Bir varmış bir yokmuş,
Yaşamın fıtratında mevt olduğunu hepimiz bilir iken,
Batı Avrupa’da 30 yıldır tek bir maden kazası bile olmaz iken,
Bu psikopat yöneticiler binlerce müdafaa ordusuyla gezer, berbat siyasetleri hasebiyle bile bile yol açtıkları cinayetlere mukadderat der iken,
Kendi saraylarını ve ultra lüks araçlarını tıngır mangır sallar iken,
Madenlerden, tersanelerden, inşaatlardan yükselen mevt uğultularını, çığlıklarını yok sayar iken,
Zenginler yoksullara ilahtan diğer şey bırakmamıştı…
Psikopat seri katillerin, kömür karası gözlerini kan parası bürümüş psikopat (devlet, şirket vs.) yöneticilerin romantize edilerek ve özenilecek bir şeymiş üzere sunulduğu ve ödüllendirildiği bu çağda, ben size hatırlatayım, şuurlu bir biçimde, göz nazaran göre, bile bile işlenen iş cinayetleri ve katliamlarından sonra bu psikopatlar kendi ortalarında ne konuşuyorlar:
– Kan parası öder çözeriz.
– Kaza, tesadüf, fıtrat, yazgı, şehit der, dinle oyalar geçeriz! Daima yaptığımız şey değil mi yahu?
– Sansür yasası çıkarttık ya! Çünkü bu millet balık hafızalı!
– Aman, bir iki ‘Ah Vah’ ederler unuturlar.
Nitekim o denli de oldu.
“Aşağıda mevt var, üstte açlık. Aşağıdaki mevt mümkünlük, üstteki açlık kesin.”
diye her gününün kömür karası geçtiğini anlatan Zonguldak’taki bir madenci dahi bu mesleklerin vahametini, herkesin kendi göçüğünde kaldığı, yoksulluk sonunun 23.559 Türk Lirası’na çıktığı, yerin altına batan bir ülkenin son çığlıklarını bize anlatamadı.
Tarih 4 Ocak 1990…
Emeğin başşehri Zonguldak’ta yerin yüzlerce metre altında çalışan madenciler, Genel Maden Emekçileri Sendikası önderliğinde iş, aş ve hak arayışlarını kazanmak için Zonguldak’tan Ankara’ya 300 km yürüdü. 100 bin kişinin katıldığı ve Türkiye’nin en büyük ve en geniş personel hareketi olan Büyük Madenci Yürüyüşü’nü başlattı. 4 Ocak 1990 Büyük Madenci Yürüyüşü, işçi ve personel sınıfının bir hak arayışı çabasıydı.
Her yıl yaklaşık 3 milyon kişi iş kazalarında hayatını yitiriyor.
Türkiye’de bu sayı yıllık ortalama 1100 kişi. 2013 yılında en az 1235 emekçiyi kaybettik! İş kazası nedeniyle meydana gelen ölümlerin %70’i inşaat, nakliyat, ve kömür madenciliğinde oluyor. 2003-2021 yılları ortasında taş kömürü ve linyit madenlerinde toplam 152 bin 698 kişi iş kazası geçirdi, en az 921 personel öldü. Türkiye’de 100 şahıstan 6’sı iş kazalarında ömrünü yitiriyor. AKP devrinde iş cinayetleri nedeniyle hayatını yitiren işçi personel sayısı 20 bini aştı. İş bu hal, kontrol raporlarına karşın tedbir alınmayan bu çeşit katliamlara baht değil cinayet denir.
Son yıllarda Madenci Cinayetleri:
2004 Küre: 19 işçi
2009 Mustafa Kemalpaşa: 19 işçi
2010 Dursunbey: 17 işçi
2010 Zonguldak: 30 işçi
2014 Soma: 301 işçi
2014 Ermenek: 18 işçi
2016 Şırnak: 16 işçi
2022 Amasra: 41 işçi
Soma Maden cinayeti olduğunda Amerika’da manateelerle dalışa gidiyordum.
Bir kömür madeninde çalışan çocuk maden personelleri, Pensilvanya, ABD, (1910)
Sayıştay’ın, patlama meydana gelen Bartın’ın Amasra ilçesindeki maden işletmesine yönelik 2019’da ‘ani gaz degajı ve grizu patlama riski artıyor’ ihtarında bulunduğu, Amasra Maden’i cinayeti olduğunda yeniden Amerika’dayım. Yalnızca Meksika üzerinden 3 yılda 21.965 Türkiye vatandaşının iltica ettiği Amerika’da, o denli büyük kültür şoku yaşıyorum ki her gün Türkiye gündemi sayesinde. Amerikalılarla Türkiye’de olanları her konuştuğumda ise ne kadar ölümcül bir sistem içinde hepimizin hayatımızı bahta bırakarak yaşamış olduğumuzu her seferinde daha âlâ anlıyorum. Sansür kanunuyla da gerçekleri yeterlice yazamayacağımız günlere uyanıyoruz. Meğer ki tarih ders alınmadığında tekerrürden ibarettir.
