Direktör Kadri Beran Taşkın, 2016 yılında başlayan ve BluTV’de izleyicilerle buluşan ‘Sıfır Bir’ dizisiyle çıkış yakaladı. Taşkın dizinin akabinde, birebir isimli bir sinema sineması (2020) ve ‘Sokağın Çocukları’ (Sezon 1, 2 ve 3) isimli bir de diziye imza attı.
Geçtiğimiz günlerde BluTV’de yayına giren ‘Kıyma’ ise Taşkın’ın üçüncü dizisi. Evvelki dizilerinde Adana’nın art sokaklarında geçen çeşitli maceraları bahis edinen Taşkın, ‘Kıyma’da rotayı İstanbul’a çeviriyor ve bir küme Adanalının, İstanbul’un ‘kirli’ yüzüne karşı kendi metotlarıyla başlattıkları çabayı işliyor. ‘Kıyma’, güzel tenkitlerle yoluna devam ederken biz de Taşkın’la yeni dizisini konuştuk. Kendisine dizileri, sokakları ve kameradaki gerçeklik sıkıntısını sorduk.
‘Sıfır Bir’le başlayalım: Birinci iki dönemiyle YouTube’da, devamında BluTV’de yayınlanan Sıfır Bir unutulmaz üretimlerden biri olarak hafızalarımıza kazındı ve gerek ticari[SO1] başarısı gerekse öykü anlatma beceresiyle kendi cinsinin de önünü açtı. O günden bugüne dair neler söylemek istersiniz?
Suç dünyasını anlatan üretimler dünyada ve ülkemizde her vakit vardı lakin bizim anlattığımız yerden, yani sokağın en tabanından, Adana üzere bir kentten çıkan, lokal diye tabir edebileceğimiz bir iş yoktu. Üstelik internet dizilerinin ve internet yayıncılığının da şimdi yeni yeni başladığı bir devirde başladık ve seyirciye yeni bir usulü, yeni bir mecrada izletmeyi başardık. Bizim yaptığımız işlerden esinlenerek öbür diziler, sinemalar çekildi, bunlar televizyon kanallarında yayınlandı, sevildi. Bizimle birlikte yola çıkan kimi kardeşlerimiz bu kanallarda farklı projelerde oynadılar, çok da başarılı oldular.
Bir bakıma, bu ülkenin kültürüne birtakım pahalar kattık. Bu durum alışılmış ki çok gurur verici. Geriye dönüp baktığımda birinci başladığımız zamanki çizgimizden sapmadan, bize sadık bir seyirci kitlesiyle 6. yılımıza geldik. Beşerler hala bizi birebir biçimde kucaklıyorlar, tıpkı merakla bekliyorlar yeni kısımları. Ömrümüz ve sıhhatimiz el verdikçe buna devam etmek istiyoruz alışılmış ki.
Peki ‘Kıyma’ nasıl ortaya çıktı? Dizinin yazım ve çekim sürecine dair konuşalım mı biraz?
‘Kıyma’nın öyküsü tekrar ismini açıklamadığımız senaristimize ilişkin. “Adanalılar İstanbul’a gelirse ne olur?” sorusunun yanıtı aslında bu kıssa. Kültür çatışması temeline dayanıyor. Artık sayemizde bildiğiniz üzere, bizim oranın insanı sıcakkanlıdır ve sevincini de, öfkesini de açıkça muhakkak eder. İstanbul üzere kozmopolit ve büyük bir kentte insan birçok farklılık görüyor kendi kentine bakınca. Bizim öykümüz de bu durumlar üzerine heyeti. İkisi cezaevinden yeni çıkmış arkadaş ve bir de onları dışarıda bekleyen yeğenleri yeni bir hayat kurma gayesi ile İstanbul’a gelip bir kebapçı açmaya karar veriyorlar ve tuttukları dükkân ilanda kendilerine gösterilenden farklı çıkınca mal sahibi ile bir tartışma yaşıyorlar. Yani sıradan bir insanın polise ihbar edeceği ya da korkup sessiz kalacağı bu durumda bizimkiler hengame etmeyi seçiyorlar ve kıssa de bu halde başlıyor aslında. Yani küçük kentten gelen, helal ekmek kazanmanın peşinde olan insanların, büyükşehirde kendi yolları ile hayatta kalma çabaları… İnsanların izlerken hem heyecanlanıp hem de gülecekleri, samimi bir iş yapma emeliyle yola çıktık. Daha evvelki yapımlarımızdan farklı bir senaryo matematiği geliştirdik. Bu mevzuda da başarılı olduğumuzu düşünüyorum, zira takipçilerimizden aldığımız dönüşler çok yeterli.
Kadri Beran Taşkın ‘Kıyma’nın sanıyorum öbür dizilerinizle olan en büyük farkı, başroldeki karakterlerin “temiz” bir hayat sürmeye ant içerek kolları sıvayıp bir kebapçı dükkânı açmalarında gizli. Fakat şartlar buna müsaade etmeyecek üzere görünüyor. “Diz çökerek yaşamaktansa ayakta ölmek” Kıyma’nın ve dahi hayatın temel çıkış noktası mı?
