İsmailağa Tarikatı’na bağlı Hiranur Vakfı yöneticisinin, çocuğunu 6 yaşında evlendirdiğinin ortaya çıkmasının akabinde reaksiyonlar sürerken tarikatlara yönelik tartışmalar da yine alevlendi. Çocukken mecburî olarak tarikat yapılanmasının içerisinde bulunan bayanların tabirleri ise nitekim tüyler ürpertici cinsten.
Şu an 49 yaşında olan ve 6 yaşında İsmailağa Tarikatı’na gönderilen Fatma Çetinkaya o devirde yaşadıklarını Medyascope’a anlattı.
Yaşanan skandalların ortaya çıkması ile birlikte tarikatların varlığı da her keresinde yine sorgulanıyor.
Kapalı dini yapıların içinde bir periyot bulunan insanların anlattıkları ise bu sorgulamanın ne kadar yerinde olduğunu gösteren çeşitten.
Bir devir İsmailağa Tarikatı’nın içinde bulunan Fatma Çetinkaya, yaşadıklarını Medyascope’tan Emine Bıçakcı’ya anlattı. Çetinkaya neler söyledi? Ayrıntılara birlikte bakalım.
‘Hoca, söylediklerini yapmadığım için beni çok döverdi…’
“Biz 1973 yılında Erzurum’dan İstanbul’a gelmişiz, babaannem de gelmiş. Ben 1974’te doğmuşum. Babaannem çok dindar, itikatlı bir bayandı, gelir gelmez İsmailağa Cemaati ile tanışıyor. Olağan oraya gidip geliyor, çok seviyor, çok mübarek görüyor, tam olarak oraya bağlanıyor. Kız çocuklarının okula gitmesi ‘günah’ olduğu için kız çocukları okula gönderilmiyor. Alışılmış okula gönderilmeyince, Kur’an kursuna veriliyorlar. Beni de altı yaşında Okmeydanı’nda bir Kur’an kursuna verdiler. Yatılı bir Kur’an kursuydu. Biz Gazi Mahallesi’nde oturuyorduk, ben Okmeydanı’nda yatılı Kur’an kursuna gidiyordum. Kursta kuzenim de vardı, büyük, yetişkin bir kız olarak. Birçok akrabamızın kızı o kursa gidiyordu.
Ben asi bir çocuktum, burada bir sene kaldım. Bir de çocuk okulu değildi benim gittiğim yer. Yaşıtlarım yoktu, yetişkin Kur’an kursuydu, çocuk olduğum için çok göze batıyordum. Hocanın söylediklerini yapmazdım, bu yüzden beni çok döverdi, oyun oynamak istiyordum sanırım, şu an tam olarak idrak edemiyorum. Gece kızların dışarı çıkması, market, bakkal görmesi yasaktı, hocanın konutuna çekildiği saatlerde, akşam namazından sonra, genç kızlar kendi ortalarında para toplardı. Kim gidecek bakkala? Fatma gidecek, çocuksun ya; o işleri yapardım, hiç korkmazdım, dayağı da yerdim.’
Çetinkaya, 6 yaşında tarikata gönderildiği periyotta çarşaf giydirildiğini söyledi.
‘Bana orada altı yaşında çarşaf giydirdiler. Mavi bir çarşafım vardı. Küçücük, yaramaz bir çocuktum fakat onların hiçbir şeyine itaat etmiyordum. Sonra durmadım orada, çıktım. Konuta geldim, gündüzlü olarak kimi Kur’an kurslarına gönderildim. Sonra babaannem yeniden Fatih’te beni bir yatılı Kur’an kursuna verdi, 11-12 yaşındayken. Orada tekrar altı yıl kaldım. İsmailağa Cemaati’nden hâlâ görüştüğüm beşerler var. Benim hangi kanıda olduğumu bilirler lakin daima bana ‘Emr-i bil maruf’ yaparlar. ‘Sen çarşafını çıkardın, şöyle oldun, bu türlü oldun’ üzere şeyler söylerler.’
‘Ama şöyle bir gerçek var: Ben ‘Altı yaşında çocuk evlendirilmiş’ olayını duyunca tüylerim diken diken oldu, beynimden vuruldum. Ne altı yaşında gittiğim Kur’an kursunda bu türlü bir şey duydum, gördüm ne altı yıllık yatılı hayatımda ne de gündüzlü gittiğim Kur’an kurslarında. Bütün akrabalarım, sülalem, etrafım, bu cemaatin içerisinde olduğu halde hiç duymadım ki altı yaşında bir çocuk evlendirilsin. Şöyle de bir olay var: Bizim gelenek ve göreneklerimize nazaran kız çocukları görücü yöntemiyle evlendirilirdi. Ben yatılı Kur’an kursuna gittikten sonra öğrendim ki beşerler görüşerek, konuşarak evliliklerine karar veriyor. Olağanda büyükler, ‘Seni şuna verdik’ derler, gidersin. Mesela benim babaannem üçüncü eş olarak 16 yaşındayken 50 yaşındaki dedeme verilmiş. Zira ‘Biz seni şu adama veriyoruz, bu adamın iki tane hanımı vefat etmiş, bu adam yaşlı’ diye kimse sormamış.’
‘Babanın elini öpemezsin, baban seni annen üzere hissederse, annenle nikahları sarfiyat.’
‘Kurslarda verdikleri eğitim baskıcı ve zorbacı. Yalnızca dinî eğitim veriliyor. Mesela şöyle bir konu vardı: ‘Babanın elini öpemezsin, olur da baban eline dokunduğu vakit, annen üzere hissederse, annenle babanın nikahları masraf.’ Senden olmayan, İsmailağa Cemaati’nden olmayan kişi asla Müslüman değildir, ona çok da düzgün gözle bakılmaz. Müslüman da olsa, tesettürlü de olsa, pardösülü de olsa, inancı ne olursa olsun, İsmailağa’dan olması, Mahmud Efendi’ye itaat etmesi gerekiyor, bir pirinin, şıhının olması gerekiyor vs. Hakikat yalnızca onlar, hâlbuki hakikat yalnızca onlar değil.’