1973 yılında Almanya’da dünyaya gelen Erhan Yıldırım, ortaokul ve lise periyodunu geçirdiği Türkiye’de üniversiteyi kazanamadı. Yıldırım’ın hayatı, ailesi tarafından lisan öğrenmesi hedefiyle Amerika’ya gönderildikten sonra gayretle geçti. Uzun müddet geçimini sağlamak ismine çöp kamyonları ve marketler başta olmak üzere çalışan Yıldırım, üniversitede İşletme kısmını okuduktan sonra 1998 yılında New York’ta Müslümanlara hizmet edecek birinci cenaze şirketini kurdu.
Aynı yıl istekli polis oldu, 2006 yılında ise misyonu resmileşti ve New York Polis Teşkilatının Müslümanlardan Sorumlu Toplum Koordinatörü olarak atandı.
– Erhan Beyefendi, biz sizi ‘New York’ta orta bulucu Türk, Amerikalılar ve Müslümanlar ortasındaki köprü, New York Polis Teşkilatının doruktaki 6 isminden biri’ başlıkları ile tanıyoruz. Ama sizi hiç tanımayanlar için Erhan Yıldırım kimdir? Sizden dinleyelim…
Çok evvelce benim bir çalışma arkadaşım var bunu eklemek istiyorum, “Erhan Türk üzere uyur, Türk üzere gezer, sizin Amerika’daki Türk Büyükelçisi üzere bir büyükelçi edasıyla devamlı Türkiye’yi temsil eden bir kişi” olarak daima söylerdi benim yakın çalışma arkadaşım onu buradan anmak istiyorum. Siddique Wai, yıllar evvel tekrar o denli bir belgeselde kullandı ve beni de çok memnun ve onore etmişti. Ben bununla her vakit gurur duydum, hiçbir vakit Türklüğümden, Müslüman kimliğimden, hiçbir vakit bundan ödün vermedim. Benim için çok hoş onur verici bir hayat hayatı oldu. Yıllarca, Almanya’da doğdum, büyüdüm. Frankfurt kentine yakın bir kasabada daha sonra ortaokul ve liseyi okuyabilmek için, Türkçeyi öğreneyim daha yakın Türk kültürü ile büyüsün diye beni yurt dışına gönderdiler. Türkiye’ye geldim. Üniversite imtihanlarını kazanamayınca Amerika’ya döndüm. Orada hem lisan eğitimi için gittiğim Amerikan hayatında fakat tabi hiç kimse kırmızı halı sermedi. O denli bir vakit geldi ki bazen beş kuruş, beş kuruş kutu kolaları toplayıp, geçim sağlamak için, çöp kamyonlarında çalışan bir arkadaşınız olarak, hem Amerika’yı tanımak hem de Amerika’da ki o ömür usulüne ayak uydurabilmek için. O vakit ki popülaritesi olan şeylerden birisi de akaryakıt istasyonlarından birinde çalışmaktı. Bende nedense bir türlü çalışmak nasip olmadı, akaryakıt istasyonunda çalışmak, ancak onun harici her şeyi yaptım. Yani Çinli süpermarketlerde çalıştım, Çinceyi öğrendim. Yani herkesin bu hayat biçiminde gittiği ülkedeki çok enteresan şeyler olmaz. Ben tahminen dolu dolu yaşadım. Yani Norveçlisiyle tanıştım, Bangladeşlisiyle tanıştım. Her kültürle o New York’un atmosferiyle önemli manada çok varlıklı bir kültürün içinde büyüdüm, bana çok şey kattı. Fakat hiçbir vakit kendi kimliğimden, kendi kişiliğimden ödün vermedim. Tahminen plan yapmadım, hayat şeklimde bir plan olmadı. Üniversiteye gittim, iki sene okudum. Ondan sonra lisan okuluna gittim bunu yapacağım derken bir baktım ki, kendi etrafımda o atmosferde çalışmam gereken neydi? Otomobil kullanarak çocukları toplamak, mescide getirmek onlara Türkçe öğretmek için uğraşmak, gazetecilik için Amişler’e gidip onlarla mülakat yapmak yani orada bir Türk-Kültür bir mecmuamız vardı orada Fetih Mecmuası diye. Birçok ülkeme bu türlü katkıda bulunacak, ülkeme yararlı olacak, kendimi de tanıtabileceğim, beşerlerle interaktif bir alaka içerisinde olabileceğim birçok aktiviteye katıldım. Onlardan en kıymetlisi herkesin de malumudur, Türk günü yürüyüşleri. Bizim Ermeni diasporasında diplomatların vefatından sonra Türk günü yürüyüşleri başlıyor Amerika’da ve o yürüyüşlerin içinde önemli manada etkin olarak 1994 Mayıs prestijiyle, etkin olarak misyon aldım ve lider yardımcılığına kadar geldim. 1999’da bir sarsıntı oldu Türkiye’de, o zelzele esnasında benim dikkatim çeken bir şey oldu. Sivil toplum örgütlerinin Amerika’da ne kadar kıymetli olduğu dikkatimi çekti ve bu sivil toplum örgütlerinden, Belediye Lideri ile oradaki diyaloğumuzla dedi ki, “Ne istiyorsanız söyleyin şu anda çabucak yapacağız.” Türkiye içinse sizden ricamız, Türklerin ortasına girin birlikte olalım, oradan bir basın toplantısı düzenledik ve bugünlerde de anacağımız 18 Ağustos sarsıntı içinde birinci gün, tahminen benim içinde yıl dönümü üzere oluyor bugün ve o gün ben birinci kez canlı yayınlarda Türkiye için neler yapılması gerektiğini bu türlü Amerikan halkına teker teker anlattım. Orada, benim her şeyim orada değişti aslında. Yani interaktif olmam, beşerlerle diyalog içerisinde olmam, yabancıların ne kadar daha sıcak ve sempatik davranması, işte benim haklarımın olduğunu bilmem, bu benim biraz dikkatimi çektiği için interaktif olmaya başladım. Karakollarla devamlı istişare, belediye lider yardımcıları bizi devamlı toplantılarına çağırıyor.
