Selimiye’de, İstanbul Boğazı’nın Marmara Denizi ile kucaklaştığı bir görünüme bakan bir apartmanın eşiğindeyim. Kapı açılıyor ve Sevgili Ayla Ağabegüm giriş kattaki kapısından beni buyur ediyor. Kurye gideli birkaç dakika olmuş. Benden evvel Ağabegüm’ün sipariş ettiği kahve makinesi gelmiş. “Cezveyi hazırlamıştım fakat talihin varmış, senden evvel makine geldi” diyor. Birlikte mutfağa geçiyoruz, hem tanışıyor hem de kahveyi pişiriyoruz. Kelam konusu kahve olunca ne makinede ne de cezvede kendime güvenmiyorum lakin Ağabegüm deneyimiyle beni talebesi üzere yönlendiriyor. Uzunca bir süre mutfakta konuşup, kahvenin pişmesini bekliyoruz. Makine birinci kere kullanıldığı için lisanından pek anladığımız söylenemez. Nihayet piştiğine kanaat getirince de kahvelerimizi alıp salona geçiyoruz.
Ağabegüm, tahminen elli yılı aşkındır annesiyle birlikte anneannesinden kalan ahşap köşkü satıp aldıkları apartman dairesinde oturuyor. Geçtiğimiz yıllarda bina kentsel dönüşümün bir modülü olup yenilense de komşuları değişmemiş. Üst komşusu Türk Edebiyatı Vakfı’nda omuz omuza çalıştığı, sevgili dostu muharrir Belkıs İbrahimhakkıoğlu. Sevgili Ağabegüm ile birinci ortak tarafımızı buluyorum, ikimizin de en yakın dostunun ismi “Belkıs” galiba. Hakkında öteki merak ettiklerimi sormak için sabırsızlanıyorum. Ses kayıt aygıtını açıp, sehpanın üzerine bırakıyorum. Ne akan vakti ne de soruları takip etmeden koyu bir sohbete koyuluyoruz.
ÇANAKKALE ŞEHİDİ BİR DEDE
İstanbullu bir anne ve Elazığlı bir babanın tek evladı Ağabegüm’ün kıssası asker bir dede ile başlıyor. Dedesi, Bosna’da misyon yaparken Boşnak bir kıza sevdalanıyor. Kızın ailesi de razı gelince iki genç evleniyor. Ağabegüm, “Dedem orada vazife yaparken sevmiş, istemiş onlar da vermişler. Artık de böyledir. Bir Türk, Bosnalı bir kızı istediğinde verirler. Zira geçmişten gelen çok güçlü bir bağları var” diyor. Anneannesi evlendiğinde gencecik. Burada İstanbul’da eşinin ailesiyle, üç görümcenin peşinde ailenin dördüncü bir kızı üzere yaşıyor. İki evladı oluyor. Çanakkale Harbi başlayınca eşi harbe katılıyor ve ayağından sakatlanarak gazi olarak İstanbul’a dönüyor. Üç ay hastanede tedavi altında kaldıktan sonra vatan sevgisi ağır basıyor ve ‘cepheye gidemez’ raporuna karşın ikinci defa Çanakkale’nin yolunu tutuyor. Fakat bu defa dönemiyor. Ağabegüm’ün anneannesi genç yaşta kucağında bir kızı ve küçük oğlu ile kalıyor. Şehit dedenin kardeşi üç hala da “Çok gençsin, talibin çıkarsa evlen. Biz çocuklarına bakarız merak etme” diyor. Birkaç sene sonra Bosnalı gelin bu defa bir Türk subayla evleniyor. Ağabegüm’ün annesi ve dayısı da halaları ile birlikte büyüyor.
Ağabegüm, annesini “Çok girişken bir bayandı. Ben de ona çekmişim. Şimdi genç kızken daktilo ve dikiş kurslarına gidiyor. Mezun mu yoksa son sınıfta mı bırakıyor emin değilim lakin Nişantaşı Kız Lisesi’nde okumuş. O vakitler Nişantaşı Kız Lisesi, bugünün bir üniversitesi düzeyinde eğitim veriyor. Dönemin şairleri, öğretmenleri oradan çıkıyor” diyerek anlatıyor.