Sayıştay, 2019 yılına ilişkin raporunda katliamın gelmekte olduğunu zati tespit etmiş.
Raporda Bartın Amasra’daki ‘üretim derinliğinin -300 metreye ulaşmasının, ani gaz degajı ve grizu (belirli konsantrasyonlara eriştiğinde patlayıcı hale gelebilen, zehirli bir gaz) patlamasını getirebileceği, çalışılan damarlarda gaz içeriğinin yüksek olmasının riski arttırdığı’ belirtilmiş. Dahası tesis daha 10 gün evvel denetlenmiş! Nasıl bir denetlemeyse artık! Madende çalışan çalışanların, uzun müddettir, bu risklerden telaş ettiklerini fakat geçim kederi nedeniyle korkarak madene girmek zorunda kaldıklarını da öğrenmiş bulunuyoruz.
Sayıştay raporunu dikkate almayan, her gün yaralanan, hastalanan, ölen işçi personellerin hayatını hiçe sayan, Sayıştay’a şimdi 5 ay evvel ‘Açıklarımızı aramayın!’ diye talimat vermeye kalkan (cumhur)başkan, faciayı siyasallaştırmayın diyen devlet ve şirket yöneticileri, ve bu tesisi daha 10 gün evvel denetleyenler hakkında soruşturma başlatılmadığı sürece de tarihin tekerrür ettiğini her gün daha da göreceğiz.
Kaynak: Sayıştay TTK 2019 Yılı Kontrol Raporu
Deprem mi öldürür makus yapılmış bina mı? Maden mi öldürür tedbirsizlik mi? İş mi öldürür ihmal mi?
Soma’da şirket işvereni para hırsından üretimi 2.5 kat arttırmıştı. Zira hiçbir iş güvenliği kuralına uymadan binlerce maden emekçisi çalıştırıyordu. Yargılama sonucunda Yargıtay Dairesi işveren Can Gürkan’ın ‘Olası Kast’ hatasından yüzlerce yıl hapsine karar verdi. Ama karar aylarca lokal mahkemeye gönderilmedi. Hatta bunun yerine Yargıtay Dairesi’nin 5 üyesinden 3’ü değiştirildi ve bürokrat kökenli üyeler atandı. Yargıtay’ın 3 yeni üyesi daireden çıkan kararı değiştirdi ve hatası ‘Bilinçli Taksir’ e çevirip, Soma Maden şirketinin işvereni Can Gürkan’ı kurtardılar.
Bu katliamın sorumlularının cezalandırılması için gayret eden avukat Can Atalay, toprağın altındakilerin adalet; üstündekilerinse umut gayretinin cansiperane savunucusu, katıksız bir hak savunucusu, personellerin güvendiği dağı, mağdurların sesi, Soma, Aladağ, Çorlu ve Hendek’te yok olan ailelerin sesi, Can Atalay ise yaşanabilir bir çevreyi savunduğu için Anayasa’ya karşıt bir biçimde, siyasallaşan intikam yargısının buyruğuyla haksız yere tutuklanıp, Seyahat Davası’ndan mahpusa atıldı.
Yoksul personelleri vefata terk eden psikopat devlet ve şirket yöneticileri hala özgür ve daha da zenginleştirilir iken, fakirlerin sesi olan savunucular, avukatlar ve gazetecilerin mahpusa tıkıldığı bu berbat sistem içinde;
Bu yüksek ağır şartlı mesleklerin, hayatları hiçe sayacak, hayatları satılığa çıkartacak kadar tehlikeli olduğu bilinir iken, berbat siyaset formları, daha fazla daima daha fazla paradan diğer gözü öteki şeyi görmeyen, üretim zorlaması, alt patronluk uygulaması içeren tekrar psikopatik şirket idare biçimleri ile, denetimsizlik ve ihmaller ile tedbir alınmaksızın, vefat oranları bile bile kat be kat arttırılıp doğal afet denip, bir de üstüne baht, talih, fıtrat denilip geçilir iken, neden daima en çok izlenen ve meşhur edilen Dahmer üzere romantize edilir bir biçimde güya özendirerek belgeselleri yapılan ve bu psikopat seri katilleri, bu cins en ağır işlerde çalıştırmak yerine pekala neden hala hapishanelere tıkıyoruz?
Madem bu derece ömür riski içeren bu tıp işlerde, neden bu çeşit psikopat insanları çalıştırmıyoruz? Neden fakir – güçlü, personel – yönetici sınıf ayrımını bu cins psikopat – sağlıklı zihniyetleri belirleyip sağlıklı bir sistem içerisinde oluşturmuyoruz? Asıl sınıfsal ayrımı yapılması gereken yerde neden yapmıyoruz? Ve neden seri katillerden hiç bir farkı kalmayan bu psikopat yöneticileri bu işlerde kullanmıyor, tüm bu berbat sistemi oluşturagelen mesleklerin en başına getiriyoruz?