“Yapabileceğimiz bir şey var mı?” diye soruyorlar. Yani 8.5 milyonluk bir New York içerisinde, Türk nüfusu ne kadar az olsa bile, Müslüman toplumu çok fazla ve bu Müslüman toplumun fazlalığından ötürü da haklarımızın neler olduğunu bilmek ya da neleri yapabileceğimi öğrenebilmek sahiden efsaneydi.
1999 yılından itibaren yeniden bulunduğum yerde ben cenaze firması kurdum zira Amerika’da ki Müslüman toplumunun en değerli gereksinimlerinden birisiydi. Hiç kimsenin bu türlü, biraz da cüret edemediği, Amerika’yı biz yanlış tanıyoruz. Bunu çok açık ve net söylüyorum. 50 eyalet denildiği vakit, 50 devlet olduğunu anlaması gerekiyor herkesin. Zira her devletin başka bir kanunu vardır, dünyada da öyledir. Eyaletler de tıpkı halde çalışır. Yani devlet sistemi üzere çalışır, herkesin kendi özel teşkilatı vardır, itfaiye ünitesi vardır. Sıhhat, Ulusal Eğitim her eyalet kendi bölgesinde bir devlet sistemiyle, ahengiyle çalışır Amerika’da. Bunu dikkate alarak cenaze firmasını ilk sefer New York’ta İslami Cenaze Hizmetleri diye kurdum.
– Neden bu cenaze şirketini kurma muhtaçlığı duydunuz?
Şimdi uzun yıllar, olağan cenaze firmasını kurmak sebebinden bir tanesi de, Amerika’da vefatlar oluyor, gurbettesiniz, uzun bir aralık. Aslında öykünün başlangıç kısmı da çok yıllar öncesine dayanıyor. Mesela Ahmet Ertegün diye biliyorsunuz, çok büyük bir sanatçı, ünlü üretimci, prodüktör ağabeyimizin babası vefat ettiği vakit 1950 yıllarında cenazesi aylar sonra Türkiye’ye ulaşıyor. Bu öyküyü de duymuştum o vakit, lakin biz göçmenler olarak, Amerika’da yaşayan Türkler olarak, bizim cenazemiz daima bu türlü yabancı cenaze meskenlerinden, Musevilerin cenaze konutlarından, Hristiyanların cenaze meskenlerinden aracılığı ile kaldırılıyordu. Ben de bunlara şahit oldum, cenazeleri mescitlere geldikçe arkadaşlar, haydi Erhan gel yardım et, bu işi yapalım falan deyince başladım cenaze yıkamaya. Bir sene iki sene tıpkı vakitlerdi, o yurtta kaldığım vakitler, caminin yurdunda.
Hep cenazelerle ilgileniyordum, oranın paklık işleri vs. her şeyi yaptığım için bu cenaze işi de bir, iki, üç, dört, derken elim alıştı. Biraz da bu türlü işte rahatlıkla yapıyorum. O ortada bir hocam dedi ki, “Ya Erhan bak bu iş özel bir iş, herkes yapamıyor, beceremiyor, sen bunu işte nasıl yapıyorsun?” Birde o vakitler da savaş vaktiydi. Arnavutların, Makedonların, Boşnakların cenazesi yurt dışına gidemiyordu. Çok sıkıntı kaideler vardı. Zira o Yugoslavya devleti, esnasında biz o cenazelerin aracılığı ile gönderilmesi gerekiyor ancak büyükelçiler gelemiyor ülkeye, yazıya imza atamıyor, neyse. Bir, iki, üç, dört derken bu şirketi ben kuracağım dedim. Orada sevdiğim bir arkadaşım vardı, onunla bir arada hazırlıklarımı yaptım, şirketi kurdum. İslami Cenaze Hizmetleri diye Amerika’daki birinci resmi cenaze firmasını kurarak, hem Türk Toplumuna, hem Müslüman toplumuna, hem de bazen Hristiyan Türk toplumuna da hizmet etmek nasip oldu.