Babası ile annesinin tanışması ise bir ahbapları vasıtasıyla olmuş. Babası hem İstanbul’u hem de şiiri, edebiyatı çok seven bir adammış. Senede bir iki kere gelebildiği bu kentin caddelerini, sokaklarını isimleriyle bilirmiş. Her gelişinde bir mühlet kalırmış. Kitaplar alır, dostlarıyla görüşürmüş. Bu gelişlerden birinde kendinden yaşça büyük dostu olan Cenani Beyefendi vesilesiyle Ağabegüm’ün annesiyle tanışıp evlenmişler. “Tabii o devirde evlenip İstanbul’dan Elazığ’a gitmek de cüret işidir. Annem de yürekliymiş. Lakin babamın ailesi de okumuş, esaslı bir aile olduğu için bir problem çekmemiş. Tüm akrabalar onu benimsemiş. O da onları çok sevmiş” diyor Ağabegüm.
ELAZIĞ SEVGİSİ
Aile bir devir Bilecik’te ikamet etmiş. Ağabegüm de 1940 yılında babasının misyonlu bulunduğu Bilecik’te dünyaya gelmiş. Üç yaşına kadar burada yaşamışlar. Akabinde aile, baba toprağına, Elazığ’a geri dönmüş. Ağabegüm birinci orta ve liseyi okuduğu Elazığ’ı “Açıkçası ben o dönemin Elazığ’ını İstanbul’dan bile daha çok seviyorum” diyerek anlatıyor.
Babası Ağabegüm’e hiç yapma/yasak demezmiş. Onun yerine yeterli ve hoş ahlakı, kıssalar anlatarak kızının ruhuna işlemiş. Bu kıssaların kendinde bıraktığı etkisi şöyle anlatıyor: “O çocuk ruhunuzda öyküyle, kıssayla büyümenin yararını yıllar sonra anlıyorsunuz. Bir öbür aile de, ‘Şu günah, şunu yapma’ deniyor ve çocuk bunları vazife olarak yapıyor. Tahminen bir vakit sonra bıkabiliyor. Ancak öteki türlü bu hoş alışkanlıklar sizin kalbinize işliyor.” Babasının kitaplığının içerisinde eski yazıyla yazılmış tarih ve dini ilimler kitapları varmış. Bir de İstek Tevfik’in Bütün Şiirleri kitabını hatırlıyor, “Oradaki birçok şiiri ezberlemiş, okurdu. Ben de çok severim hatta babam okudukça ezberlemiş üzereydim. Vakit zaman da Yunus Emre şiirlerini söylerdi” diyor. O yıllarda kitap bulmak kolay değilmiş. Babası vakit zaman kızına Elazığ Lisesi’nin kütüphanesinden kitaplar ısmarlarmış. Ayrıyeten cuma ve pazartesi akşamları da konutta kesinlikle Yasin okurmuş. Bir de babası bir tebrik mektubu yazdığı vakit zarfın üzerini ona yazdırırmış. Ağabegüm de neden kendi yazmadığını merak edermiş. Yıllar sonra bu davranışının sebebinin kızına da mektup alışkanlığı kazandırmak olduğunu anlamamış.
“Benim ruhumda bir şeyleri o denli kolay kabullenmeme var” diyor Ağabegüm. Bu huyu lise sıralarında iken daha da açığa çıkmış. Hem kendisi hem de öğretmenleri tarafından fark edilmiş. Orta okulda çok yeterli olan matematik dersi, lisede düşüşe geçmiş. Sebebi de İstanbul’dan gelen ve Elazığlı öğrencilerine şivelerinden ötürü zirveden alaycı formda bakan bir matematik öğretmeniymiş. “Öğretmenlerimizden kimileri, vazife için geldiğinden Elazığ’ı benimseyememişti. Çocukların konuşmaları bozuktu lakin yavaş yavaş düzelecek. Bir matematik öğretmenimiz vardı, eşi de vücut eğitimi dersimize girerdi. Onlar karı-koca bu çocuklara alayla bakarlardı. Bu tutum bana çok makus gelirdi” diyor Ağabegüm. Meğer öğretmenin kendisine karşı bir hali yokmuş. Zira konutta İstanbul’da yetişen bir anne ile birlikte olduğundan annesi her yanlış sözünde onu uyarırmış. Şivesi de olmadığından kimse onun Elazığlı olduğunu anlamazmış. Lakin öğretmenin o küçümser hali onu daha lisedeyken, “Öğretmen neden bu türlü yapıyor? Ben olsam bu türlü yapar mıydım?” diye düşünürdürmüş. Onun öğretmeni sorgulayan kocaman bakışlarını, öğretmen de hissetmiş olacak ki o devir Ağabegüm’e düşük not vermiş. Sebebini is Ağabegüm şöyle anlatıyor: “Öğretmen bir ödev vermiş, üç soru sormuştu. Ben defterimde çözmüştüm sorunları. Üçünün de sonucu hakikat fakat tahlili hocanın üzere değildi. Kaldırdı beni çözdüm, ‘Yanlış’ dedi. Ben de “Neresi yanlış?” diye sordum. Bir şey diyemedi. Sonra da okula babamı çağırdı. Lakin babam geldiğinde ben sırf bakışlarımla halimi belirli ettiğimden, saygısızlık göstermediğimden şikayet edecek bir şey bulamamış. Sadece, ‘Ayla sizin kızınız olmamaz’ demiş. Sene sonu olunca karneme de zayıf verdi. Yıllar geçti, o iki kişinin Elazığlılara karşı alaycı bakışı beni o denli rahatsız etti ki, unutamam. Daha o vakitten bu içime yerleşmiş. Ne vakit bir konuşma yapsam, Elazığ’da doğduğumu ve babamın Harputlu olduğunu söylüyormuşum.”
