Bu dev buz akıntısının halihazırda süratli bir erime (yerbilimsel vakit ölçeklerinden bakıldığında “çöküş”) evresinde olması, buzların tam olarak ne kadar fazla yahut ne kadar süratli çökeceğiyle ilgili geniş çaplı tasalara yol açıyor.
Thwaites’in erimesinin doğuracağı potansiyel sonuçlar ise tüyler ürpertici: Buzul büsbütün kaybolurken, etrafındaki buzlu havzalar deniz düzeyini 1 metreden 3 metreye kadar yükseltebilir.
Populer Science’ta yer alan yazıda, Güney Florida Üniversitesi Deniz Bilimleri Fakültesinde çalışan deniz jeofizikçisi Alastair Graham öncülüğünde yürütülen ve Nature Geoscience bülteninde yayımlanan yeni bir çalışma, tasalara bir sebep daha ekliyor. Buzulun önündeki deniz tabanında yer alan çok değerli bir bölgenin yüksek çözünürlüklü haritasını birinci kere çıkaran bilim insanları, Thwaites’in geçmişte ne kadar süratli eriyip geri çekildiğiyle ilgili kimi ipuçlarına ulaşmışlar.
‘Veriler hem o denli hoş, akıllara sakinlik veriyor hem de tasa verici’
Çarpıcı manzaralar, bilim insanlarının yeni gördüğü jeolojik özellikleri gösteriyor ve Thwaites’in geleceğiyle ilgili ipuçları sunuyor. Geçmişteki davranışlar, insanlarda olduğu üzere buz katmanlarında da gelecekteki davranışı anlamanın anahtarı niteliğinde.
Araştırma ekibi, buzulun ön kısmı eriyip günlük gelgitlerle batıp çıktıkça oluşan ve bir parmak izini andıran 160’tan fazla paralel yükselti belgelemiş.
“Sanki deniz tabanındaki bir gelgit ölçeğine bakıyormuşsunuz gibi” diyor Graham. “Veriler o denli hoş ki, akıllara sakinlik veriyor.”
Verilerin hoşluğu bir yana, asıl telaş verici şey; bilim insanlarının daha yakın vakitte belgelediği Thwaites’in erime suratının, geçmişteki en süratli değişim suratlarına nazaran ufak kalması.