Seçim sonuçlandı, Kemal Kılıçdaroğlu Türkiye’nin 13. Cumhurbaşkanı. Yalnızca resmileşmesi kaldı. Yani YSK, seçim sonuçlarını ilan ettiğinde bir periyot kapanacak. Yeni bir periyot açılacak, Türkiye tarihinde. Toplumu ayrımcılığa ve sömürüye karşı birleştirecek yeni Mandela! (1)
Gerçekten o denli olacak mı? Neresinden baksanız o denli.
-Bütün anketler Kılıçdaroğlu diyor, hatta yüzde 60’ı, 65’i gösterenler bile var. Karamsar sayıları toplasak bile; CHP yüzde 25, İYİP yüzde 9, yüzde 2’şerden Gelecek, Deva, Saadet, DP’den de yüzde 0,5. Etti mi yüzde 40,5. HDP’nin karamsar yüzde 11’i. (2) Etti mi yüzde 51’5. TİP’in optimist yüzde 3’ünü de ekledik mi, yüzde 54,5. Velhasıl en karamsar tablo bile yüzde 50’nin üstünde. Her şey garanti, sonuç yüzde 100.
-Karşı taraf deseniz, tel tel dökülüyor. MHP’nin başındaki zat, ne vakit konuşsa oyunu arttırmak yerine azaltıyor. Sinan Ateş cinayetinin açtığı yaradan kan kaybı sürüyor. Vekil listelerinde oluşacak hoşnutsuzluk da MHP’nin başını ağrıtacaktır kesinlikle. Destici deseniz, her gün yeni bir vukuatla karşı karşıya. (3) Millet İttifakı’nda olsa oraya oy kaybettirir. AKP seçmeninde de kırılmaların olduğu aşikar; Hasret Varlıklı olayı, depremzede AKP’liler…
-Cumhur İttifakı’nın bir türlü istenilen aktörlerle genişleyememesi asıl sorun olarak duruyor. Tansu Çiller’in fos çıkması, İYİP’ten tesirli kopuşların gerçekleştirilememesi, ANAP’ın, DSP’nin tesirli bir hava yaratamaması, Yine Refah’ın “son dakika” gruba katılmaması ve son olarak da Mehmet Şimşek’in yan çizmesi Cumhur’un korteji bir türlü büyütememesi manasına geliyor. Şimdilik muvaffakiyet, HüdaPar ile birlikte bir grup tarikatların açıktan dayanak açıklamaları ile sonlu. (4)
Hatırlanacağı üzere 2018’de Erdoğan, cumhurbaşkanlığı seçimini kazandığında yanında Davutoğlu, Babacan, Saadet, Tekrar Refah vs. vardı, ardında da Fethullah. ABD’de Trump, Almanya’da Merkel, Suriye’de Esad (daha Esed olmamıştı) vardı. İktisat tıkırında idi, faylar da uykuda.
-Millet İttifakı için ise şimdilik tek “sinek”, Muharrem İnce üzere duruyor. Sandıktaki “tıklama” sayısının, şimdiki “tıklanma” sayısından kat be kat düşük olacağı kesinlikle. (5) Fakat bir ekip “sosyal demokrat” figürlerin seçim sonuçlarına ve sonraki siyasete olan tesirleri, hafızalarda hala canlı. (6)
DEPREM YALNIZCA ÜLKEYİ DEĞİL, AKP’NİN PLANLARINI VE AKP SEÇMENİNİ DE SALLADI
Açıktır ki sarsıntının yarattığı hasardan daha çok, seçim periyodu planlarını uygulayamayacak olmasına üzülmüştür Saray!
Binlerce insanın da öldüğü Suriye’ye kara harekatı düzenleyemez artık. Kurtarma gruplarının yardıma geldiği Yunanistan ile de tansiyon çıkartamaz. Bütün dış politikayı daha ölçülü, daha “insancıl” kurmak zorunda, bu acıların üzerinden (en azından bir süre). Meğer dışarıda tansiyon yaratmak, düşman ilan etmek, seçim propagandasının en kıymetli başlığını oluşturacaktı.
Ekonomide de kısa müddette bir muvaffakiyet öyküsü yazmak da imkansız artık. “Arap sermayesi getirdim, sıcak para buldum, Rusya’ya borçları erteledim, ucuz kredi dağıtacağım” propagandasının da medyada müşterisi kalmadı. Fakat zelzele bile işverenlerin iştahını kabartmak için fırsat! Yine şahlanacak inşaat sermayesi, ülkenin büyüme sayılarını büyütecek. (Ne yazık ki iki ayda sonuç alamayacaklar, tüh)
Depremi “tespit edemeyen” İHA’lar, zelzelesi “etkisiz hale getiremeyen SİHA’lar teşhire çıktığında gündeme gelecek soru “depremzedelere harcanmayan para” olacaktır. Emsal soru Varank’ın “Ay’ı delecek roketi” için de geçerli. Elde kala kala yalnızca TOGG kaldı. O da muhalefetin oyuncağı olmaya aday. Yerli diye sunulan arabanın “tasarımı İtalyan, motoru Alman, bataryası Çin, şasesi İngiliz”. Muhalefetin “tasarımını da motorunu da bataryasını da şasesini de “yerli yapacağız” demesi kafi olur.