EL YORDAMIYLA ÖĞRETMEN OLMAK
Ağabegüm babasını erken yaşta kaybetmiş. Üniversitede de İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Lisanı ve Edebiyatı Bölümü’nü kazanınca ana kız, İstanbul’un yolunu tutmuş. Üsküdar’da anneannesinden kalma ahşap bir konakta yaşamaya başlamışlar. Küçük yaşlarda insanlığa yararlı olmak, şifa dağıtmak için hekim olmak isteyen Ağabegüm, gün geçtikçe edebiyata yakınlaşmış. Lisede çok sevdiği bir edebiyat öğretmeni varmış. Para toplar tüm sınıfa kitaplar aldırırmış. Bir de kompozisyon yazdırır ve yazılanları sınıfta tartıştırırmış. İşte bu türlü idealist bir öğretmen fakat kendisi üzere kaliteli bir öğretmenin yetişmesine vesile olur. Ağabegüm, hem edebiyatı severek okumuş hem de öğretmen lisesinden mezun olmamasına karşın pedagojik formasyon alarak öğretmen olma yolunda ilerlemiş. Öğretmen lisesinden mezun olmayanlar için bu mesleğin zorlayıcı olduğunu şöyle anlatıyor: “El yordamıyla öğretmen olmak sıkıntı. Ben kendime uygun mesleği buldum ancak gençliğimden beri bir çok şeyi ‘Ben öğretmen olsam bu durumda ne yaparım’ diye düşündüğüm için bu mesleği yapabildim. Zira yaptığınız bir aylık bir staj sizi öğretmenliğe hazırlamaz. Bir de staj yaparken âlâ bir öğretmenin yanında değilseniz hiç bir işe yaramaz.”
Fakülteyi bitirmek için mecburî stajını Haydarpaşa Erkek Lisesi’nde tamamlamış. Bu sürecin biraz sıkıntı olduğundan bahsediyor Ağabegüm. Erkek lisesi öğrencileri yaramaz, o ise tecrübesizmiş. Fakülteyi evlendikten sonra tamamlayan sınıf arkadaşı, ‘Sebahat Abla’ ile birlikte tanıdık bir avukat vasıtasıyla lisenin müdürüyle konuşmaya gitmişler. Müdür ile konuşulmuş, tanışılmış. Fakat müdür tüm konuşmalara karşın onları istedikleri öğretmenin sınıfına göndermemiş ve nedenini de söylememiş. İki arkadaş Nahit Fıratlı olarak tanınan ve Orhan Veli’nin “Yalnız Seni Arıyorum” isimli, mektuplarının derlendiği kitabına ilham olan şair Nahit Gelenbevi Fıratlı Damar Hoca’nın sınıfına verilmiş. Yalnız genç öğretmenler sınıfa girdikçe delikanlılar haytalığın dozunu artırmış. O vakit da Fıratlı, “Siz gelmeyin, belgeyi yazın ben imza atarım” demiş. Staj bitip de belgeyi müdüre teslim ettiklerinde Ağabegüm, müdürün ne kadar isabetli bir karar verdiğini anlamış.
