HDP Eş Genel Lideri Pervin Buldan’ın cumhuriyeti gaye alan kelamlarına reaksiyonlar devam ediyor.
2 Kasım’da HDP küme toplantısında konuşan Pervin Buldan, şu tabirleri kullandı: “Cumhuriyetin 99. yıl dönümünü geride bıraktık. Kuruluşundaki ademi merkeziyetçilik ve demokrasi fikrinin terk edilerek, yerine Kürtler ve Aleviler başta, tüm farklılıkların ret ve inkarına dayalı tekçilik sisteminin devreye sokulmasıyla yaşanan 100 yıllık bir yıkım sürecinden bahsediyoruz”
Sol Gazetesi muharriri komünist gazeteci Aydemir Güler, Pervin Buldan’ın o kelamlarına bugünkü köşe yazısıyla karşılık verdi:
CUMHURİYETTEN SONRA
Cumhuriyetten sonra iki şey olabilir. Biri topraklarımızın çöküntü alanına dönmesidir. Aslında Türkiye her düzlemde bu süreci yaşamakta, çürümekte ve çözülmektedir. Burada sermaye sınıfı ve devletin aksine vakit zaman konsolide edilmesinde bir çelişki bulunmuyor. Egemenlerin çıkarıyla toplumun çürümesi paraleldir.
Diğer seçenekse sosyalizmdir…
Yalçın Küçük “Kemalizm bizi ileriye götüremez. Biz Kemalizm’den geri düşmeyiz” demişti: “Kemalizm’den geri dönülmesini kabul etmeyiz. Geriye baktığımızda, Kemalizm, bizim frenimizdir. İleriye baktığımızda, Kemalizm’in ötelerine açılma zaruriliği duyuyoruz.”
Doğrudur ve kelam konusu olan burjuva ihtilalidir. Türkiye burjuva ihtilalinin, ismi üstünde bir sınıfı var ve onu biliyoruz. Sırf cahiller rastgele bir burjuva ihtilal sürecini nasıl ele alacağını tartışırken, burjuva ihtilalinin içinde burjuva karşıdevriminin yerleşik olduğunu “keşfetmekten” tatmin olabilirler! Elbette öyledir. İhtilal tam da yeni sömürücü sınıfa yaslanmaya yöneldiği için halk kitlelerinin harekete geçtiği devrimci evreye nokta koyma eğilimini bağrında taşır. Bu handikaba düşmemek sosyalist ihtilallere nasip olur…
Hiç de diğerlerininkinden daha fazla defolu olmayan bizim Cumhuriyet Devrimimizin 1908’den başlatabileceğimiz, inişli çıkışlı yirmi yıllık ilerleyişi, tarihe geri dönülmez bir çağdaşlık çizgisi çekmiş ve bunu Cumhuriyet bedelleri halkımıza armağan etmiştir.
Bu, Anadolu ve Trakya’nın büyük kısmına direkt yahut Yunanistan’ın taşeronluğuyla el koymak isteyen emperyalizme karşı bağımsızlık çizgisidir.
Bu, hilafetle temsil olunan “eski rejim”e karşı laiklik çizgisidir.
Bu, saltanatın reva gördüğü boynu bükük tebaaya karşı özgür yurttaşların hakları çizgisidir ki kamuculuğun başladığı yer de burasıdır.
Sosyalist, komünist, emekçi sınıfına ve işçi halka dayanan akımlar bu çizgiyle birlikte yoğruldular, yoğrulduk. Bağımsız, laik cumhuriyet sayfasının açılmasından evvel eski nizamın de bir solu elbette vardı. Burjuva ihtilaliyle birlikte ise yeni, çağdaş bir sol ortaya çıkmıştır. Solculuk tekrar ve kalıcı olarak tanımlanmıştır. O denli ki, Kemalizmden, burjuva ihtilalinden geri dönüldüğünde biz yokuz, yok oluruz. Hedefimiz olan sosyalizmi, eşitliği, özgürlüğü lakin o çizginin ilerisi için resmedebiliyoruz. Yalçın Hoca’nın veciz kelamlarına bir öteki form kazandırabiliriz o halde: Bugün eşitlik ve özgürlükten kelam eden herkes, bu kapsama giren her çaba varlığını burjuva ihtilaline borçludur. Laik, yurtsever ve kamucu olmayan, sol da değildir. Dinsellikle barışıp kaynaşmayı, emperyalizmin önemsizleştirilmesini yahut meselelerin tahlilinde öbür devletlere rol atfetmeyi, özel mülkiyetçiliğe sempatiyi aklından geçirenler direksiyonu sağa çevirmişler demektir.
Eksik kalmasın; işçiler lakin ülkeleri hakkındaki kararlar yeniden orada alınıyorsa, yetki emperyalist merkezlere havale edilmemişse karar sistemlerine uzanabileceklerdir. Bir ülkenin işçilerinin çıkarı tartışmasız biçimde bağımsızlıktadır.