Depremin AKP seçmeni için de gösterdiği asıl gerçek ise 20 yıllık iktidarın bu bahiste ne kadar hazırlıksız, yetersiz olduğu ve maharetsiz takımlarla donatıldığıdır. Ve bu gerçek, artık AKP kitlesi içerisinde de “kulaktan kulağa” yayılıyor. Meğer AKP, şimdiye kadar kendi kitlesini tüm olumsuz haber kaynaklarından yalıtmayı başarmıştı. Onlar yalnızca AKP yanlısı medyayı seyreder, Diyanet’in “hık deyicisi” imamları dinler ve Erdoğan’ın dediklerini tekrar ederlerdi. Halbuki artık Adıyamanlı, Urfalı, Maraşlı hemşeriler farklı gerçeklerin haberini yayıyorlar, kulaktan kulağa.
Tüm bu nedenlerle Saray, süratle “normal”e yani zelzele gündeminden kurtulup iki ay evvel bıraktığı gündeme dönme telaşında. Dışişleri bakanını tekrar görür olduk, TOGG’u kaç kişinin siparişlediğini sayar olduk falan. Ve bilhassa Bahçeli üzerinden toplumsal kutuplaşmayı tekrar kaşımaya, gerginlik çıkarmaya ve şiddetin tekrar hortlaması için “meşruluk” yaratmaya çalışılıyor. (7)
Kısacası iktidarın korunması için; “eski oyun”a süratle geri dönmek, “güvenlik ve huzurun” geri kalan her şeyden daha değerli olduğu algısını yaratacak provokatif şiddeti (daha evvelki seçim devirlerinde olduğu gibi) yine canlandırmak ve yeni seçim yasası ile değiştireceği sandık liderlerinin el çabukluğuna bel bağlanması gerekecek.
Aslında bu başlıklar da muhalefetin neye tedbir alması gerektiğini işaret ediyor: seçim gündemi, zelzele gündemidir. Seçimde oylanacak olan; AFAD’tır, AKP’nin çıkardığı imar affı maddeleridir, müteahhit başlı devlet takımlarıdır, halkın çığlığına kulak tıkayan ordudur.
Her şeyden evvel Saray’ın kendisi “güvenlik ve huzur”un tehdididir.
Ve elbette sandığa odaklanmış altı çift gözün (pardon yedi çift) dikkatidir.
Ve bilinmelidir ki bu seçimi Erdoğan kazanırsa bu onun başarısı değil, muhalefetin başarısızlığı, pardon kabahati olacaktır.
SANDIK SONUÇLARI KÂFİ OLUR MU?
Tamam, biliyoruz, Erdoğan seçimi kazanmak için her şeyi yapacak. Pekala ya sonra? Hatta anketler “bu sefer yanılmadı” diyelim ve Kılıçdaroğlu yüzde 60’ın üzerinde oy aldı. Erdoğan bavullarını toplayıp, maiyetiyle birlikte Üsküdar’daki meskenine mi taşınacak? (O konut o kadar insanı barındırabilir mi?)
-Diyelim ki kabul etti. Aslında Erdoğan’ın son açıklaması değişik elbette. Kabinedeki 17 bakanı milletvekili yapacakmış. Yenilgiyi şimdiden kabul mü etti yoksa?! Böylesi bir durum, bütün yol arkadaşlarına dokunulmazlık sağlama çabası olduğu kadar Meclis’in tekrar tesirli bir siyasi arenaya dönmesine yol açacaktır. Yani hengame çıkmasını istemeyen, hır gürsüz bir gelecek beklentisi olanlar bu dataya dayanarak Erdoğan’ın vukuatsız geri çekileceğini ve yine iktidar olmak için demokrasiye döneceğini “rahatlıkla” argüman edebilir. (Belki de Meclis’i dağıtmak için gönderilen atın içindeki Truvalı askerlerdir)
-Belki de Brezilya’da seçimi kaybedince vazifesi zaman bile etmeden ABD’nin yolunu tutan Bolsonaro’nun müsaadeden masraf. Pensilvanya’ya komşu olmayacağı kesin ancak o kadar para ile gidilecek çokça “demokrasi bekçisi” ülke bulunur.