Ağabegüm, zarurî Doğu misyonunu Adana’da yapmış. Anadolu’da bir “Çalıkuşu” üzere gezmek ve oradaki çocuklarla alakadar olmak istese de annesi İstanbul’dan farklı kalmak istememiş. Böylelikle Adana’da geçen iki yılın sonunda meskenlerine, İstanbul’a geri dönmüşler. Lakin nerede olursa olsun insanlara, çocuklara yararlı olmak onlara bir şeyler öğretmek ve onlarla bir şeyleri tekrar öğrenmek tutkusu hiç sönmemiş içinde. Ağabegüm, mesleğinin en hoş yanını, “Her şey deneyim ile olur. Öğretmenlik de bu türlü. Geleceğe bir yatırımı var. Sizin talebeniz olan çocuk birkaç yıl sonra karşınıza tabip, hakim, siyaset adamı olarak çıkacak. Öyleyse ona hoş şeyler verirseniz karşılığını milletçe alırsınız” diyerek anlatıyor.
ÖĞRENCİLERİN TENKİDİ
Ağabegüm, öğretmenliğinin birinci yıllarından itibaren derslerin birinci beş-on dakikasını yeni bahislerle sohbet ile geçirirmiş. Böylelikle hem öğrencilerinin farkındalığını artırır hem de gençlerin ne düşündüğünü öğrenirmiş. Bu sohbetlerden birini şöyle anlatıyor: “18 Mart günlerinde bizim konutta daima bir hüzün olurdu. Zira annem bir şehit çocuğu. O gün de 18 Mart, çocuklarla Çanakkale Savaşı’ndan konuşalım istedim. Fakat çocuklar, ‘Biz o hususa gelmedik, gelecek sene göreceğiz’ dediler. Ben de ‘Bildiğiniz şeyler üzerinden konuşalım’ dedim. ‘Biz pek bir şey bilmiyoruz’ dediler. Bir evvelki ders de tarih dersiydi. O kadar berbat oldum ki. Neredeyse ağlayacağım, boğazım düğümlendi. Dedim ki ‘Çıkarın kağıtları kalemleri’. İmtihan yapacağım diye bozuldular fakat onlardan ‘Çanakkale Zaferi’ni bilmeyen bir kuşağa biz Cumhuriyet’i nasıl emanet edeceğiz?’ bahisli bir yazı yazmalarını istedim. Herkes bir şeyler yazdı. Yazılanları okuyunca bir baktım o kadar hoş şeyler yazmışlar ki. ‘Bize bu günlerin kıymetini anlatmayan öğretmenlerimizin cürmü yok mu?, Bu günü takvimde bir gün olarak belirtilmesi gerekmez miydi?’ Bizlerden hesap sormuşlar. Ben de bu yazılardan kısımlar aldım ve Ahmet Kabaklı Hoca’ya faks çektim. Hoca bu yazıların başına bir paragraf eklemiş ve ‘Çocuklarımız ışıl ışıl’ diyerek Tercüman Gazetesi’nde yayımlamış. O yazıdan sonra bir konsey toplandı ve Çanakkale Zaferi anılması gereken değerli günler ortasına alındı.”
Kendisi üzere Elazığ, Harputlu olan Ahmet Kabaklı aslında Ağabegüm’ü çocukluğundan tanırmış. Ağabegüm İstanbul’a giderken akrabaları ona kesinlikle Kabaklı Hoca’ya gitmesini ve tanışmasını tembihlemişler. Bu yayının ardından Ağabegüm, teşekkür için bir kek pişirip Belkıs İbrahimhakkıoğlu ile Kabaklı’nın ofisine gitmiş. O gün Ağabegüm için değerli bir dönüm noktası olmuş ve “Benim için ikinci bir üniversiteydi” dediği Türk Edebiyat Dergisi’nde yazılar yazmaya başlamış.
