ATEŞLER
“Yalnız bırakma beni bu paragrafın başında.”
Didem Madak
Kemal Varol
Bacakları süt beyazı kara bir tayın peşinden koşuyordum. Sararmış çimenler ıslaktı. Tayın incecik bacakları çamur içindeydi. Sabahın kör aydınlığında bir o yana bir bu yana zıplıyordu. Elimde eski bir yular, onu yakalamaya çalışıyordum ancak tayı zapt etmek olanaksızdı. Sağa sola koşturmaktan kan ter içinde kalmıştım. Kapı zili çalıyordu. Babamın bana geldiği geceki üzere kararsız bir zil makul aralıklarla çalıp susuyordu. Yerimden doğrulamıyordum. Tayın peşini bırakmak, elimdeki yuları fırlatıp kapıya yönelmek, gelenin kim olduğuna bakmam gerekiyordu lakin ateşler içinde yanıyordum. Aldığım sakinleştirici ve ağrı kesiciler, gece gece art geriye içtiğim içkiler, hiç geçmeyen öksürüğüme ve şiddetli baş ağrıma karşın yerimden doğrulup kapıya kadar gidebilirim sanıyordum ancak yapamıyordum.
Ayaklarımın birini kanepeden aşağı bırakıyordum lakin öteki ayağım olduğu üzere yerinde duruyordu. Dişlerim takırdaya takırdaya titriyordum üstelik. Mavi polar battaniye beni ısıtmaya yetmiyordu. Üşüyordum. İçeri gidip yüklükten kalın bir yorgan getirmek istiyordum lakin buna da mecalim yoktu. Başım meczup üzere zonkluyordu. Birileri art geriye başıma balyoz indiriyordu güya. Kapı zili çalmaya devam ediyordu. “Bu bir rüya!” diyordum, “babamın bana geldiği gecenin düşü.”
Öksürüğüm hiç kesilmiyordu. Mutfağa gidip bir bardak su bile alamıyordum. Elimde o sabırsız tayın yuları ıslak çimenlerde öylece koşturuyordum. Uzanıp çimenlerin ıslaklığını doyunca yalamak istiyordum. Her seferinde dilimi yerlerde gezdirirken dudaklarımın kupkuru olduğunu fark ediyordum. Sultan Suyu akmaya devam ediyordu.
Babamın Bağlaması, Kemal Varol, Everest Yayınları, 202 syf., 2022. Annem, “kendine âlâ bakmıyorsun,” diyordu. Ortada bir gözlerimi zorlukla açtığımda onu görüyordum. Oradaydı. Karşımdaki duvarda, bir çerçevenin içinde donmuş halde bana bakıyordu. Bir eli dizinde, öbür eli kalbindeydi annemin. Kulağıma sevinçle çalan davul gırnata sesleri geliyordu. Düğün vardı köyde. Dorukta bir meskene küçük bir bayrak asmışlardı. Uzun, ince, kuru ağaçtan bir direğe asılmıştı bayrak. Kapkara yüzlü davulcu daha fazla bahşiş almak için davuluyla birlikte yerlerde yuvarlanıyordu. Gırnatacı yanaklarını şişire şişire davulcuya eşlik ediyordu. Erkekler meydanda halay çekiyordu. Bayanlar ellerindeki kepçelerle dövme bakır kazanlarda et pişiriyordu. Acıya acıya bana da uzatıyorlardı etlerden. Yiyemiyordum. Altı yaşındaydım. Üstüme başıma yeni elbiseler almıştı annem. Günün ortasında üstümdekileri çamura bulamıştım. Babam yılda bir defa beni görmeye gelirdi. Fakat o yıl nedense gelmemişti. Annem evleniyordu.
[….]
Babamın elinden tutmuş çarşı pazar geziyorduk. Arkanya çarşısı insan kaynıyordu. Korkuyordum. Babamın ellerine sıkı sıkıya yapışmıştım. Kaybolurum diye korkuyordum. Babam gülümsüyordu. Öteki elinde üç telli bağlaması vardı. Bana üst baş alacaktık. Sonraki yıl da giyebileyim diye bana bol gelen bir ekip elbise, yelek ve bir çift parlak kundura. Görevini yerine getirmiş olmanın rahatlığıyla gülümseyerek bakıyordu bana. İşimiz bitince beni alıp bir berbere götürüyordu. Orada omuzumdaki doğum lekesinden öpüyordu.