29 Ekim’de bunları çok konuştuk. Fakat sonrasında da devam etmek lazım, anlaşılan. Lazım, zira kimi solcular Cumhuriyetin, bizim için gerisine düşülemez çizgiyi çeken bir ihtilal olmasının karşısına burjuva diktatörlüğü kavramını koyarak iş yaptıklarını zannediyorlar! Her şey sınıfsaldır ve geçmişteki her ileri adım, personel sınıfı ve işçi halkın sosyalist adımı değilse bir öbür sınıfla bitişiktir. Geçmişte kurulmuş ve gelecekte kurulacak her devlet bir diktatörlüktür. Burjuva ihtilallerinin tarihî eseri burjuva diktatörlüğüdür. Feodalitenin, aristokrasinin, toprak mülkiyetine dayalı arkaik sınıfların, dinî ideolojiden toplumsal çimento imal eden biat sistemlerinin yerine bir burjuva diktatörlüğünün geçtiğini söylemek beceri değildir. Beceri, Marx’ın Manifesto’sunda bu değişimin insanlığın özgürleşmesinde nasıl mecburî ve heyecan verici bir dönemeç oluşturduğunu anlamaktır. Beceri gideni ve gelmekte olanı, sosyalizmi, emekçi sınıfını anlamaktır…
Cumhuriyete düşman solculuk tipinin bugünkü çatısının Kürt ulusalcılığı olduğunu görüyoruz. Burjuva ihtilalinin bizdeki ve birçok yerdeki veçhelerinden biri de, ulus-devletin oluşmasıdır ve merkezileşme Kürt feodalitesinin özerk alanlarına el konması manasına gelmiştir. Burjuva devrimcileri bunu yaparken Kürt fakirlerini harekete geçirmeyi, bir köylü hareketi örgütlemeyi denememiş, kendilerine yandaş feodal devşirmeyi tercih etmişlerdir. Münasebetiyle milliyetçi Kürtlere Türkiye burjuva ihtilalinde içtenlikle tutacakları bir kol kalmadığı doğrudur.
Lakin birebir denklem Kürt fakirleri için geçerli olamaz. İhtilalin, bir köylü hareketi örgütlemeye kalkışmamış, kadim feodaliteyi devrimci bir atılımla yıkıp geçmemiş olması, Kürt köylüleri de tebaa olmaktan çıkartan sürecin tekrar Cumhuriyet İhtilalinin ta kendisi olduğu gerçeğini değiştirmez. Bu gerçeği görmeyenler bu ülkede özgür yurttaşlık kategorisinin Cumhuriyet sayesinde kurulduğunu, Kürt aydınlarının Osmanlı’nın geçmişte kalmış ademi merkeziyetçiliğine değil, tam da bu yeni duruma tutunarak geliştiklerini anlamamaktadırlar. Hal bu türlü olunca fren falan kalmamakta ve Osmanlıcı bir özgürlük ütopyası uydurulmaktadır!
Sözlerini sonradan “Cumhuriyet’i değil tekçiliği eleştirdim” diye doğrultmak zorunda kalan Pervin Buldan’ın, Cumhuriyeti “yüz yıllık bir yıkım süreci” olarak damgalaması Kürt milliyetçiliğinin son ilanı olmuştur. Bu ilan Kürt ulusalcılarının AKP’yle 2015’e kadar kurmayı denedikleri ittifakın rastlantısal değil tarihi olduğunun tekrar teyit edilmesidir. Laiklik, yurttaşlık-kamuculuk ve bağımsızlık düşmanlığı Kemalizm’den geriye gidişle, Osmanlıcılıkla çakışır. Türkiye’nin çürümesinden ve çözülmesinden ileri bir adım çıkmayacağı açık olmalıdır.
Demagog seslenir: Pekala, sol ezilen Kürtlere kayıtsız mı kalsın? Coğrafyamızın bütün anadillerinden gelen işçileri bünyesinde birleştiren sol, rastgele bir adaletsizliğe sessiz kalmasın elbette. Lakin el çabukluğuyla bu organik hassaslığı politik yahut yalnızca seçim pazarlığıyla ilgili bir stratejik ittifak haline getirmeye de kimse kalkışmasın! O yol solculuktan ayrılış sapağıdır…
Geçmişimizdeki ihtilale düşmanlık besleyerek önümüzdeki ihtilalin kesimi olunmaz. Bu saçmalık bugün Kürt milliyetçiliği sayesinde yaşanıyor. Solun geçmişinde bunun köklerini değil esin kaynaklarını bulabiliyoruz. Tahminen bir adedini, Cumhuriyete toz kondurmamış TKP’nin, otuz yılı aşkın mühlet en üretken beyinlerinden biri olan Hikmet Kıvılcımlı’nın Müslümanlığın sosyalizmle barışık istikametlerini abartması olarak not edebiliriz. Bir başkası mutlaka, 27 Mayıs’ı izleyen Kemalist Rönesansın sosyalizmin üstünde bir kuşatmaya dönüşmesine karşı koymaya çalışırken pek ayarsız bir teori kuran İdris Küçükömer’dir. Üçüncüsü ve en dramatik olanı, 68 jenerasyonunun en gözü peklerinden, İbrahim Kaypakkaya’dır. Azapta öldürüldüğünde yalnızca 25 yaşında olan İbo’dan bugüne devrimcinin boyun eğmeyişi mi kalmalıdır, Kemalizmi faşizmle karıştırma yanılgısı mı?
Günümüz okurunun aklına bunlardan evvel Birikim ekolü gelmiş olabilir. Onu geçelim; Birikim solun laiklik-yurtseverlik-kamuculuk üçgeninden çoktan çıkmış ve sağcılaşmış bir topluluktur.
Yürüttüğümüz tartışma ise geçmişle ilgili sayılmamalıdır. Bugün arbede Cumhuriyet sonrasının çöküntü alanı mı sosyalizm mi olacağı hakkındadır. Bu sorunun karşılığı uzun olmayan bir hesaplaşma sürecinde açıklık kazanacak.