– Bu işi yaparken sizi derinden etkileyen bir şey yaşadınız mı?
İnsan nitekim üzülüyor. Lakin olağan ki ne yaparsanız yapın, bugün burada oturan kişi sizin ailenizde olsa, yaptığın işte beni en çok yaralayan, etkileyen kendi babam olmuştu. Karaciğer rahatsızlığı geçirdi, uzun bir mühlet ve o karaciğerden sonra uzun bir devir komada kaldı. Hatta Almanya’ya gittiğimde onu görmeye gittim. “Hoca oğlum geldin mi?” dedi bana, geldim dedim. Beni etkileyen tahminen en çok o oldu lakin öldüğü günü hissediyorsun. Yani temmuz dörttü ve o gün hissettim. O gün çok sinirliydim, ancak Allah’tan daima şunu dua ettim, Allah’ım ömrünü artık Allah rahat etsin diyordum. Yeri cennet olsun, tahminen benim için hayatımda en çok beni üzen olaydı, üzdü demeyeyim de sevindirdi diyeyim ya. Daha çok sevindirsin. Zira hiçbir evlada nasip olmayan bir şey oldu. Kendi babamın cenazesinin bütün süreçlerini ben yaptım, ben yıkadım, ben kefenledim ve en sonda köye götürdüm, köyde de namazını ben kıldırdım. Tahminen onun da istediği oydu. Latifeyle karışık dedi ki bana, baba vefat edersen ne yapayım senin için dedim. O da dedi ki, “Ya oğlum, beni de mi öldüreceksin?” dedi lakin baba ölümlü dünya hepimiz öleceğiz lakin en azından bana vasiyetini söyle dedim. O da hoş oldu, hoş bir hayat yaşadı, Allah herkese hoş evlat versin ya, o denli diyelim…
Bir gün konuşma olacak öğrencilerle, sahneye babamın fotoğrafını koymuşlar. Ben de görmedim, gerimi döndüm baba konusunda berbatım ben. Herkesi yıkarsın lakin kendi babanı yıkadığın vakit farklı oluyor. Bir de ben çok yalnız yaşadım, o yüzden yani. 25 yıl daima yalnız yaşadım, yalnız büyüdüm. Kimseye muhtaç olmadım Allah’a çok şükür. Allah bana daima güç, kuvvet verdi. Taraf verdi, yani bana.. ben her işimi değerlendirdim yani, hiçbir vakit bu işten kaçacağım üzere bir şey yoktu. Bak her yaptığım işte de, bazen cenazeleri yıkadıktan sonra aile kederi ki, “Ya Erhan bizi buradan gülerek çıkartıyorsun” sıkıntısı. Yani yapacak bu, bu. İşte o yüzden o sinema sahnesinde siz bir yöneticisiniz, direktörsünüz. Ve sizin bir oyununuz var, sinemanın son sahnesi, son perdesi. Doğumundan vefatına kadar gelmiş bir sahne, sende o son yöneticisin. Seyahati yapıyorsun ve seyahati da yaparken de, diyorsun ki buyur ben sana bu seyahati hoş yaptırayım. O yüzden söylüyorum, yaptığınız her işi nitekim severek yapın.
– New York Polis Teşkilatı neden size muhtaçlık duydu? Misyonunuz neydi?
11 Eylül olduktan sonra benim size daha evvel de bahsettiğim üzere, 1999’dan evvel de benim bir diyaloğum vardı. 11 Eylül olduktan sonra, buradaki en büyük meselelerden bir tanesi, emniyetli beşerler arıyorlar. Karakollara gidilip hemen müdahale edilmesi gerekiyor, olayları yanlış anlıyorlar.Şimdi bir Müslüman namaz kılıyor, namazı neden kıldığını bilmeyen polisler çabucak tutuklama yapıyor. Ya da caminin içinde imam namaz kılarken gayri ihtiyari gidip imamı tutukluyorlar. Başörtüsü takan bayanın başörtüsünü çekip, nefret kabahati. Biliyorsunuz en büyük cürümdür, ve başörtüsüne dokunmakta önemli hatadır. Asla ve asla kimsenin ferdî haklarını, özgürlük alanı kısıtlanamaz. Tabi olaylar hadiseler gelişince biz de tabi 11 Eylül’de bir taraf idik. Bu taraflardan bir tanesi de, bu işi yapanların terörist olduğunu, bizimle mutlaka mukayese bile edilmemesi gerekir. Yani İslam’la terörün yan yana gelmemesi için savaş verdik, ve onda da çok başarılı olduk.