Her tarafımda dolaşan bir sızı vardı. Neren ağrıyorsa canın oradadır derlerdi. Canımın nerde olduğunu bilmiyordum. Aylın boynumdan öpmeye başlardı. Burnunu boynuma gömer, kokumu içine çeker, lisanıyla boynumda gezerdi. Gecenin sonunda yüzüstü uzanıp parmağının omzumdaki doğum lekemde gezinmesini beklerdim. “Az sevilmişsin,” sıkıntısı sırtımdan öperken, “bu yüzden doymuyorsun.” Yine kucağıma alırdım onu.
Nefes nefese kalırdık o daracık konutta. Sırtı, içinden incecik ırmaklar, çaylar, dereler akan bir vadiyi andırırdı bana. Saçlarını sıkıca kavrayıp onun vadisinde kara tayımı arardım. At kişnemeleri, ağaç hışırtıları, kıyıya vuran dalgaların sesi gelirdi kulağıma onunla sevişirken. Bu sesleri duyduğumu söyleyince gülerdi bana. Uzanıp birbirimizin terini silerdik. Aylın burnunu tekrar boynuma uzatırdı. Öylece uyuyup kalırdı yanımda. Birkaç defa seslenmeye, onu yine yanıma çağırmaya çalıştım lakin gelmedi Aylın. Bacaklarını birbirine dolayıp tekli koltukta öylece oturmaya devam etti. “Bu bir hayal değil mi?” diye sordum tekrar. “Kara tay yok, annem yok, babam yok, sen mahrum gerçekte.” Karşılık vermiyordu.
[….]
Nefesimi tutuyordum. Nefes aldıkça ciğerlerime bir şey batıyordu. Ciğerlerimde bir hırıltı dolaşıyordu ancak çıkış yolu bulamıyordu. “Çok içtim,” diyordum kendi kendime, “ondan bu türlü oldu.” Sonra korka korka yine nefes almaya çalışıyordum. Ciğerlerime bıçaklar inip kalkıyordu. Boğazımda dehşetli bir ağrı vardı. Yutkundukça daha beter ağrıyordu. Dilim yara bere içindeydi. “Çok içtiğin için bu halde değilsin, bu sefer gerçekten hastasın!” diyordu Aylın.
Gözlerimi açamıyordum. Güç bela araladığım kirpiklerimin ortasından Aylın’ı görüyordum. Biraz kilo almıştı lakin hâlâ çok hoştu. Gözlerinin etrafındaki kaz ayaklarını ve yavaşça aşağı sarkan gıdısı hariç yüzünü tam olarak göremiyordum. Nedense maske takmıştı. Karşımdaki koltukta oturmuş bana bakıyordu ve habire yüz üstü yatmamı istiyordu. Lakin ben hiçbir yerde ve durumda yatamıyordum. Yatılı okul yıllarımda da değişmemişti bu huyum. Gece uzunluğu boş yatakların birini bırakıp başkasına geçerdim. Uyku tutmazdı yeniden de. Bedih Hoca’nın lojmanına giderdim. O beni dinler, anlardı. Kimi geceler ders çalıştırırdı. Babam yılda bir sefer okula gelmeyi bırakmıştı. Annem birkaç yıla kalmadan öldü esasen. Üvey babamı da bir daha görmedim. Bedih Hoca sayesinde sıkı sıkıya tutundum hayata ve derslerime. Günün birinde de İstanbul’un yolunu tuttum. Uzak yollar gittim.
Ama çabucak önümdeki sehpada duran, yarısını babamın içtiği su bardağına bile uzanamıyordum artık. Sırtım ve eklemlerimdeki ağrılar geçmek bilmiyordu. Sağa yatıyor, çok geçmeden sola dönüyor, sırtüstü yahut yüzükoyun yatmayı deniyordum fakat hiçbiri kâr etmiyordu. Yatağım Hint yoksullarının çivili yatağını andırıyordu. Her tarafımda çiviler. Bir türlü rahat edemiyordum. Kirpiklerimi zorlayarak gözümde bulanıklaşan saate bakmaya çalışıyordum lakin ona bile takatim yoktu.