-Ya Trump’ın yolu olursa? Üstelik Trump’ın sahip olmadığı bir kurum, burada avuç içinde. Yani YSK’nın seçim sonuçlarını resmileştirmemesi, yine seçim kararı vermesi (8) hatta seçimi şaibeli ilan etmesi Saray iktidarının bırakılmamasının hukuksal desteği haline getirilebilir. İşte o vakit, Saray’ın inadı ile Saray’ı inadından vazgeçirme “inadı” ortasında gerçek bir arbedenin yaşanması kaçınılmaz olacaktır. (9) Güçlü olan değil, vazgeçen kaybedecektir. Muhalefet hazır mı?
Yazının başına dönersek,
Gerçekten neresinden baksak o denli mi?
1) Aslında Kılıçdaroğlu’na yakıştırılan sıfat, Adalet Yürüyüşünün Tuz Yürüyüşüne benzerliğinden ötürü Gandhi idi (biraz da fiziki benzerlik), fakat sömürgecilik aykırılığı uymuyor. Tahminen ırk ayrımcılığı (Kürt halkına olan) vurgusu Mandela’ya daha yakın yakınsallaştırılır.
Ancak yeniden de hatırlamak gerekir ki Kürt sorunu karşısında birçok siyasetçiler, Demirel’den İnönü’ye, Mesut Yılmaz’dan “düz ovada siyasete çağıran” Mehmet Ağar’a kaç telaffuzlar icat etmişti.
2) HDP’nin ana aktörü olduğu Emek ve Özgürlük İttifakı’nın Kılıçdaroğlu’na direkt takviye açıklamayıp yalnızca “aday çıkarmayacağını” açıklaması kuşkusuz Kürt halkının cumhurbaşkanlığı seçiminde “serbest bırakıldığı” halinde yorumlanabilir. Mithat Sancar, Halk TV’de katıldığı bir programda söylediği, “gözlerim içine bakın, ne dediğimi HDP seçmeni anlayacaktır” tabiri kâfi olur mu! Ya da Selahattin Demirtaş’ın, “Gelişmelere nazaran tahminen bu türlü bir karar da alırlar ancak şimdilik isim belirtmemeyi tercih ettiler” ihtarını dikkate alırlar mı? Seçim yaklaştıkça HDP’nin daha net tavır alması ya da Kılıçdaroğlu’nun Kürt halkına “birkaç adım daha” yaklaşması mümkün.
3) Muhsin Yazıcıoğlu’nun eşi posta koyar. Kendisi sarsıntı bölgesinde “sarı çizmeli Mustafa ağa” olarak gezerken, yanındaki çocuğun çıplak ayaklarını umursamaz.
4) Bu dayanakların kamuoyuna duyurulması “ilginç” elbette. Bilhassa HüdaPar’ın bilinen açıklama ve icraatlarından ötürü gerek Cumhur içinde (MHP’lilerde) gerekse de Cumhur’un yumuşak dokusunda rahatsızlık yarattığı ortada. Hizbullah’a 2-5 vekil “çaktırılmadan” verilebilir, karşılığında da “tek taraflı destek” açıklaması alınabilirdi. Aleni hale getirilmesi, oy artımı beklentisinden daha çok, seçim sürecinde ve sonrasındaki “siyasal işlev” beklentisi ile açıklanabilir. (Umursamaz görünse de Kürt Hareketi bu gelişmeyi umursayacaktır.)
5) Mizahın kıvrak zekasına ve “özlü” anlatım yeteneğine şapka çıkarmak mecburî. Metin Akpınar’ın Akşener için söylediği ve “mantığa uymayan” her durum için kullanılabilir bir tabir mevcut; “Rüzgarsız havada fırıldak dönüyorsa kesinlikle bir üfleyeni vardır”.
6) Erdoğan’ın bir miladı (başlangıcı) varsa o da 1994 İstanbul BB seçimidir. O seçimde Erdoğan yüzde 25 oy alarak seçildi. SHP’de Zülfü Livaneli yüzde 20, Ecevit’in DSP’sinden Necdet Özkan yüzde 12, Baykal’ın CHP’sinden Ertuğrul Günay yüzde 1,4 oy almıştı. Şimdiki CHP’li İlhan Kesici de ANAP ile yüzde 22 oy olarak ikinci olmuştu. Toplamaya zahmet etmeyin; şimdiki saflaşma ile 25’e karşı 55,4.
7) Beşiktaş taraftarlığını bırakmakla yetinmedi, jet süratiyle Karagümrük tribününde yerini aldı. (Nuriş’i siz de hatırladınız mı?) Amedspor’a düşmanlığı yüceltmesi ise sporun üniversal kıymetlerine ne kadar inandığının göstergesi.
8) Seçimin iptali birinci cinsin tekrar yapılması manasına gelir. Bu çeşit bir tekrar seçim İstanbul’da yapıldı. Her “olumsuz” tecrübeden de bir “ne yapılmaması” tecrübesi çıkar.
9) İç savaş mı? Yok canım, bu ülkede iç savaş mı çıkar! Bizim başımıza gelmez.