O günü çok yeterli hatırlıyorum zira o saatlerde ben birebir bölgeye gidip, evrak yapmak için yola çıkacaktım. Hadisenin olduğu an tekrar dediğim üzere her vakitte söylüyorum, sinema sahnesi tam yakınındasınız o binaların, o eski imgelerimiz de var. Canlı yayınlara çok çıktık Türkiye’de o günlerde, bilgi veriyoruz. Kimler vefat etti, kimler öldü? Ne oluyor, ne bitiyor, Türk vatandaşı var mı içeride? Orada Türk arkadaşlarımız çalışıyordu, binanın üst katlarında, işte markette. Stark market dediğimiz borsada çalışan arkadaşlarımız vardı. Hadise hakikaten faciaydı. Tabi, aylarca o ceset kokuları. Benim en az 10-15 tane cenazesi oradan vefat eden, aylar sonra kesimleri bulduğumuz insanların cesetlerini gömdük. Hatta ben aileler ruhsal olarak rahat olsunlar diye, mesela bir kişinin kolu bulundu. Onu büyük bir tabuta koyup gömdüm, yalnızca aile küçük bir tabutla görmesin, küçük bir tahta kesimi ile görmesin diye. Onu büyük bir tabuta koyup ruhsal olarak onları rahatlatmak için aileyi rahatlatmak için o denli bir seremoniler düzenledim. 11 Eylül’den sonra en büyük özelliklerden bir tanesi interaktif olduk işte polisler, emniyet vazifeleri, FBI dediğimiz iç istihbarat ünitesi. Biliyorsunuz Amerika’da iki tane ünite var. Bunların birden fazla bilgi eksikliği kimi şeyleri biliyorlar, birtakım şeyleri bilmiyorlar. Lakin burada değerli olan halk ve halkın kanunu ve kanunlarda eşitliği. O yüzden New York Belediyesi ve Emniyet Müdürlüğü benim yakinen çalışmalarımı görmeye başladılar ve ben her karakola bütün devriyelere küçük küçük brifingler veriyordum. Mesela devriye gezmeden 15 dakika evvel, çeşide çıkmadan evvel sizin bölgede iki tane cami var, falanca mescidi şu camii gidin lütfen ziyaret edin burada ki imamın ismi şudur, deyip. Yani düşünün 250 tane camii var New York’ta, 76 tane karakol var. Ben kendi bölgemde ki bütün karakolları, konutları, mescitlerin bilgilerini verip orada ki köprüyü kurmaya başladım. Ve beşerler yani Müslüman halk devamlı kapılarını kapatıp kimseyle görüşmek istemedikleri için onlara zorla kapılarını açtırdım. Dedim ki “Açın kapınızı polisler girecek, mescide girdikleri vakit ayakkabılarını çıkaracaklar, sizinle oturacaklar, namaz esnasında görecekler namaz esnasında ne yapıyorsunuz burada” diye. Zira bu algıyı kırmamız gerekiyordu, o denli de oldu tam 2006 da New York Times’ın benimle ilgili, bahisli bir yazısı oldu. Bu yazıyı tamamladıktan bir hafta sonra Emniyet Müdürü ve Bloomberg, Michael Bloomberg eski New York Belediye Lideri, “Erhan’ı bir çağıralım” dediler. İşte o vakit benim emniyet hayatım başladı. 6 sene devamlı emniyet içerisinde yeniden orada yetkiliyim, kartlarım var, polis kimliklerim var lakin bu sefer resmi olarak girmeye başladım. İşte o vakit Emniyet Müdürüne en yakın alt dediğimiz emniyet müdürlüğünün bütün New York’taki temsilcilerin başındaki 6 takım. Haftalık brifing veren, haftalık konuşma yapan, hazırlık yapan, rapor sunan. Benim de ilgi alanım, pozisyon Müslümanlarla ilgiliydi ki ve bu bütün, diyelim ki 800.000 Müslüman mı yaşıyor New York’ta? Her etnik kümeye, benim bir özelliğim vardı hiçbir vakit nasıl düşündüğü, nasıl inandığı beni çok fazla ilgilendirmiyordu, hani farklı mezheplerimiz var, farklı inanç biçimlerimiz var. Mümkün olduğu kadarıyla ortak noktam daima buradaki hayat usullerini, yani Amerika’da ki yaşadıkları hayat kalitesini yüksek tutmak.
– New York’ta Müslümanlar için nelerin değişmesine vesile oldunuz?