OKULUN CAMLARINI KIRDILAR
Ağabegüm’ün İstanbul’daki birinci vazife yeri Üsküdar Kız Lisesi olmuş. Burada hem öğretmenlik hem de yurt müdireliğini üstlenmiş. Liseli ve üniversiteli öğrencilerin sağcı-solcu denilerek kışkırtıldığı günler. Ağabegüm, “İstanbul’da birinci siyasi olaylar bizim okulda oldu” diyor ve benim de tekraren annemin ağzından dinlediğim Üsküdar Kız Lisesi’ndeki öğrencilerin sokağa dökülme kıssasını anlatıyor: “Bekar ve yaşımın genç olmasından sebep beni yatılı kısımdan sorumlu müdür muavini yapmak istediler. Ben öğretmenliği sevdiğimden pek kabul etmek istemedim lakin yatılı muavinliği başkalarına benzemiyor. Öğrenciler ile bir ortadasınız, onların her sıkıntısında koştuğu birinci insansınız. O periyotta yaşlı bir müdürümüz vardı, oğlunun rahatsızlığı sebebiyle bir müddet okulda değildi. Derslerde siyaset yapan birtakım öğretmenlerin okuldan gönderilmeleri kelam konusuydu. Müdürün yokluğunu fırsat bilen bu öğretmenler tayin edileceklerini öğrenince ortaokul yahut lise talebesi ayırt etmeden tüm öğrencileri kışkırtıp evvel ön bahçeye döktüler akabinde sokaklara döktüler. Birden teğe olaylar büyüdü, camlar kırıldı. O kadar korktum ki ne yapacağımı bilemedim. Akabinde Ulusal Eğitim müdürü ve kaymakam geldi. Okulu bir günlüğüne tatil edip gittiler. Hiç unutmuyorum o geceyi. Çocukları okulda yalnız bırakamadım. Anneme, ‘Hasta öğrenciler var’ diyerek geceyi okulda geçireyim dedim. Belkıs’a da tembih ettim, ‘Televizyon falan verir, annemin yanında kal. Görüp endişelenmesin.’ O gece yorgunluktan yatakhanedeki odamda otururken yorgunluktan sandalyede uyuya kalmışım ben. Hemşire de yavaşça çıkmış ancak kapıyı kilitlemiş, ben daha rahat edeyim diye. Lakin o kapıdan çıkarken kapı gıcırdadı ya ben sabaha kadar orada mahpus kaldım. Kitap yok bir şey yok sabaha kadar oturdum. Çok sıkıntı bir geceydi.”
SIKI BİR GAZETE TAKİPÇİSİ
“Bulgur çorbasına talipseniz, her yerde her şeyi müdafaa edebilirsiniz” diyor Ağabegüm. Ulusal, manevi bedellerine karşıt düşen her kim ve ne olursa onu evvel uyarmaktan sonra da değiştirmek için elinden geleni yapmaktan yana. Sıkı bir gazete takipçisi olan Ağabegüm, her gün gazete bayiiye masraf, manşetlere bakarak bir gazeteyi seçer okurmuş. Bir sabah devrin bilinen gazetelerinden birinde iki ismin yazısına denk gelmiş. Yazıları dini ve ulusal bedellerine saygısızlıklarla doluymuş. Ağabegüm, kolları sıvamış: “Yazarların biri bayan biri erkek. İkisi de bizim kıymetlerimize karşı yazılar yazıyor. Oturdum evvel iki sayfa hayat öykümü yazdım. Olur da beni tanımazlar diye. Sonra her iki müelliften da belgelemek ismine paragraflar aldım. Tam 10 sayfa yazı yazdım. E natürel biraz da korkutmak lazım, nasıl korkutabilirim? ‘Sizin dersaneleriniz var, okullarınız var. Bir okuyucu bu paragrafları bir bütün haline getirip okul ve dershanelerinizin kapısında dağıtsa ne yaparsınız?’ Harikulade bir tehdit…”
YA MÜFETTİŞ YA TAYİN
