Mehmet TOPRAK – Herkes Duysun / ADIYAMAN (İGFA) – 6 Şubat 2023 tarihinde meydana gelen ve “Asrın Felaketi” olarak kayıtlara geçen Kahramanmaraş merkezli zelzeleler, binlerce ocağa ateş düşürdü. Türkiye’nin ve hatta dünyanın gündemini uzun müddet sarsan zelzele, binlerce kişinin hayatını kaybetmesi ve yüzbinlerce kişinin konutlarını terk etmek zorunda kalmasına sebep oldu.
Deprem felaketinden önemli formda etkilenen ailelerden biri de Deveci ailesi oldu. Depremzede Bünyamin Deveci, 6 Şubat sarsıntısında başta anne ve babası olmak üzere birçok yakınını kaybetti. Bünyamin Deveci, enkaz altında kalan kardeşi Yusuf’u ise sarsıntıdan lakin 72 saat sonra enkaz altından çıkarabildi ve maalesef küçük Yusuf burada bir bacağını kaybetti. Küçük Yusuf’a artık ağabeyi Bünyamin Deveci bakıyor ve onu yalnız bırakmıyor.
DEVECİ AİLESİ SARSINTI SÜRECİNDE NELER YAŞADI?
Herkes Duysun muhabirine konuşan Bünyamin Deveci, “6 Şubat zelzelesinde kardeşimin 72 saat enkaz altında kalması çaresizlik, sakinlik, bir yalnızlık hissi oluşturdu bende. Kardeşimin çıkarılmasından sonra yetkili kurumlarda eksiklik vardı. Sonuçta bu sarsıntısı 11 vilayet yaşadı. Kardeşimi çıkardıktan sonra annem ve babam hala enkaz altındaydı. Ben de direkt kardeşimin peşine düştüm. Kardeşimi bulamadım, kayıp ilanı verdim. Bana Ankara’da denildi. Bir akrabam ile bağlantıya geçtim, doğal bu 3-4 gün boyunca sürdü. Anakara’da bir hastanede iki tane Yusuf isminde hasta vardı fakat bunlardan hiçbiri benim kardeşim değildi. Daha sonra ben enkazdan çıkan annemi ve babamı mezarlığa götürürken bana bir telefon geldi, Yozgat’tan bir abim beni aradı bana yardımcı olmaya çalıştı. Bana bir fotoğraf attı ‘Bu kardeşiniz mi?’ diye sordu. Sohbet etmeye başladı, Allah razı olsun.” dedi.
“AĞLAMA, AYAĞINI KESTİĞİMİZİ BİLMİYOR”
Kardeşini Diyarbakır’da bir hastanenin ağır bakımında bulan abi Bünyamin Deveci, sonraki süreci de şu sözlerle anlattı:
“Ben kardeşimin, Diyarbakır’da bir hastanenin ağır bakımında olduğunu öğrendim, o telaşla çabucak Diyarbakır’a yola çıktım. Hastaneye vardım, kardeşim ağır bakımda yatıyor. Hali hal değildi. Kardeşimi gördüğümde bana ‘Abi annem, babam nerede?’ üzere sorular sormaya başladı. Ben de kendisine palavra söylemek zorundaydım. ‘Annem yaşıyor, o da hastanede.’ dedim. Kardeşim daha çok üzülmesin, daha çok çaresizliğe kapılmasın diye kendisini avuttum. Natürel bunun birde perde gerisi var, içim içimi yiyordu. Allah bir daha bu türlü bir doğal afet yaşatmasın, biz yaşadık. Yusuf’un bacağının kesildiğini, yani birinci gördüğümde uzanmış bir halde vücudunda bir eksiklik olduğunu hissetim alışılmış. Bu ortada tabip ağır bakıma gireceğim vakit beni uyardı: “Ağlama, ayağını kestiğimizi bilmiyor.” dedi. Natürel ben ağır bakıma girdiğim vakit fark ettim ayağının olmadığını.”
“YUSUF BANA AİLEMİN EMANETİ”
Yusuf yaklaşık üç ay kadar ağır bakımda yattığını belirten abi Deveci, “Ben de yanındaydım, konteyner kentlerde dağıtım yapılıyordu. Ben o vakit Adıyaman’a geldim bir konteyner konut sahibi oldum lakin bunu almak kolay olmadı, imkanlar çok zordu. Yani bu genç yaşımda çok büyük bir sorumluluğum var zira Yusuf bana ailemin emaneti. Hayat güç, yaşamak güç. Bu durumlar, bu koşullar altında yol izlemeye çalışıyorum, işsiz olmama karşın kardeşim Yusuf’a dayanak oluyorum.” tabirlerini kullandı.
“ARKADAŞLARIMIN AYAKLARI VAR FAKAT BENİM YOK”
Yusuf’un sarsıntıda bacağını kaybettikten sonra okula gitmek istemediğini kaydeden abi Deveci, “Bununla ilgili elimden geleni yapmaya çalıştım. Protez kademesinde vakıf tarafından karşılanan protezi yaptırdık Adana’da. Ondan sonra kardeşim okula gitmemek için benden rica etti. ‘Arkadaşlarımın ayakları var lakin benim yok!’ dedi. Ben de arkadaşlarının söylediklerine değil de ayağının yokluğuna alışsın diye istirahat etsin dedim. Şu an kardeşimin ayağında protez takılı lakin alışma etabında. Dayanak istiyor, olağan bir insan üzere yürüyemiyor. Arkadaş ortamında olduğu sürece kendisinde nefret duygusu oluşmasın diye onun yerine proteze alışması için istirahat etsin dedim.” dedi.