Polislere ne anlattığıma birinci evvel gelmek istiyorum, zira polislere anlattığımız bahislerin başlıkları hiçbir biçimde benim ferdî bilgilerim değil. Külliyen Kuran-ı Kerim’de geçen birtakım ayetlerle, oradaki hocalarımızın hazırladığı bir kitapçık hazırlattık ve bu kitapçığın içinde Hazreti İsa hakkındaki kanılarımız, hayvan hakları, insan hakları, komşu hakları, bizim bir Müslüman olarak nelere inandığımızı gösterebilmek için küçük kitapçıklar hazırladım ve ben her akademiden mezun olan polislere toplu olarak, 800 kişilik bir konferans verildi. Benim alanım 40 dakika ve ben 40 dakika orada biz Müslümanlar bunlara inanıyoruz, namaz kılıyoruz. Bazen otomobilin önünde, kaputun önünde işte, namaz kılarken gördüğünüz bir Müslüman rastgele bir hazırlık içerisinde değil, yalnızca ibadeti gereği beş vakitten birini geçirmemek için namaz kılıyor.
Onu yapacaktır diyerek, işte kesinlikle bir Müslümanın konutuna girdiğiniz vakit şayet ki bayan farz-ı misal, kapıyı tam açtı baktı ki polis var, çabucak kapıyı kapatınca, bu demek değildir ki size karşı bir şey hazırlıyor. Kocası geleceğini düşünerek başı açık tahminen yakalandı, başını kapatması için bir vakit mühlet verin, heyecan yapmayın, sinirlenmeyin. Yani polislerin Müslümanlarla o anda ki interaktifliğini, zira bazen de Hintlilerin girdikleri türban formunda ki kıyafetini Müslüman kıyafetiyle kıyaslayıp da Hintlilere de atak oldu. İşte o yüzden biz yalnızca Müslümanlıktan da fazla tüm başka toplum, göçmenlerle birlikte birçok konferanslar düzenledik. İşte ben 2006’dan sonra atamam yapılıp akademiye gittim,bir akademimiz var. Orada size emniyetin bütün sistemini öğretiyorlar. Sonra beni de alıp emniyet müdürünün Müslümanlardan sorumlu toplum koordinatörü olarak, teğmen olarak sivil teğmen olarak başladığım vakit, doğal ki rozetini veriyor, arabanı veriyor, ceketini veriyor, “Hadi Erhan güç sende” diyor. Bütün New York’taki Müslüman kümelerin uyumunu yapıyorsunuz. Sokakta size karşı bir gayret olduğu vakit oraya müdahale ediyorsunuz. İşte her türlü aktivite, size raporlar geliyor. İşte Erhan bu mevzuda ne düşünüyorsun, bu bahiste ne alım var?
Bazı hakları elde etmeye başlıyorsunuz, anlatarak elde ediyorsun. Mesela uzun yıllardır süren bir kanun vardı, Ramazan ile Kurban Bayramını resmi tatil ilan edilmesi, birinci günü. Yani düşünün ki, Türkiye’de yaşıyorsunuz Hristiyan tatili resmi tatil ilan edilecek. Bu New York’ta gerçekleştirildi. Resmi tatil ilan edildi, zira uzun bir süreçti. Belediye lideri gelince kanunu onayladı. Başörtüsü ile polis olma hakkı, bir insanın kendi özgür hakkı nedir? İbadetini her biçimde, her daim yapabilmek. Amerika’da biliyorsunuz, esasen anayasal haklardan bir tanesi, din özgürlüğüdür. Ve bunu da size çalıştığınız ortamda diyelim ki, nasıl ki kravat polise takılmaz, biliyorsunuz kilitlidir, bir arbede esnasında boynunda çektiği vakit boğulma yaşamaması için. İşte sakal bırakmak, gençlerin, genç Müslüman çocukların, polislerin sakallarını bırakırken belirli bir inç dediğimiz, onun bir oranı var zira gaz maskesini taktığı vakit ortada nefes alabilmesi için bir düzenleme getirildi. Genç Müslüman arkadaşlarımız sakallarını bırakma bahtı elde etti. Başörtüsünü takmak isteyen genç kardeşlerimiz, başörtüsünü takarak işlerini yaptılar. Yani bu Amerika’da çok özgürce, çok rahatlıkla hiç kimsenin kimseye şey yapmadan, özgürce yapılan bir şey. Ve bunu da elde etmek içinde bizim en büyük çalışmalarımızdan bir tanesi belediye liderini muhakkak vakit aralıklarla mescitlerde büyük toplantılar düzenleyerek, “Erhan ne yapmamız gerekiyor?” birinci evvel bana birinci toplantıda sordu, ben de güzelce bir planı yapmıştım. Kendisine bölge bölge, bütün. Mesela Brooklyn bölgesine gidiyoruz, Queens bölgesine gidiyoruz, Staten Island’a da gidiyoruz. Bu