Aylın, geride terlik sesleri bırakarak mutfağa gidiyordu bazen. Döndüğünde sigara kokuyordu. Ağzımı zahmetle açıp “sen de mi sigaraya başladın?” diye soruyordum fakat karşılık vermiyordu. Tekli koltukta bağdaş kurarak dirseklerini dizlerine koyuyor ve bana bakıyordu. “Kapı çalıyor,” diyordum, “madem bu bir düş değil, zahmet olmazsa kapıya bakabilir misin?”
Konuşmuyordu Aylın. Gelip bana sarılmıyordu. Kapıyı açmıyordu. Beni duymuyordu. Yıllar sonra karşıma çıkmıştı lakin tekli koltukta öylece karşımda duruyordu. Ayaklanmaya çalışsam da beyhude. Elimi kaldırmaya çalışıyordum fakat onu bile başaramıyordum. Sigara paketini arıyordum fakat bulamıyordum. Bu haldeyken bile canım sigara çekiyordu. Yastığım sırılsıklamdı. Elimde o eski yular hâlâ o süt beyazı, ince bacaklı tayı yakalamaya çalışıyordum. Yatılı okul bahçesinde, Aylın’la tanıştığımız şenlik alanında, Aylın’ın İstanbul’daki konutundan baktığım vadide, Gayrettepe’de günlerce dövüldüğüm hücrelerde izini sürüyordum tayın. Yoktu. Tamamıyla kaybolmuştu.
Hâlâ kapı çalınıyordu. Mecburen kanepede doğrulup kendimi yere yuvarladım. Düştüğüm yerden kalkarım sanıyordum lakin yapamadım. Halının üzerinde yüzükoyun yatıyordum. Gözlerim çalan kapıdaydı lakin hareket edemiyordum. Gövdemi tanıyamıyordum. Hiçbir yerime kelam geçiremiyordum. Burnum halıda, zorlukla nefes alıyordum. Yerde Yıldız’ın saç teli vardı. Temizlikçi bayanın ben yokken çalıştırdığı paklık süpürgesi bu inatçı saç telini orada unutmuştu. Yıldız’ın saçını alıp dışarı atmaya çalışıyordum fakat yapamıyordum. “Allah belanı versin orospu çocuğu,” diyordu yeniden Yıldız. Sonra o da kayboluyordu gözden.
Hareketlenmeye çalıştım. Biraz güç bulup ayağa kalkmak istedim.
Birkaç gün evvel babamın oturduğu tekli kanepenin önündeki tütün kırıntıları çarptı gözüme. Katmanını açıp sigara sararken şalvarına dökülen tütün modüllerini avuçlayıp kül tabağına koymuştu güya fakat birazını farkında olmadan yere dökmüştü galiba. Burnumu babamdan kalan bu kırıntılara yanlışsız uzattım. Lakin tütünün kokusu büsbütün gitmişti. Olduğum yerde alnımı halıya koydum. Tüm bedenimi saran ateş kulaklarımdan dışarı çıkmaya çalışıyordu güya. Başım ağrıyordu. Kulaklarımdaki sesler bir türlü geçmek bilmiyordu. Bir ses “hoşça kal Halise” diye sesleniyordu. Kul Yakup “babacan” diyordu bana. “Yıldız, “orospu çocuğu!” diyordu. Menuş Bayan, “getirdin mi babanı!” diyordu. Yaşlı balıkçı kıyıda hâlâ birebir şarkıyı söylüyordu. Annem, elindeki beyaz toprağı kokluyordu. Ortada bir konuşup tekrar sessizliğe gömülen Aylın yeniden ortalıkta görünmüyordu. Tanımadığım beşerler otomobilime el kaldırıyordu.
Dirseklerimden yardım alarak sürüne sürüne lakin koridora kadar ilerledim lakin ilerlediğimi sanırken çok fazla ara kat edemediğimi görüyordum. Öksürük yakamı bırakmıyordu. Başımdaki şiddetli ağrı geçmek bilmiyordu. Soluklanınca tatlı bir uyku bastırıyor, tekrar duyduğum kapı sesiyle tekrar sürünüyordum.
