Koşmak İstedim

İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?

Sokağa çıkıp koşmak istedim. Öncelikle bu. Sonra sırasıyla minnet ve kayıp hissi oluştu. Hayatıma girmiş herkese minnet duydum bir an. Elime aldığım bu kitapta ismini bildiğim herkesin bir katkısı olduğunu hissettim. Lakin biliyorsunuz minnet hisler içinde ömrü en kısa olanıdır. Sonra kayıp hissine kapıldım. Güya kendimin fotokopisini çekiyormuşum üzere oldu. Bunu istiyordum da. Önümde iki yol vardı. Yani iki farklı fotokopi yöntemi… Ya baba olacaktım ya da şair. Sonuç ortada. Bence her doğan bebekle birlikte bir baba da doğar. Bakalım, bir kitapla birlikte bir şair de doğacak mı?

Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?

Aramızda kalsın; kitabı şimdi elime alıp doya doya bakamadım. Şöyle tasarlamıştım: Kitabımı alıp en yakın mezarlığa gidecek ve bir seremonide kupayı kaldıran kaptan üzere kitabımla ölülerin ortasında dolaşacaktım. Zira mevte çalım atmak istemiştim yazarak. Lakin vazgeçtim, gitmeyeceğim. Onun yerine kitabı ithaf ettiğim kişinin meskenine gideceğim. Adresi mezarlıktan daha yakın ve hâlâ ezberimde.

Kitabınızı birinci kime imzaladınız?

Kadirşinas bir mesai arkadaşıma… Enteresan ve spontane bir sahneydi. Karşımda merhum Mevlana İdris’in şiirini ezberlemiş paldır küldür okuyan bir öğrenci vardı. Onu dinliyordum. Sırtıma dokunup kitabı gösterdi arkadaşım. Gülümseyerek. Ben de gülümsedim ve oracıkta imzaladım.

Yazmaya nasıl başladınız?

Fısıltının haykırıştan daha inandırıcı olduğunu hissettiğim an yazmaya başladım. Lise üçteydim, okuduğum her şiir, bitirdiğim her roman hayatıma bir şeyler ek ediyordu. Bunu hissediyordum. Varoluşuma bir çeşit manevi protezlerdi okuduklarım. Vakitle bu cerrahi faaliyete ortak olmak istedim ve yazdım. Fakat Hipokrat’la hiçbir ilgim yok. Nasıl ki farelerin en çabuk öğrendiği şey kaçmaksa benim de en çabuk öğrendiğim şey itiraf etmek oldu. Yazarken kime itiraf ettiğini bilmeyen bir itirafçı üzere hissediyorum.

GECE ARTI GÜNDÜZ BÖLÜ EV

Gece mi yazarsınız, gündüz mü?

Gece artı gündüz bölü mesken. Flaubert “Gece yarısından sonra yapılan her şey edebe aykırıdır” der. Bence palavra söylüyor. Radikal bir tekbaşınalığı yakaladığım an yazabiliyorum ben. Üstelik yazdıklarım müstehcen de değil. Gece de gündüz de bana bilmediğim sorular soruyor. Halbuki ben kendimden oluşan bir sürünün çobanı mıyım bunu merak ediyorum.

Defter mi, bilgisayar mı?

Elbette bilgisayar. Hâlâ defterin üretiliyor oluşuna bile şaşırmamız gerekiyor. Şayet defterle yazsaydım kendimi Bihruz Beyefendi üzere hissederdim. Aksine bir züppelik kokusu alıyorum defter ve kalem kullanarak yazmada. Defterin ekrana nazaran daha samimi bir bağlam olduğunu inkâr edemem. Ama samimiyetimizin altını çizmeye kalkıştığımızda ister istemez üstünü de çizmiş oluyoruz.