bölgeler, beş bölgedir New York’ta, bu bölgelerdeki mescitlerin içine bütün Müslümanları toplayarak liderle, emniyet müdürü ile halkı, Müslüman halkını birleştirdim. Bu çok birinciydi, zira Amerika’da 1986 vakitlerinde “broken mırrors” dediğimiz kırık camlar öyküsü vardır. İşte bir polis bir caminin içine giriyor, Amerika’da New York’ta öldürülüyor. Bu öyküyü bildikleri için polislerin her vakit bir şeyi vardır, antipatisi vardı ya da biraz da gerginlerdi mescide girmemek için, ben bunu emniyet müdürlüğü ile çözdüm. Fakat emniyet müdürüm şunu yaptı, hiçbir vakit oraya giderken öteki bir karakoldan otomobil istemedi, çok sivil olarak olağan kendi aracıyla, grubuyla geldi sakince, gösteri yapmadan içeriye girdik. Oradan hiçbir müdür, müdür yardımcısı yok, ben varım o var, birde not alacak arkadaşımız var. Hepimiz halkla görüştük, birinci toplantıyı hatırlıyorum biraz farklı olsun istedim, ve algıyı kırmak istiyordum. Dedi ki “Erhan heyecanlı mısın”dedi, hiç heyecanlı değilim dedim. Fakat dedim, gör dedim sen toplantıyı gör dedim. Bende ön tarafa bütün ülkelerden Müslümanları bulup ön tarafa oturtturdum. Başladım dedim ki, komiserim bu Porto Rikolu Müslüman, bu dedim İrlandalı Müslüman dedim, “Nasıl yani?” dedi. “Yes” dedi. “Benim adım Adam Caroll” dedi. Dedim ki bu Endonezyalı Müslüman, dedim ki bu Çinli Müslüman dedim, dedi ki “Yok be” dedi, “Uygur Türkleri mi?” dedi. Yok dedim, Çinli dedim. “Allah Allah” dedi. “Ya Erhan, biz hesabı yanlış yapıyormuşuz hep” dedi. Motamot o denli dedim, işte bunlar da Müslüman. Yani Müslümanlık kimliğinin asla bir etnik kümeye ilişkin olmadığını ve herkesin bir inancı olduğunu işte bu İrlanda’da olabilir, Norveç’te de olabilir, İskoç’ta olabilir İngiliz de olabilir, Alman da olabilir deyince, lider emniyet müdürü biraz daha şeydi bu türlü, babacandı. İrlanda asıllıydı. daima biz bu muhabbet yapardık, biz size çok yardım ettik falan derdim Türkler olarak, “Tamam Erhan, Tamam Erhan, gemi gönderdiniz bize” diye daima bu türlü konuşurduk. O birinci toplantıdan sonra 50-60 tane daha toplantı yaptık ve o senkronizeyi oluşturduk.
Bunun sayesiyle ne oldu biliyor musunuz? 100 Tane içeride saymakta zahmet çektiğimiz Müslümanım diyebilecek, cüret edebilecek arkadaşlarımızdan şu anda 1500 tane polis var, New York Polis Teşkilatının içinde. Ve derneğe üye olduğunuzu söylüyorsunuz, ben bu derneğe üyeyim diyorsunuz. Bu da New York Emniyet Müdürlüğüne bağlı resmi bir dernek. İsmi da Müslüman polis derneği. Onun yanında öteki bir Türk derneğimiz daha oldu. Yani bizi arkadaşlarla bir arada kurduk. Orada bir Ahmet diye bir arkadaşım vardı, dedektif. O birinci kurmuş fakat pek bu türlü aktif değildi, bende tabi yeni yanına geçince onunla bir arada üyesiydim onun. Ben tabi biraz da şey rolündeydim, illa ben buradayım rolünde değildim, illa bazen sizin de programınıza uygundur. Birtakım şeyler zımnî ve gizlidir, kimi gizli kahramanlar vardır. Lakin ben o işi bu işi bitireyim de, kıymetli olan benim orda ismim geçmiş, geçmemiş değil. Ancak ben tekrar sokayım bizim derneğimizi onaylamanız gerekiyor, onaylamanız gerekiyor 40 sefer söylediğin vakit çok meşhurdur onaylanıyor. Ramazan’da iftar yemeği düzenlememiz belediyelerde iftar yemeği düzenleniyor. Bütün algıyı algoritmayı kırdık olağan ki, insan birinci Brooklyn Belediyesinde iftar yemeği düzenliyorum. Herkesi toplamışız, şu an ki Belediye Lideri Eric Adams, o vakit yok öbür bir belediye liderimiz var. Belediye liderimiz dedi ki “Erhan nasıl bir şey yapacağız?” dedim ki sen bana bırak dedim. O gün 3 tane ekip elbise almıştım üçü de terden, terlemişim zira bulaşıkları yıkadım arkadaşlarla, masayı hazırladım, kağıt kapak çatal falan kullanmadım, sadece Müslümanlar belediye binasında çok hoş bir iftar yemeği yaptılar. Seneye bir daha yapsınlar