‘Kıyma’, Anadolu beşerinin büyükşehirle ve onun yarattığı yozlaşmış zihniyetle olan hengamesini anlatıyor. Natürel ki bizim kahramanlarımız da sıradan beşerler değiller, hepsi atarlı, kendi doğruları olan ve geri vites yapmayan tipler. Bu türlü üç kafadarı İstanbul üzere bir kente getirince birçok çatışma yaşanması kaçınılmaz alışılmış ki.
‘FAZLACA BİR KURMACA YOK HİKÂYELERİMİZDE’
Yaptığınız dizilerin bu denli başarılı olmasının en büyük sebeplerinden biri de gerçeklik 
meselesi. Kameranın gerçeklikle kurduğu alakayı belirleyen ne? Bir direktör olarak buna nasıl müdahale ediyorsunuz?
Yarattığımız durumlar, anlattığımız öyküler zati hepimizin yanı başında yaşanan şeyler, yani fazlaca bir kurmaca yok öykülerimizde. Çalıştığımız oyuncular da bu hayata yakın insanlardan oluşuyor ekseriyetle. Ben de bu gerçekliği hem fazla süslemeden, lakin akılda kalacak halde, gerçek yerlerine değinerek anlatmaya çalışıyorum. Kamera da bunu yaparken en temel aracımız doğal ki. Bazen değerli bir ayrıntıya dikkat çekmek istiyorum yaklaşırken, bazen de seyirciye kameranın varlığını unutturmak ya da onu dışarıdan müşahede yapan birisi pozisyonuna yerleştirmek için uzaktan çekiyorum, etraftaki beşerler bile kamerayı görmüyorlar kimi vakit. Bu benim için de bir öğrenme ve deneme yanılma süreci. Tek bir kuralı da yok.
Bir de işin oyunculuk kısmı var. Bildiğim kadarıyla dizilerinizde ana takımdaki birkaç kişi dışında oyunculuk eğitimi alan pek kimse yok, lakin onlar da dizilerin ritmine kendilerini kısa müddette kaptırıyor ve kendi hayran kitlelerini yaratıyorlar. Bunu, “oyuncu oynamaz, direktör oynatır” halinde mi açıklamalı?
“Oyuncu oynamaz direktör oynatır” kelamına katılmıyorum. Bence bu iki taraflı bir süreç. Sonuçta âlâ performans alamadığımız yeterli oyuncular olduğu üzere, çok gerçek oynayıp herkesin beğenisini toplayan beşerler da var. Bilindiği üzere oyuncularımızın büyük kısmı anlattığımız dünyalara, sokak hayatına yakın kimseler. Ama birçok insan ortasından sivrilerek bizimle devam ediyorlar, yani yetenekliler birebir vakitte. Ancak karakter yaratma kısmına bilhassa eğildik bu projede, kişilik tipleri, karakter tahlilleri üzere çalışmaları oyuncularımızla bir arada yürüttük ve öyküdeki karakterler ile gerçek hayattaki arkadaşlarımız ortasında hoş bir ahenk yakaladık
‘BİZ GÖRDÜĞÜMÜZÜ ANLATIYORUZ’
Tarantino kendisine yöneltilen şiddet tenkitlerine, “Bir aptalın sineması izledikten sonra ne yapacağını durup düşünmek zorunda kalırsanız hiçbir şey yapamazsınız,” biçiminde karşılık veriyor. Pekala siz yapımlarınıza yöneltilen şiddet ve argo lisan kullanımı tenkitlerine dair neler söylemek istersiniz?
Biz ‘Sıfır Bir’i birinci yapmaya başladığımız vakit bu kadar geniş bir kısmın bizi takip edeceğini, çocukların, ana babaların izleyeceğini iddia edemiyorduk. Kendimiz üzere düşünen beşerler izler zannediyorduk yalnızca. Ama ne kadar büyük bir kesite ulaşabildiğimizi fark ettikten sonra da artık büyük bir sorumluluk yükleniyor insanın üzerine. Bu sorumluluktan kaçıp kaçmamak bir tercih. Tekrar de ben bu biçim tenkitleri samimi bulmuyorum, nitekim rahatsız olanlar toplumun neden bu halde olduğunu sorgulasınlar, sanatkarları rahat bıraksınlar. Biz gördüğümüzü anlatıyoruz.
En merak edilen mevzulardan biri de kamera ardı. Yaşadığınız unutulmaz olaylardan birini bizimle paylaşır mısınız?
Özellikle ‘Sıfır Bir’in birinci vakitlerinde hem çekim yaptığımız yerler hem de oyuncu arkadaşlarımız anlattığımız dünyanın birer kesimi oldukları için dizi ile gerçeğin birbirine girdiği komik anlar çok yaşanıyordu, çatışma sahnelerinde polislerin seti basması, halkın gerçek zannedip kaçması üzere.
Yeni bir sinema sineması gelecek mi pekala? Masanızda neler var şu sıra?
İlk etapta dizi projelerimizi devam ettireceğiz, ancak zati daima farklı neler yapabiliriz diye baş patlatıyoruz, bizim ne yapacağımız muhakkak olmuyor…