Türkiye’yi yasa boğan, binlerce insanın hayatını yitirdiği 17 Ağustos 1999 Marmara Depremi’nde vazifelerinin başında olan basın mensupları, ortadan 23 yıl geçmesine karşın objektiflerine yansıyan acıları unutamıyor.
Yalova’da o devir mahallî basın ve belediyenin basın ünitesi çalışanları, kendi acılarını unutup ailelerini inançlı bölgelere bıraktıktan sonra fotoğraf makinesi ve kameralarını alarak vazifelerini yaptı.
Günlük yayımlanan lokal bir gazetenin muhabirliğinden emekli Bülent Güler, saat 03.02’de yaşanan sarsıntı felaketinde bölgenin büyük acılar yaşadığını söyledi.
“Depremde yalnızca binaların sallandığını zannederdik ancak bizler konutlarımızda hopladık zıpladık, aykırı döndük. Sarsıntının bitimiyle birinci evvel yakınlarımızdan haber almaya çalıştık” diyen Güler, gün aydınlandığında gazete binasına geldiklerini anlattı.
“Gazetemizin işvereni merhum Hikmet Yurdagül bizi bir ortaya toplayarak ‘Gazetecinin acılı günü olamaz, hepimiz vazifemizi yapmaya devam edeceğiz’ dedi. Bizler makinelerimizi aldık ve bilgi toplamak üzere kenti dolaşmaya başladık. Araç bulma talihimiz yoktu. Ayrıyeten enkazdan ötürü yollar da kapalıydı. Elektrik yoktu. Sinemalı makinelerle çekim yapıyorduk. En çok yıkımın olduğu Hacımehmet Ovası ve Siteler mevkisine gittik. O yıkımları gördüğümüzde içimiz acıyarak işimizi yapıyorduk.”
Güler, güvenlik nedeniyle binalara girişin yasak olduğu periyotta işlerini yapabilmeleri için Bursa’daki gazetelerden dayanak gördüklerini aktardı.
Ailelerini birer ikişer dakika gördükten sonra daima haber peşinde koştuklarını lisana getiren Güler, “Zor ve meşakkatli günlerdi. Allah bir daha bu türlü bir acı yaşatmasın” sözünü kullandı.
‘Arkadaşlarımı gördüğümde işim daha da zorlaştı’
Yalova Belediyesinin basın ünitesinde kameramanlıktan emekli Metin Kar ise zelzeleye meskeninde ailesiyle uyuduğu sırada yakalandığını anlattı.
İlk olarak ailesini inançlı bir yere yerleştirdikten sonra belediyeye gittiğini lakin binaya giremediklerini söz eden Kar, şöyle konuştu:
“Gün aydınlandığında binaya girip çabucak kamera ve fotoğraf makinemi alıp yıkımın yaşandığı bölgelere gittim. Herkesin acısını görürken biz de yaşadığımız şokla ne çekeceğimizi bilmiyorduk. Bir mühlet sonra vazifem gereği gördüğüm enkazları fotoğraflamaya başladım. Bir mühlet çekim yapıp kriz merkezine geçtim. Kriz merkezinde yıkımın olduğu bölgeler ve durum hakkında bilgi edindikten sonra en çok yıkımın olduğu bölge olan Hacımehmet Ovası’na gittim.
Bölgeye ulaştığımda çok büyük bir yıkım gördüm. Beşerler enkaz başında kurtarma çalışmaları yapıyordu. Arkadaşlarımı gördüğümde işim daha da zorlaştı. Bir yandan yaşadığımız acı vardı lakin bir yandan da misyonumuzu yapmalıydık. O anki fotoğraflar inanın beni çok zorladı. Yalova’ya etraf vilayetlerden yardımlar ulaşmaya başladıkça kriz merkezinde koordineli bir formda yardımların dağıtımını görüntülemeye çalıştım. Etraf vilayetlerden yardımlar ve kurtarma takımları geldikçe çalışmalar hızlandı. Bir mühlet sonra acı bilanço daha çok ortaya çıkmış oldu. Yaşadığımız acı çok büyüktü. Hastanelerdeki yaralıların durumları ve gördüğümüz yıkım sözlerle anlatılamayacak kadar zordu. Allah tekrar yaşatmasın.”