğan’a tekrar biat etmediği sürece ne CB yardımcılığı ne de bakanlık koltuğu göremez. Ömrünü “hocalık” sıfatına vakfederek tamamlar artık.
Ali Babacan biraz daha şanslı. Ne de olsa başkalarına nazaran daha “genç”. Sotaya yatıp “gelişmeleri” bekleyecek kadar vakti mevcut. Siyaset, vakti beklemek ve vakte oynamaktır ya, tıpkı vakitte.
82’lik Temel Karamollaoğlu da köşesine çekilir herhalde.
DP ne mi olur? Onun ne olduğunu bilen var mı sanki ki ne olacağı bilinsin? (Adını bilen?)
İmamoğlu ne mi olur? İnanç tazelemiş Erdoğan, hem intikamını hem de İstanbul’un rantını almak için iki yıl daha (yerel seçimleri) beklemez, herhalde. Derhal bir kayyum atanır ki o kayyumun da Binali Yıldırım olması hiç şaşırtan olmaz.
Kürt Hareketi’nin başına gelecekleri ise kestirim etmek hiç güç değil! “Seni lider yaptırmayacağız” dediği için yıllardır cezaevine koyarak intikam almaya çalışan bu zihniyet, portföyünü kesinlikle genişletecektir. Kürt sorunun “çözüm”ü için SİHA’lardan öbür bir alternatifi kalmamış bir AKP iktidarının, Irak’ta, Suriye’de ve Kürt vilayetlerinde daha neleri yapabileceğini görmek de güç değil; yaptıkları, yapacaklarının garantisi!
Sol örgütler (ve elbette yöneticileri), bu mağlubiyetten kendilerine “az da olsa” bir sorumluluk çıkarır mı sanki?
***
Erdoğan, son devri olacağına (2028’de neler olur bilinmez ama…) ve bir daha seçilme tasası taşımayacağına nazaran, fıtratının hiçbir özelliğini gizlemeye çalışmayacaktır. Ve bundan toplumun tamamı, bütün katmanlarına kadar “payına düşeni” alacaktır.
İşçiler, işçiler? O denli yüzde 50’lik minimum fiyat artırımı falan beklemesin artık. İş güvenliğinin, emekçi sıhhatinin ismi bile unutulur. Grev falan maazallah. Sendikalara bile kayyum atamaya kalkar bu “fıtrat”.
Emekliler, güvencesizler?
LGBTİ+’lar?
Kentler, dereler, ormanlar?
Kediler ve köpekler?
Ayran içmeyip rakı içenler?
Tarihi miraslar, hani yalnızca Osmanlı olmayan, hani yalnızca Müslümanlıktan kalmayan?
Ya çocuklar, çocuklarımız? Tarikat yurtlarında, İmam Hatiplerde?
Ya gençler, lisedekiler? Parası olanların sığındığı özel okullar “fıtrat”tan nasibini almaz mı?
Ve üniversitedekiler? Geleceğimizi “emanet” ettiğimiz gençler?
Ve bayanlar?
Bir de sol var elbette, hem sosyalist hem de sol olan. En son Gezi’de “artık hiçbir şey eskisi üzere olmayacak” diye slogan atanlar ve neredeyse her şeyleriyle “tekrar”dan ibaret olanlar. Örgütünü koruyanlar hatta örgütünü nicel olarak büyütenler, Erdoğan kazandığında da tıpkı konumlarını koruyacağını sanıyorlar büyük ihtimalle. Baskının artacağı kehanetinde bulunmak ve bundan ötürü solun gerileyeceğini sav etmek değil kastım. Bilhassa “Gezi”den sonra her geçen gün zayıflayan sol, AKP iktidarının baskısından daha çok politik üretkensizliğinden ötürü zayıfladı. Ve son on yıldaki özelliklerine bakınca mümkün bir yeni AKP iktidarına “yanıt vermesi” neredeyse imkansız. Ve Erdoğan kazandığında toplumun yarısının üzerine çökecek ümitsizlik, karamsarlık, yılgınlık atmosferinde.
***
Yeterince korkutucu mu? Değil mi? Pekiyi!
5’li çetenin, cüppelilerin, savaş tacirlerinin, hanedan devamcılarının v.s. dizginlerinden büsbütün boşalacağını da kestirim etmek güç olmasa gerek.[4]
Aslında “tahmin etmek”, az da olsa bir yanılgı hissesi içeriyor, o yüzden hakikat tabir değil. Zira 20 yıllık Erdoğan iktidarının “olası” bir son beş yılını nasıl geçireceğini “tahmin etmek” gereksiz. Hem yandaşı hem de muhalefeti ne olacağını pek güzel biliyor!
Şimdi asıl soru şu: Muhalefet, (başına ne geleceğini) biliyor bilmesine de bu sonucu engellemek için elindeki tüm imkanları kıymetlendiriyor ve kullanıyor mu? Bilhassa “sol muhalefet”ten kelam ediyoruz, elbette.
Tamam biliyoruz, sistem içi muhalefet her şeyini sandığa bağlamış durumda. Siyasi iktidar ne yaparsa yapsın, 6’lı Masa bileşenleri sandığı işaret etmekten öteki bir yol, formül, hareket, tahlil, alternatif önermeyecek ve göstermeyecek. Zira şahsî maddi çıkarları/yaşamları ne olursa olsun riske atılamaz ve ideolojik ufukları bu nizamın ötesini göremeyecek kadar kör!