diye. Sadece o algıyı kırmak için her şey elegance sağ soldaki Türk arkadaşlarımız, Türk restorana sahiplerimiz, “Erhan ben çatal kaşığı veriyorum” “abi sen pilavı pişir, sen yoğurdu yap, mescitten çorba yapalım”, Levent abim vardı abi sen Cola Turka gönder o vakit çok meşhurdu. Cola Turka gönder, sen lokum gönder, sen baklava gönder. Zira Amerika’da yemek yaparken, buradakilerden biraz farklı, belediye yemek masrafını karşılamaz. Külliyen kendin yaparsın, o sana alan verir, sen kendin yaparsın. O yüzden biz sponsorlarımızda New York belediyesinde Brooklyn Belediyesinde başladıktan sonra başka belediye liderleri şu an hala devam eder bir sistem ve her gün her gece, geçen gün arkadaşım bana çok hoş bir ileti attı akademiden New York Polis Akademisinden mezun olan, grubu gönderiyor, içeride de beyaz başörtülü bir kız arkadaşımız var. Başörtüsünü takmış yemin merasiminde orada, sahne aldığı vakit, “Erhan bu senin eserin” diye, “Çok uğraş ettik, çok çalıştık” dedi. “Bu senin başarın” dedi. Yani insan, ben daima söylüyorum, yani hayatımız bu türlü, bir süreçte gidiyorsun fakat iz bırakmak çok kıymetli. Yani bir şeyler yaptığınız vakit çok samimi yapmamız lazım, inançla yapmamız lazım, kalple yapmamız lazım. Ben hiçbir vakit gücenmedim çekinmedim, yani orada çalışıyorum diye. Ben yalnızca emniyet müdürü, öbür bir mescide gelecek, o mescide bir hafta evvelce paklık yaptım. Birkaç kişi yanıma alacağım kimsenin vakti yok ben akşamları gidip caminin ne gerekiyorsa paklığını yapıp adamlar paklık yapmak istemiyorlar bizim elemanımız yok, tamam çok hoş emniyet müdürüne dediler biliyor musun? Gelecek ay bir daha gelir misin dedi, dedi neden? Vallahi Erhan dedi tertemiz yapıyor dedi, yani o yüzden, sonra dedi ki “Erhan niçin paklık yaptın?” dedi, pis olmasın, hani pak gözüksün diye. Olağan bir gün Türk Mescidi’ne gelince dedi ki, “Erhan seni artık daha âlâ anladım, hani daha tertipli daha tertipli daha düzgünsünüz” diye, yani kusurlar şeydir lakin ben herkesin kusurunu, ayıbını örtmek için orada her vakit çaba gösterdim.
Biz yaşadığımız ülkede kesinlikle katkı vermek mecburiyetindeyiz, baskıyı verdiğin vakit esasen farklılığı orada yaratıyorsun. Bugün ben buraya geldim Türkiye’ye taşındıktan sonra, gerimden beni hoş yad etmeleri, ben o katkıyı verdiğim için. Zira ben o katkıyı verdiğim için o arkadaşlar artık hala bildiri atıyorlar, geçen gün bir belediye lideri New York’u gezerken durdurmuşlar, demişler ki; “Nereden sen, Türk müsün?” demişler, “Evet nereden tanıyorsun” demiş, “Erhan’ı tanıyor musun?” demişler. O da demiş ki “Ya tanıyorum” yani, o gurur verici bir şey zira biz bunu yaşayarak yaptık. İçtenlikle yaptık yani o yüzden ben de bunu her vakit herkese söylüyorum lakin bazen Amerika’da daha çok Türk oluyoruz.
Bir imam öldü bunu da anlatmak istiyorum zira çok enteresan bir öykü imamın cenazesi kaldırılmadı o hali yüzlerce binlerce insan toplanmış o esnada yaşanan Hadise’nin etrafında olduğu için herkes polisler de reaksiyon büyümesin diye ne yapacağını bilmiyor ve oradalar, ben orada ivedilikle işte çağrıldım. Dedim oradan birine baktım ki “Bizim teğmenlerden birisi var Erhan” dedi, “Senin yardımına gereksinimim var” dedi şunu dedi, “Bunları biraz geriye alabilir miyiz?” dedi. Natürel ki alabiliriz. Ne yapacağız kaç tane polisin var dedim “70-80 tane var” dedi. Nerede dedim, “Arka tarafta tamam ondan sonra şöyle baktım orada kaç kişi var orada 40 kişi var” dedi, bir dur abi dedim bir hesaplama yapacağım 40-60, 100. Bir sandalye getirir misin? dedim. “Abi sandalye ile ne yapacaksın?” getir dedim, ya getir dedim. ondan sonra sandalyenin üzerine çıktım herkes beni gördü, “lillahil Fatiha” dedim. Bismillahirrahmanirrahim, herkes Fatiha’yı okudu. —- dedim geriye yanlışsız bir 100 metre masraf misin? “Okey, Erhan okey”dedi. “Ya