Üst kattaki komşum bir odadan başkasına geçiyordu. Bazen asansör sesi geliyordu dışarıdan. Bir yerden bir çeşme ya da sifon sesi geliyordu. Durup sesleri dinledim bir müddet. Bir bebek ağlaması duydum. Çok geçmeden kesildi ses. Yan komşum mutfak musluğunu açtı. Sular akıp gitti sonra. Yine sürünmeye başladım. Kan ter içinde kalmıştım. Bir sifon sesi daha duydum. Asansör yine hareket etti. Kapıdaki gitti diye düşündüm ancak zil tekrar çaldı.
Biraz soluklanıp ayağa kalktım nihayet. Duvarlara tutunarak kapıya ulaşmaya çalıştım. Etrafımdaki her şey dönüyordu. Duvarlar her an yıkılacak, vestiyer üzerime devrilecek üzereydi. Başım dönüyordu. Beni uykumdan eden sese nihayet varmıştım. Babam olamazdı artık. Yıldız olamazdı. Kimsem kalmamıştı dünya üzerinde. Hayatımın bir gayesi kalmamıştı babamın vefatıyla. Hatta bana kalırsa artık ben de yaşamıyordum. Yaşadığını sandığım, oradan oraya koşturan, otomobil süren, taziye dileklerini kabul eden, yol giden, daima susan, sigara içen gövdem artık yatağında uzunluklu boyunca uzanıyordu. Kapıdaki isteyen, tutunan, eksik kalan yanımdı tahminen de.
Ciğerlerimde bir şeyler vardı güya lakin ne kadar öksürürsem öksüreyim bir türlü rahatlayamıyordum. Elimi zar sıkıntı kapı koluna uzattım fakat kapı kolunu tuttuğumu sanırken elim boşlukta sallanıp duruyordu. Kapıya yaklaştığımı sandıkça daha da uzaklaşıyordum. Hiçbir şeyi tutacak halim yoktu. Boşlukta kayıyordum. Elimle kapıya vurup dışarıda beni merak eden her kimse ona bir işaret vermek, kapının ardında, konutta olduğumu, yeterli olmadığımı belirli etmek istedim lakin onu da yapamadım. Elim göğsümde bir müddet kapıya bakıp durdum. Sonunda nasıl olduğunu anlamadan işaret parmağımla kapı kolunu indirmemle kendimi bir anda yerde buldum.
Çoktandır yağlanmadığı için cızırdaya cızırdaya açılan, gerisine yığıldığım kapıdan simsiyah babet çoraplarıyla biri girdi içeri. Daha doğrusu kapı önünde çıkarılmış bir ayakkabıdan fırlayan ayaklarını gördüm. Kapıyı itti ancak kapı gerisine yığıldığım için bir türlü içeriye giremedi. Kendimi zorlukla geriye çektim bu kere. Kapı rahatlayınca, nihayet bir adım attı. Ayakları çok hoştu. Dantel babet çoraplarının içindeki ayak parmaklarında kıpkırmızı bir oje seçiliyordu. Yüzümü buz üzere yere koyup öylece onun ayaklarına baktım. Başımı üst kaldırıp gelenin kim olduğuna bakmak için çok çabaladım lakin başaramadım. Soğuk yer beni içine çekiyordu.
Babamın sesi geliyordu kulaklarıma. “Yusuf,” diye sesleniyordu o incecik sesiyle: “Yusuf uyan sabah oldu!” Meğer zifiri bir karanlık vardı dışarıda. Gün doğmamıştı şimdi. Fakat babam takatsiz, yorgun ve içli sesiyle bana seslenmeye devam ediyordu. Kara tayın peşinde ormana kaçtığımı öğrenen annem bütün gün adımı çağırmıştı o günlerde. Adımı duyuyordum ancak annemin davetine yanıt vermek istemiyordum.
Acı çeksin istiyordum. Beni bulamasın. Başıma bir şey gelmiş zannetsin. Pişman olsun. Kahrolsun. Düğünü kana bulansın. Elindeki o hoş kokulu beyaz toprağı koklayıp koklayıp ölsün. “Sendeki bu öfke sebepsiz değil,”diyordu yine Aylın. Bir ağacın kovuğuna saklanmış annemin adımı çağırmasını dinliyordum uzunluğuna. Soğuktu ve üşüyordum. “Yusuuffff” diye bağırıyordu annemle babam.
Ne yazık, anne babalar sonunda ölüyordu ve bir daha hiç kimse insanın ismini o kadar hoş ve içten çağırmıyordu.