Üşenmedim saydım, tam 162 basamak vardı. Romalılar devrinden kalmış tarihi yapının aslında o vakitlerin dinlenme tesisi
olduğunu söyleyebiliriz.
Türkiye’de, tahminen de dünyada eşi gibisi olmayan Kuş Kayası Yol Anıtı’na gitmeden evvel buranın nasıl bir yer olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. Fotoğraflarını görmüştüm olağan lakin bazen bu aldatıcı olabiliyor. Evvel ikramlık eşya ve haşlanmış mısır satan tezgâhlar karşıladı bizi. Sonra aracı bırakıp bir tabelanın önüne geldik. Hayli dik merdivenleri çıkmamız gerekiyordu. Tırmanırken bir ormanın içine girdik. Yerlere dökülmüş çıtır çıtır yapraklar, harika bir görüntü oluşturmuştu. Çıktıkça ortalara konmuş masalarda piknik yapanlara denk geldik. Üşenmedim saydım, tam 162 basamak vardı.
Parke taş döşenmiş yollardan geçtik ve bir anda karşımıza çıkıverdi iki gözümün çiçeği. Bu nasıl hoş bir yol anıtı! Romalılar periyodundan kalmış tarihi yapının aslında periyodun dinlenme tesisi olduğunu söyleyebiliriz. Evvelce bu türlü yerlerin dağın zirvesinde olması hakikaten çok enteresan. Bir nişin içinde başı olmayan kabartma bir heykel ve onun yakınında, daha üstlerde bir kartal heykeli… Anıtın üzerinde kabartma yazılar da var. O an ne yazdığını çok merak etmiştim lakin sonra öğrendim olağan. Kitabede “Devletlerarası barış ve dostluk ismine ve İmparator Germanicus’un hâkimiyeti anısına Gaius Julius Aquila, dağı yardı ve bu dinlenme yerini kendi özel ödeneğiyle yaptırdı” yazıyormuş. İnsan daha edebi şeyler bekliyor fakat Romalı da olsa, demek hayratların üzerinde birebir şeyler yazıyormuş.
Hoş tahminen hayratların üzerine yazılanlar bu gelenekten geliyordur. Hepsi bir tarafa, ben Kuş Kayası Yol Anıtı’na hayran kaldım. Mutlaka çok daha tanınan olmayı hak ediyor. Anıtın olduğu alanın etrafı kapalı. Gezilecek yeri yalnızca ön tarafta. Hal bu türlü olunca doya doya seyrettiğimiz ve fotoğrafladığımız anıttan bir mühlet sonra üzülerek ayrılıyoruz.
Buralara kadar gelmişken Fatih Sultan Mehmet’in “Lala, lala! Çeşmi cihan bu mu ola” dediği yani dünyanın kıymetlisi ya da dünyanın gözbebeği olarak tasvir ettiği Amasra’ya uğramamak haksızlık olurdu. Hele o nefis balıkları da birinci ziyaretimden hâlâ aklımda. Kuş Kayası Yol Anıtı ne kadar tenhaysa Amasra merkezi bir o kadar curcunalı. Pazar günüydü ve hava da hoş olunca otoparklar, sokaklar dolmuş taşmıştı.
Tam bir sanat kenti gibi
Arabayı bırakacak bir yer bulmak için kaç çeşit attım, kaç zıt istikamete girdim, ne kadar saç-baş yoldum bilmiyorum. En sonunda bir yer bulup bırakabildiğimde derin bir ‘oh’ çektim. Birinci gittiğimde kıyıda gördüğüm onlarca mavi boyalı balıkçı teknesinin yerinde yeller esiyordu. Nereye gitmişlerdi, kaldırılmışlar mıydı bilmiyorum. Halbuki o görüntüyü fotoğraflamak istemiştim. Harikaydı. Onun yerine kıyıya inip Amasra’yla bütünleşmiş ikonik görünümünün fotoğrafını çektim. Sonra da olağan ki diğer bir memlekete gitmiş hissi uyandıran, şıkır şıkır hareketli çarşısına saldık kendimizi. Sağda solda çalan sokak müzisyenleri, dükkânların önünden uzatılan çeşit çeşit lokumlar derken kalabalık bir küme halinde Kemere Köprüsü’nde bulduk kendimizi. Buradan da tarihi kapıdan geçip görünümün ücretsiz olduğu doruğa hakikat çıktık.
Akla gelecek her şeyden saksı yapılmış.
Sokaklar tam bir sanat kenti üzereydi. Daha evvel gelişimden bildiğim saksılarıyla ünlü konutu buldum sonra. Aklınıza gelecek her şeyden saksılar yapıp içine çiçek ekmişler. Buna bir klozet ve bot da dahil…
Barbun yemeden dönmek olmaz.
Bu cinsin akabinde o nefis barbunlardan yemenin vakti geldi. Bütün restoranlarda fiyat tıpkı. Boşuna ucuz yer aramayın. Sefamız olsun diyerek kapısında bekleyen yaşlı amcanın da tatlı lisanı sayesinde Günbatımı Balık Restoran’ın harika görünümüne karşı bir masaya kurulduk. Tam isminin hakkını verecek kadar hoş bir günbatımı yaşattı bize hakikaten. Tam o an orada olmak da büyük talihti. Kalabalık olmasına karşın servis de bir epey süratliydi.
Amasra’nın çiçek görünümlü salatalarına birinci geldiğimde de hayran kalmıştım. Bu sefer de beni yanıltmadı. Bir de üzerine bal dökülmüş manda yoğurdu yiyip çayımızı da içince birkaç saatte yapılacak her şeyi tamamlamanın huzurunu yaşadık. Bir gün tekrar yine diyerek veda ettik hoş Amasra’ya.