29 Aralık 2021 tarihli “Yüksek Güvenlikli Notlar” başlıklı yazımın bir kısmı şöyleydi:
“Silivri Cezaevi’nde 21 ay boyunca aldığım notların tümünü Basın Tarihi içinde yayımladım.
Hatta kitap formatına getirdim.
Öyle ki şimdi yayımlanmamış bu kitaba “Yüksek Güvenlikli Notlar” adını bile koyduk… Lakin ortadan vakit geçtikçe, aklıma o notlarda eksik kalan durumlar ve olaylar geliyor.
Hücrelere yapılan her ani baskında, küçük avludaki kanalizasyon kapağı etrafında yolunu şaşırarak uzunluk gösteren yeşil birkaç otun postallarla ezilmesi, soğan yetiştirme teşebbüsünün tehlikeli bulunması, bir gün ansızın transistörlü radyoların toplanması üzere…
Veya altı silahlı jandarma eşliğinde ellerim kelepçeli Kuledibi Göz Hastanesine götürülmem…
Götüren yetkililerin yol üzerindeki fırından aldıkları ve bir lokma bile paylaşmadan yedikleri o simitlerin kokusu üzere…
Bunları da daha sonra yazmak için bir yana not ediyorum…”
- * *
Cuma günü 15 Temmuz’un 6. yıldönümüydü…
“Yüksek Güvenlikli Notlar”da beni inanılmaz suçlamalarla sabaha karşı tutuklayan Sulh Ceza Hakimliği’nden hiç kelam etmediğimi fark ettim.
* * *
Halbuki o mahkemeyi ve o hakimi anımsadıkça aklıma, “bir sabah uyandığında kendisini sebebini anlamadığı bir kabahat nedeniyle dava edilmiş” bulan Josef K.’nın absürt durumunun anlatıldığı Kafka’nın Dava adlı romanı gelir…
Çünkü yargıcının davranışları da dahil, 22 Eylül 2016 tarihinde sabaha karşı İstanbul 10. Sulh Ceza Hakimliği’nde yaşananlar o romandan hiç de farklı değildi…
* * *
15 Temmuz üzerindeki karanlık, vakitle aydınlandıkça Sulh Ceza Hakimliklerinin kuruluş nedenleri de muhtemelen daha düzgün anlaşılacak…
Sulh Ceza Hakimlikleri, Haziran 2014’te bir yasa değişikliği ile kuruldu. Ortaya tek kişilik garip mahkemeler çıktı… Aslında mahkeme de değil “hakimlik” olarak anılması da bu garipliği izaha yetiyor sanırım.
Kuruluşu ta baştan doğal hakim prensibine karşıttı. Ayrıyeten, Sulh Ceza Hakimliklerindeki itiraz yolu de imajdan ibaretti…
Bu mahkemelerde, bir üst mahkemeye itiraz edilmemekte, bir sulh ceza hakimliğinin verdiği karara itiraz, onu takip eden bir sonraki numara ile anılan sulh ceza hakimliğine yapılabilmekteydi.
Yani itiraz bir hikâyeydi…
Gerçek hukuk devletinde yeri olmayan ucube tek kişilik mahkemeler ortaya çıkarıldı…
22 Eylül 2016 Gecesi Sulh Ceza Hakimliği denen tek kişilik mahkemenin ne olduğunu yaşayarak ben de görmüş oldum.
* * *
Sabaha karşı beni tutuklayan ve yazı yazmanın, fikir söylemenin çok tehlikeli olabileceğini de tez eden o “hakim”, iki yıla kadar seçimin gelmekte olduğunu vurguladığımız o televizyon programındaki “Türkiye devleti içinde de muhtemelen bütün bu gelişmeleri dış dünyadan daha fazla belgeleyen, izleyen bir öbür yapı da var. Onun ne vakit torbadan elini çıkaracağı, nasıl elini çıkaracağı aşikâr değil” cümlem nedeniyle benim askeri darbe ortamının var olduğunu tabir ettiğimi argüman etti…
Sonra da “Türkiye Cumhuriyeti hükümetini ortadan kaldırmaya yahut misyonunu yapmasını engellemeye teşebbüs etme ve terör örgütüne üye olma hatalarını işlediğime dair kuvvetli kabahat kuşkusunun var olduğu” kanaatine vardı…
* * *
Duruşmalar sırasında yaptığım savunmada, Sarıyer’de bir mesken baskınındaki polis cinayetinde kurşun çekirdeğinin kaybedildiğini ancak sonunda polis kaynaklarının ortaya çıkarmadığı mermi çekirdeğini, jandarmanın mahkemeye sunduğunu belirterek, bunun “devletin içindeki farklı yapılara” örnek olduğunu söylemiştim.
Ama karşımızda hukuk yoktu…
“Görevliler” vardı.
* * *
O tarihteki 10. Sulh Ceza Hakiminin “basın özgürlüğü” ile ilgili farklı yaklaşımları da bulunuyordu. Bunları büyük bir özgüvenle karar zaptına da geçirdi: - “Her özgürlük üzere basın özürlüğü de sınırsız değildir. Şahsen Anayasa ve Basın Kanunu’nda basın özgürlüğünün hudutları belirlenmiştir. Basın özgürlüğü kamu faydasını hedeflemelidir. Bu manada kamuoyunu ilgilendirmeyen, aktüel olmayan, gerçeğe karşıt olan, şahsî kin ve intikam aracı olarak kullanılan, sansasyon emeline hizmet eden, kendisine rakip olan kişi ya da kurumları çökertmeye çalışan açıklamalar kamu faydasına yönelik olmaz.”
* * *
O hakim artık nerede bilmiyorum…
Beni tutuklamasının da basın özgürlüğüne ilişkin mükemmel yorumlarının da hukukla hiçbir alakası olmadığı ortaya çıktı…
Önce AYM Genel Kurulu…
Sonra AİHM…
Ardından Yargıtay…
15 Temmuz’u merak ediyoruz ya, hukuka taban tabana zıt kararlarla insanlara zulmeden bu Sulh Ceza Hakimlikleri kararlarına bakmak tahminen ziyadesiyle kâfi olabilir…
* * *
Sulh Ceza Hakimliği hukuku yok sayarak adam tutuklamakla kalmıyordu. Dava açılıncaya kadar her ay güya belge üzerinden “tutuk incelemesi” yapıyordu…
İnceleme filan kelam konusu değildi. Tıpkı matbu kâğıtları sorumsuzca imzalayıp gönderiyorlardı.
Dava başlayıncaya kadar hiçbir vicdani rahatsızlık duymadan otomatik olarak özgürlüğü kısıtlayan o kâğıtları imzalayan bireylerin isimleri evraklarda duruyor…
* * *
Hukuku taca atarak insanları tutuklayan… Hukuk ihtimamını yok sayarak matbu kâğıtlar üzerinden tutukluluğun devamını sağlayanlar… Sulh Ceza Hakimleri…
* * *
15 Temmuz zihniyeti, yazarları, çizerleri, gazetecileri, fikir insanlarını “düşünceleri” nedeniyle “terörist, darbeci, örgüt üyesi” ilan edip zulmeden bir yapılanmayı ta 2014 yılından oluşturmuşa beziyor…
Sulh Ceza Hakimliği bu tarafıyla Basın Tarihi açısından çok daha fazla üzerinde durulması gereken bir yapılanma…
“Yüksek Güvenlikli Notlar”da Sulh Ceza Yargıçlarının eksik kaldığını bu 15 Temmuz’da fark ettim…
Hiç olmazsa o eksikliği bir nebze gidermek istedim…
P24’ten alınmıştır.