Polis bir baba ve hemşire bir annenin ikinci çocuğu olarak Kanada’da dünyaya gelen işaret lisanı ve İngilizce öğretmeni Jenny Molendyk Divleli’yi çocuklara yönelik toplumsal medya paylaşımlarıyla birçoğumuz tanıyoruz aslında. Hristiyan bir ailede, dini hassaslığı yüksek bir çocukluk ve gençlik yaşayan Divleli, Manitoba Üniversitesi ve Red River Koleji’nde Lisan Bilimi ve Amerikan İşaret Lisanı Tercümanlığı üzerine eğitim almış. Üniversite yıllarında “hayatın anlamını” keşfetmek üzere uzun yıllar sürecek bir arayışa giren Divleli, İslamofobi’nin tüm dünyada yükselişe geçtiği, İslamiyet hakkında hiçbir bilgisinin olmadığı devirde bir Müslüman’la tanışarak uzun sohbetler yapma imkânı bulmuş. Aradığı soruların karşılıklarını İslamiyet’te bulan ve bu bahiste araştırmalar yapan Divleli, 14 Mayıs 2006’da “hayatının en hoş ve büyük kararını” alarak Müslüman olmuş. Başta babası ve üniversite hocalarının sert reaksiyonlarıyla karşılaşsa da seyahatinden vazgeçmeyen Divleli, tüm dünyaya yararlı bir Müslüman olabilmek için İslamiyet’i tanıtmaya başlamış. Bir Türk’le evlenip 10 yıl evvel İstanbul’a yerleşen Divleli’nin beş çocuğu var. Bir yandan İngilizce öğretmenliğine devam eden öbür yandan da toplumsal medya üzerinden çocuklar üzerine eğitici paylaşımlar yapan Divleli tıpkı vakitte Türkçe ve İngilizce paylaşımlarında İslamiyet’i ve Hazreti Muhammed’i (sav) de tanıtıyor.
“Senin Camin Ne Renk?”, “Namaz Kıldığımız Sıradışı Yerler”, “Taze Portakal Suyu”, Kur’an’daki Bitkiler” isimli çocuk kitaplarına imza atan Divleli’nin, geçtiğimiz günlerde Ketebe Çocuk etiketiyle çıkan “Daha Çok El” isimli yeni kitabı okuyucuyla da buluştu. Divleli’nin gerçek bir öyküden ilhamla yazdığı Daha Çok El’e, Ekinsu Kocatürk’ün eğlenceli çizimleri eşlik ediyor. “Daha Çok El”, dedesinin yaptığı pişmaniyeyi çok seven Sami’nin bu lezzetli tatlının nasıl yapıldığını öğrenmek istemesiyle başlıyor. 3 yaş ve üstü için uygun olan bu kitap, dayanışma hissini erken yaşta çocuklara öğretmesi bakımından kıymetli bir eser olma özelliği taşıyor. Biz de eğitmen ve muharrir Divleli ile hem hayatını hem de son çıkardığı çocuk kitabını konuştuk.
En sevdiğiniz çocukluk anılarınızdan birisi, her gece yatmadan evvel annenizin size bir kitabı tekraren okuduğu zamanlarmış… Bize biraz çocukluğunuzdan bahsedebilir misiniz?
Çekirdek bir ailede, küçük bir kentte büyüdüm. Aile büyüklerimiz bize yakın oturmuyorlardı lakin özel günlerde kesinlikle bir ortaya gelip birlikte vakit geçirirdi. Klasik kutlamalarda yeniden bütün aile bir ortada olurduk ve bu ortamlarda armağan edilen kitapları ve birlikte okuduğumuz kitapları çok âlâ hatırlıyorum. Konutumuzda kütüphanemiz vardı. Gece uyumadan evvel kitap okurdu annem. Hatta o periyotta annemin okuduğu ve çok sevdiğim “Big Bear” diye bir çocuk kitabı vardı. Yıllar sonra o kitabı annemle konuşurken tekrar bulduk ve artık ben de çocuklarıma okuyorum. Hâlâ o kitap için birebir hislerim var ve çok seviyorum.
DİNİMİZİ ÖYKÜLEŞTİREREK ÖĞRETİYORUM
Beş çocuk annesi olarak saatler süren okumaların akabinde, bir çocuğun “defalarca” okumak isteyeceği kitaplar yazmanın hayalini kurduğunu söylediniz röportaja başlamadan evvel. Nasıl oldu?
Beni kitap yazmaya iten çocuklarım oldu. Onların çok gereksinimi vardı ve bir eksiklik vardı. Birebir his ben de oluştu. Birinci yazdığım kitaplar biraz daha dini bahisler üzerineydi. Çocuklarda okuyacakları kitap yararlı ve merak uyandırabileceği bir kitap olsun istedim. Hoş fotoğraflarla, bilgili ancak sıkıcı olmayacak formda başladım. Kendi çocuklarımda gördüğüm eksiklikten yola çıkarak başladım aslında kitap yazmaya.