KAZANMAK VE KAZANILANI KORUMAK İÇİN
Sadece ömür biçimini değil, hayatını risk altında gören, hatta risk altında bile değil yok olacağını bilen yüzbinlerce (hatta milyonlarca) insan, geleceğini ehveni şer bir adayın “kabulüne” ve bu “kabül”ün pazarlıklarına bağlamış durumda. Saray’dan, Saray’ın güdümündeki AKP takımlarından, Saray’la işbirliği içindeki ve her gün insanların aklıyla alay eden MHP’den ve tüm bunların dincilik, milliyetçilik kisvesi altındaki icraatlarından yılmış, usanmış milyonlarca çalışana, çiftçiye, emekliye, bayana, gence hiçbir şey yapmayın, yalnızca ve yalnızca “bizi bekleyin” deniyor! “Biz görüşeceğiz, pazarlık yapacağız, aday belirleyeceğiz ve sizler de sorumluluğunu bilen yurttaşlar olarak sandığa gidip oy atacaksınız”. Ve ne yazık ki bunu söyleyen yalnızca 6’lı Masa’nın “siyaset yapıcıları” değil. Sol ismine, sosyalizm ismine, ezilen halklar ismine siyaset yapanlar da emsal bir hal içinde. Kaybedecek bu kadar şeyi olan insanlara, “neyi yapmaları, neyi savunmaları, neyi yaymalarını” söylemek bir yana bu insanları “garip” bir atıllığa, pasifliğe sevk ediyorlar.[5] Kitleye “sorumluluk yüklemekten” sorumluluk almaya geçmek lazım! Somut iki soru şudur; Erdoğan’a kaybettirmek için önümüzdeki 100 gün boyunca (gün be gün) bu beşerler ne yapacaklar? Ve eski sisteme yeni bir “ambalaj” giydirilmemesi için, önümüzdeki 100 gün boyunca (gün be gün) bu beşerler ne yapacaklar?
Ve bugüne kadar yapılanlar gösterdi ki ister direkt isterse dolaylı bir “irade devri” gerçek bir dönüşüme yol açmadı.
Bu toplumun ilerici dinamiklerinin hiç de küçümsenmeyecek bir potansiyele sahip olduğunu biliyoruz, bunu Gezi’de gösterdi, kanıtladı. Yalnızca Gezi’de de değil, 2017 referandumunda, en son İstanbul seçimlerinde (sandık eksenli de olsa) seçmen olmayı aşan hareketler yarattı. Ortak gayeye kilitlenmiş enterkonnekte bir sistem kurabileceğini, dayanışmanın tüm gereklerine, yaratıcı bir zenginliğe sahip olduğunu gösterdi. Bugün bu seçimin en az o momentler kadar kıymetli olduğu düşünüldüğünde tüm bu birikimi daima birlikte, herkesin yeniden dayanışma ve ortak bir amaçla lakin açabildiği kanaldan örgütlenmesi mümkün ve gerekli.
Güçlü ve kazanmaya yakın bir sistem içi muhalefetin varlığı, bağımsız halk inisiyatiflerinin oluşturulmasını elbette zorlaştıran bir etken. Lakin bilinmeli ve görülmeli ki o muhalefetin bile kazanmasının yolu; halkın katılabileceği, özneleşebileceği ve sahiplenebileceği bir çaba sürecinden geçiyor. Hem kazanmak hem de kazanılanı sahiplenmek için.[6]
Saray’ın iktidarına gerçek manada son verilmesi, yalnızca siyasal değişimin değil toplumsal değişimin de sağlanması için bu dinamiklerin harekete geçmesi, harekete geçirilmesi gerek.
NOTLAR:
[1] Altan Öymen, Cevdet Selvi üzere..
[2] Kendi tabiriyle, “parlamenter sisteme geçiş için” bu son talih.
[3] Koray Aydın, Sinan Oğan üzere..
[4] En kolayından; birileri, çocuklarının taksi bulamadığı için scotere bindiği ve alkollü bir sürücünün rüşvet vererek çevirmeden kurtulduğu bir aracın altında öldüğü acısını yaşayacak.
En kolayından; birileri, işverenin sorumluluktan kurtulmak için üç kuruş maaş verdiği mühendisinin imzasıyla çıktığı garantisiz vincin devrilmesi ile ölen personelin geride kalan çocuğunun acısını görecek.
En kolayından; birileri, din kisvesi ve onayı altında sakladığı sapkınlığının, yıllarca bir çocuğun üzerinde sürdürdüğü/yaşattığı travmanın nasıl bir şey olduğunu twitterden hissedecek.
En kolayından; birileri, ….
[5] Daha açık bir söz ile neredeyse hiçbir parti ve örgüt, kendi üyeleri dışındakilere (hatta kendi üyelerine de) rastgele bir ortak çalışma kanalı sunmamakta, açmamakta. Üstelik buna en fazla muhtaçlık duyan Emek ve Özgürlük İttifakı da dahil.
[6] Trump’ın ve Bolsonaro’nun iktidarı bırakmamak için neleri göze aldıklarını gördük. Bizdekinin, eksiği değil fazlası var!