Erhan” dedi, “İşte polisler molisler, niçin onları sordun?” Abi dedim onlar B planıydı. A planı dedim, buydu dedim. “Ya hani Malcolm X’in sineması var dedi adam bir işareti ile, birebir yaptın” dedi. Abi halkı tanımak bizim kaybettiğimiz şeylerden bir tanesi bu birbirimizi tanımıyoruz. Tanıdığımız vakit çok hoş şeyler yapacağımıza inanıyorum Türkiye’deki yaşadığım sürece de benim en büyük özelliğim Ben hala şeyi söylüyorum birbirimizin sahiden değerini bilmiyoruz biraz daha hani kimi şeyler dünyada yaşanan hadiselerin farkında olsak yani Amerika’daki o hayat şeklinin ne olduğunu bilsek, aileler bölünüyor aileler parçalanıyor uyuşturucu bataklığında olan çok beşerler var Amerika’da yani çocukları kaybolmuş aileleri parçalanmış olanlar da var olmayanlar da var Yani bazen bu türlü 10 saniye TikTok’ta yahut rastgele toplumsal medyada bana gösterilen o imgenin ardında diğer şey var yoksa biz hepimiz multi milyoner olurduk. Amerika’da demek ki olunmuyormuş, nasip sıkıntısı ya kimi şeyleri şey yapmak lazım, yaşamak lazım. bunu çok samimi olarak söylüyorum biz her şey değil ben her gencin her arkadaşımın kesinlikle bir hayat deneyimi içinde gitmesini istiyorum lakin neyi istiyorum? Lütfen, şayet yararlı bir şeyler yap, para tahminen çok kıymetli değil ben çok varlıklı olan adam da gördüm, yoksul olanda da birebir şeyi gördüm. İkisinin de yaptığı seyahatteki sahne, son sahne hepsi tıpkı hiç değişmedi. O yüzden ne kadar paran olmuş, paran olmamış yani yapacağımız serumu bizim yapacağımız bir Müslüman olarak yapacağımız seremoni, daima tıpkı oldu. Aşikâr başlıklarda yani muhakkak hususlarda her vakit faal olmayı çaba göstermeye ve ben şunu yapmaya çok istedim daima benden sonra gelecek olan o arkadaşlara o yolu açtım yani ve bundan da çok memnunum.
Mutlaka misyon alın her yerde ne olursa olsun benim etkilediğim, insan sayısı yüz binlere vardı hazırlamış olduğum birinci kitapçık bir polisin beni gece vakti durup Mr. Erhan “yes sir” o kitapçığı cebinden çıkardı. “Babam okudu, dedem okudu, amcam okudu.” Okuduğu neydi? Senin inancını bahsettiğim, bir imam nedir, pir nedir, cihat nedir? Dedi ki bana, “Erhan” dedi “Yeni öğrendim biliyor musun?” dedi. “Evet” dedim kendisinin de bir polis olarak cihat ettiğini o gün öğrendi. Zira medyadan öğrendiğini değil ona hakikat olan bilgiyi aktardım. İşte o yüzden birçok emekler verildi inşallah hoş yerleri bulur.
– Son sözlerinizi alabilir miyiz?
Ben Türk olmanın ekmeğini çok yedim zira benim bir tarihim var, kültürüm var ve bunun da kattığı bedel çok fazlaydı. Bunu her arkadaşımızın çok güzel bilmesini istiyorum, siz hepiniz, tek tek söylüyorum: Çok değerlisiniz lakin çalıştıkça değerlisiniz, okudukça değerlisiniz, hazırlandıkça değerlisiniz. Yani bazen bakıyorum işte abi ne yapıyorsun? ‘oyun oynuyorum’ tamam oyununu oyna bir saat oyna ancak nitekim biraz katkı sun. İngilizceyi çok uygun öğren, bırak öteki bir lisanı daha öğren. Onun lügatiyle öğren, onun kıraatiyle öğren, ben bir yere girdiğim vakit çok rahatlıkla çabucak oraya gidiyorum. Kuveyt’e gittim, beni 10 dakika içerisinde Arap zannettiler. Nasıl? Zira onun kültürünü biliyorum, onun adetini biliyorum, örf adetini biliyorum, onun lisanını biliyorum kendinizi kesinlikle âlâ geliştirmeniz lazım kesinlikle söylüyorum. Hani bugün İngilizce biliyor musun? Rusça öğren, Çince öğren hangi lisanı öğreniyorsan öğren lakin kendini geliştir. Okuldan üniversiteden mezun oldum diplomayı aldın bazen hiçbir işe yaramayabilir lakin çok şey de yarayabilir birçok şeye yarayabilir zira sen bir eğitim aldın. Üniversiteyi okuyamadın, git kendine bir teknik öğren, teknik olarak yetiştir. Ülkemiz o kadar hoş şeylere sahne olacak ki ben biraz daha bu hususta ümitliyim, çok hoş günlere geleceğiz yalnızca inancımızı teminatımızı kaybetmeyelim.