CHP Küme Toplantısı, Maraş merkezli zelzelelerde hayatını kaybeden yurttaşlar için hürmet duruşu ile başladı.
Kemal Kılıçdaroğlu’nun konuşmasından satırbaşları şöyle:
Her acıdan ders çıkarmak aslında insan olan herkesin temel misyonlarından birisidir. Tıpkı acıları yaşamamak, tedbir almak aklın gereğidir. Ulu yaradanın verdiği en bedelli şey akıldır. Aklımızı kullanıp, bilimi kullanıp, doğruları görüp, acıları topluma yaşatmamak… Her siyasetin temel vazifesidir. Dün akşam 20.00 sularında Defne ilçesinde 6.4, Samandağ’da 5.8 büyüklüğünde iki zelzele meydana geldi. Hayatını kaybedenler var. Yarın belediye liderlerimizle birlikte Defne’ye gideceğim. Olayları yerinden görmek, yaraları sarmak konusunda evreleri izlemek açısından da orada olacağım.
Yaşadığımız büyük felaketin yaralarını sarmaya çalışıyoruz, çok fazla kaybımız var. Çok büyük bir yara açıldı yüreğimizde. Milletimizin, hepimizin tekrar başı sağ olsun. Bugün burada yapacağım konuşma için uzun uzun düşündüm. Derler ya hani sözler kifayetsiz kalıyor diye. Sahiden de o denli. İnsan ne dese, nasıl dese bilemiyor. Bende konuşmamı satır satır yazmaya karar verdim.
Büyük bir felaket yaşıyoruz. Haberi aldığımda evvel hepiniz üzere dehşete düştüm. Sonra en uygunu çabucak zelzelenin olduğu bölgeye gitmek aklıma geldi. Aradım liderlerimizi ‘Kalkın gidiyoruz’ dedim. Gittik. Hatay’a vardık. Gördüklerim nasıl anlatılır inanın bilmiyorum. Duşta üzereydik. Gördüğümüz gerçek olamayacak kadar dehşetli ve kabustu. Ne gökyüzü maviydi, ne de bulutlar vardı. Kadim kentlerimizde mevtten öbür hiçbir şey yoktu. Beşerler isimleri haykırıyordu sokaklarda. Herkes birbirinin ismini söylemeye çalışıyordu. Gece indiğinde tümüyle tükenmiştik. Nasıl anlatılır orada gece? Buz üzere bir soğuk ve gerçek bir zifiri karanlık. Yatacak yer arıyoruz kendimize neyse bir yere yerleştik. Dinlenmeye çekildim fakat dinlenmek, uyumak mümkün değil. Gözlerimi kapatıyorum o çocuklar, isimler gitmiyor aklımdan. Halkımızın acısını düşünüyorum, torunlarımı düşünüyorum, hislerim karma karışıktı. Bu ülkede her şeyi bölüştüler, acılar hariç. Acıları hiç kimse bölüşmeyecek mi bu ülkede diye sordum kendi kendime. Yarın torunlarım büyüyecek, Allah ömür verirse soracaklar bana ‘Dede en güç vakitlerde sen neredeydin? Ne yapıyordun?’… Ne diyeceğim onlara düşünmeye başladım. İşte o an içimde bir şey koptu. Anladım ki ben artık eski ben olamayacağım. O an itibariyle ben birebir Kemal değildim. Kalktım basın müşavirim Ömer’i aramaya koyuldum. Telefon sınırları çekmiyor, hiçbir şey çalışmıyor. Araca gittim o da aslında uyumuyordu. Herkeste tıpkı travma. ‘Haydi Ömer halkımıza seslenmemiz lazım’ dedim. En sıkıntı durumda nerede duracağımızı söylemem lazım. Gelecekte torunlarımın soracağı sorulara bu gece benim cevap vermem lazım dedim. Erdoğan ile siyaset üstü hizalanmayı reddediyorum dedim. Ne kendisi ile ne sarayı ile ne de çeteleriyle hizalanacağım. Ne siyaset üstüne ne siyaset altına ne vefatına ne dirimine ne de milleti için var olmayan bir devlet yapısıyla hizalanacağım. Milleti için evlatları için var olmayan bir yapıyı yüceltmeyeceğim. Asla ve asla yüceltmeyeceğim. Dayanışacaksam da milletim ile dayanışacağım. Siyaset üstü diyerek iğrenç reklamlara imza atan Bağlantı Başkanlığı ile mi dayanışacağım? Dakika bir Bağlantı Başkanlığı başlamıştı zati gayri ahlaki bir sürü gayretin içine girmişti.
Milletimize seslenmek istiyorum fakat internet yok. Ömer ile uğraşıyoruz, millet bizi bekliyor. İnternet temasını halletmeye çalışıyoruz. Ne düşünüyorsam amasız, fakatsız, güzellemesiz söyledim. Artık yeniden buradan seslenmek istiyorum. Ey sevgili halkım, yüreği yanan halkım sen daha uygun olmayı hak etmiyor musun? Halkına daima hüzün ören bir ülkede yaşamaya devam mı edeceğiz? Cumhuriyetimizin bir yüzyılı geçti, ikinci yüzyılımız daha güzel olmasın mı? Halkının kederine koşamayan bir devleti toplamaya, değiştirmeye, düzgünleştirmeye çalışmayacak mıyız? Bunun vakti gelmedi mi? Yazımızı öldürdüler lakin artık bir baharı yaşatmayalım mı bu çilekeş halkımıza? Gözyaşlarımızın gözümüzü bulandırmasına müsaade vermeyelim. Bizim bir iktidarı değiştirmekten çok daha derin sıkıntılarımız var. İktidarı değiştireceğiz orası kolay lakin hepimiz biliyoruz ki değişim bir iktidarı değiştirmekten büyük olmalı. Zira zihniyeti değiştirmemiz lazım.