“Yöneticilerin aklına gelmeyebilir lakin kimi şeyler halkın talebiyle olur” diyor Ağabegüm. Kendisini harekete geçiren gücün de “Haksızlık karşısında susan dilsiz şeytandır” hadisi olduğunu söylüyor. Üsküdar Kız Lisesi’ne yeni bir müdürün gelmesiyle başlayan bir süreci şöyle anlatıyor: “Müdür değişti ve okul daha açılır açılmaz, geçen sene yeni değişen kıyafetlerin tekrar değişilmesini istedi. Kimse de ses çıkarmadı. Yazık değil mi çocuklara? Yine masraf edecekler. Ben karşı çıktım, müdür de ‘Allah’ın kanunu mu tekrar değişir’ dedi. O vakit kantinde uygun fiyata kumaş satılmasını ve durumu olmayan velilerin bu kumaştan alarak çocuğuna dikmesini istedim. Zira sıkıntı bir şey, hazır almak. Kabul edildi. Lakin bir müddet sonra o mağaza ile mutabakatlı üzere okuldaki muavinlerin pantolon-ceket ve döpiyesleri tıpkı olmaya başladı. Bir yolsuzluk olduğu açıktı. Ben de dayanamayarak Ulusal Eğitim’e yazdım.” Fakat Ağabegüm’ün tüm eforuna karşın bir sonuç alınamamış. Bir diğer yolsuzluk ile de farklı bir okulda daha karşılaşmış. Yeniden yılmadan okulda kuşkulu durumlar olduğunu ve incelenmesi gerektiğini bildirmiş. Lakin müdür, Ulusal Eğitim müdürünün de ahbabıymış. Ağabegüm de tıpkı dilekçeyi bu sefer Ulusal Eğitim Bakanı Ali Nail Erdem’e yazmış. Bu dilekçenin sonucunu “Ben, ‘Okulumuzda yolsuzluklar oluyor, bir müfettiş gönderin anlatayım, yoksa benim tayinimi öteki bir okula alınmasını istiyorum’ dedim. Bana kendi el yazısıyla dönüş yaptı. ‘Ayrılmayın okulunuzdan müfettiş gelecek.’ Birkaç gün sonra ben grip olmuş konutta yatarken, gazetede değişen müdürlerin ismini gördüm. Müfettiş gelmiş ve müdürü çabucak göndermişler. O vakit ben bunu yazmasaydım devam edecekti” diyerek anlatıyor.
ÜSTADLA SON BULUŞMA
“Kabaklı Hoca bana yazı yazmam gerektiğini söylese de biraz kaçamak yapıyordum açıkçası” diyerek anlatıyor Ağabegüm. Kabaklı Hoca kendisinden Faruk Nafiz Çamlıbel hakkında bir yazı yazmasını istemiş, Ağabegüm de daktilosu olmadığından birinci makalesini el yazısı ile kaleme almış. Hoca da sabaha kadar oturup yazıyı daktiloya çekmiş. Akabinde da ona bir daktilo ikram etmiş. Ağabegüm daha sonraki tüm yazılarını bu daktilo ile yazmış. Sonrasında sekiz yıl boyunca mecmuanın yazı işleri müdürlüğünü üstlenmiş. Ağabegüm elinden geldiğinde Türk Edebiyatı mecmuası üzere esaslı mecmualarda yer almış. Bu mecmua yazıları bir vakit sonra, Ahmet Kabaklı’nın önsözünü yazdığı, “Sözle Direnmek” ve “Mısralarla Konuşsak” kitaplarından derlenmiş. Necip Fazıl Kısakürek de Ahmet Kabaklı Hoca’nın çok sevdiği ve saydığı bir insanmış. Vakit zaman ziyaretine gidermiş. Kabaklı Hoca, Hakkı İbrahimhakkıoğlu ile birlikte gittiği ziyarete Ayla Ağabegüm ve Belkıs İbrahimhakkıoğlu’nu da götürmüş. Yanlarında Ağabegüm Almanya’daki bir öğrencisine sipariş verip getirttiği teyp varmış. Mecmuanın tüm röportajlarına bu teyp ile giderlermiş. Lakin bu defa yanlarına ne elektrik kablosunu ne de pil almayı unutmuşlar. Yolun üzerinde bir yer bulamayınca Kısakürek’ten müsaade isteyip ortalarından genç bir arkadaşı pil almaya göndermişler. Üstad’a mahçup olmanın kederiyle pil gelince ses denetimi bile yapmadan röportaja başlamışlar. Hoca ve Üstad konuşurken bir yandan kaydı çözmesi kolay olsun diye notlar da almışlar. Akşam meskene gelip de kaydı çözmek için teybi açtıklarında ise tek bir ses dahi yokmuş. Üstad ve Hoca’nın o uzun sohbeti kayda alınmamış. Üzülerek Kabaklı Hoca’ya bildirmişler. Kabaklı Hoca da ellerindeki notlardan bir derleme yaparak gazetede yayınlamak durumunda kalmış. Lakin yayının çabucak akabinde yazının konuştuklarıyla birebir olmadığını anlayan Kısakürek gazeteyi aramış ve bir hoş paylamış. Çok üzüldüklerini ve mahçup olduklarını hissedince de “Üzülmeyin bir daha yaparız” demiş. Lakin bu buluşma gerçekleşmeden yaklaşık yirmi gün sonra Necip Fazıl Kısakürek vefat etmiş.