Berna Kılıç
Sabah 4 sularında yatağımın sarsıntısıyla uyandım. Konut halkı büyük bir telaş ile bir ortaya toplandı öncelikle zelzelenin durmasını bekledik. Durmadan devam eden sarsıntıyla apartmanda yaşayanlar süratlice aşağı koşmaya başladı. Çığlıklar, gürültüler ve ağlama sesleri yavaşça azalmaya başladı. Aşağı inerek toplanma alanına gittik. Herkes çok korkmuştu. Ben olayın şokunu üzerimden attığımda gördüğüm görüntü içler acısıydı… Etraftaki binaların hasar gördüğüne şahit oldum. Toplanma alanı mahşer yeri üzereydi ve herkes yakınlarına ulaşmaya çalışıyordu.
Üşüyenler, soğukta uyumaya çalışan bebekler ve çaresizce dua eden beşerler bir yerlere telaş içinde giden arabalar….
Enkaz yerine gittiğimde çaresizliğin ağır sessizliğini gördüm. Jandarma, polis özel harekat, sıhhat takımları, belediye çalışanları, vilayet ve ilçe belediye liderleri mahalle sakinleri her bir yandan yardımlaşmaya çalışıyorlardı. Kan bulmaya çalışanlar, bir türlü kurulmayan yardım çadırları ve acılı halkın birbirlerine kenetlenerek yaptığı yardım telaşı…
Büyük bir sessizlik oldu, iş makineleri sustu, beşerler sustu ve kulaklarda hafızalarımıza kazınan o acı ses yine yankılanmaya başladı.
“Sesimi duyan var mı?”
Korkunun yerini bir anlık da olsa umut alıyordu… Yıkılan binaların içinden gelecek bir sesin umudu, ömrün umudu.
17 ağustos 1999 sarsıntısının bir dejavusu üzereydi yaşananlar…
Enkaz yerinde bir sürü öykü gördüm… çocukların tahminen de çok sevdiği oyuncaklarını, sabah işe gitmek için ütülenip askılara asılmış gömlekleri ve bebek biberonlarını gördüm… Kurtarılan şahıslar süratlice ambulanslara yetiştirilirken ailelerin desibeli aşan sevinç çığlıklarına şahit oldum…
Küçücük bir umuda tutunup “sesimi duyan var mı” sorusuna karşılık verenin kendi ailesinden biri olmasını dileyen insanların umudunu gördüm…
Acının ve yasın süzülüp herkesin ciğerine yapıştığı sızıya şahitlik ettim…
Şehirler, vakit, yer farklıydı, yaşananlar, ihmaller, acılar ve çığlıklar aynıydı…
Bir daha bu türlü acılar yaşamamak dileği ile…