ÇOCUKLARIMA İSLAMI ANLATIYORUM
Sosyal medya hesaplarınızda, konutunuzda çocuklarınız için bir öğrenme ortamı oluşturduğunuzu görüyoruz. Beş çocuğun birden hem annesi hem de öğretmeni olmayı nasıl başarıyorsunuz? Çocuklarınıza İslamiyet’i, Peygamber Efendimiz’i (sav) nasıl öğretiyorsunuz, nelere dikkat ediyorsunuz?
Müslüman olduktan sonra benim için en değerli şey çocuklarımın İslam diniyle büyümesiydi. Ailelerim akrabalarım, arkadaşlarım onlar Müslüman değiller lakin Elhamdülillah Allah bu dini bana nasip etti ve muhakkak çocuklarımda da birebir his ve birebir aşk olsun istedim. Birebir vakitte da severek istedim. Konutumuzda çocuklarıma İslam’ı sevdirecek etkinlikler yapıyoruz. Çocuklarımızı İslam’ı severek büyütmek istiyoruz. Bilhassa çocuklarım daha küçükken daima eğitici, okul usulü etkinlikler yaptık. Mesela meskende bir siyer okulu yapıp, çocuklarla aktiflik ve boyama yapıyoruz. İslam’ı ve Peygamber Efendimiz’i (sav) hayatımızın bir kesimi olarak, hikâyeleştirip anlatmaya çalışıyorum. Mesela Peygamber Efendimiz (sav) balkabağını çok severdi. Ben de çocuklarıma bal kabağı yemeğini yapıyorum ve çocuklara Peygamber Efendimiz’in (sav) balkabağı ile ilgili söylediklerini söylüyorum. Sonra Peygamber Efendimiz’in balkabağını çok beğendiğini söylüyorum. O vakit öbür sahabeler de çok beğenirdi diyerek anlatıyorum. Daha sonra ise Kur’an-ı Kerim’de balkabağı geçiyor mu? diye soruyorum. Nerede geçiyor mesela? Yunus Aleyhisselamın bal kabağı öyküsünü anlatarak, çocuklarda merak uyandıracak biçimde anlatmaya çalışıyorum. Paylaşmakta sünnettir diyorum. Her formda hayatımızın içinden anlatabiliriz çocuklara.
İSTANBUL’DA ÇOCUK BÜYÜTMEK HARİKA
Müslüman olduktan sonra yeni bir kültür öğreniyorsunuz. İstanbul’da çocuk büyütmek nasıl pekala?
Kültürel olarak çok farklı. İkisinin de olumlu ve olumsuz yanları var. Eğitim açısından değerlendirirsek Kanada’da çocuklar eğitim manasında daha özgür ve daha planlı. Çocuklara yönelik projeler var ve yeteneklerine nazaran yönlendiriliyor. Çocuklar onu yapıyor. Türkiye’de biraz daha rutin. Bizim sistemiz biraz farklı. Çocuklarımızla kreatif şeylere odaklanıyoruz. Farklı fikirler, farklı etkinlikler yapıyoruz. Bir şey yapmak istediklerinde tek düze düşünmelerini istemiyoruz, İstanbul’da kalabalık bir kent. Çocuk büyütmek güç olsa da çok hoş. Hayat çok ağır burada. Birebir vakitte biz de kalabalık bir aileyiz. Ağır bir hayatımız var. Çocukları tabiat da büyütmek için hoş bir yer İstanbul. Biz de bilhassa İstanbul’u seçtik. Zira burada İslam kültürü var. Burada komşular, akrabalar, arkadaşlar sahiden farklı. İstanbul, çocuk büyütmek için şahane bir yer o yüzden.
Yahya Dede ile torununun pişmaniye yapmasını anlattım
Son kitabınızda gerçek bir öyküden ilhamla aslında bir aile anısı olarak “Daha Çok El” isimli bir kitap yazdınız. Kimden ilham aldınız?
Türkiye’ye geldikten sonra eşimin dedesi Yahya Dede’yle tanıştım. Gerçekte Yahya Dede pastaneci. Birinci Türkiye’ye geldiğim günler kalabalık bir vakitte aile olarak pişmaniye yaptık. Hayatımda daha evvel hiç pişmaniye görmemiştim. Hem de çok şaşırmıştım. Şuruptan macun oluyor, macundan bir tel oluyor, pamuk şeker üzere bir şeyler çıkıyor. Gördüğüm bu anları mutlaka kaydetmem gerekiyordu. Kendi çocuklarımı da bunu göstermek ve öğretmek istiyordum. Yahya Dedemiz de pişmaniye yapmanın sırrı var biz de saklayalım bu bilgiyi dedim. Sonra çocuklarım için görüntü çektim ve aile anısı için kitap yazmaya başladım. Birebir vakitte hoş bir Türk kültürünü göstermek istedim. Çocuklarım da çok seviyor. Kitapta da dedesinin yaptığı pişmaniyeyi çok seven Sami’nin lezzetli tatlının nasıl yapıldığını öğrenmek istemesini görüyoruz. Yahya Dede’snin sıcacık macundan, tel tel ayrılan yumuşacık pişmaniyeyi yaparken küçük-büyük, genç-yaşlı bir sürü elden yardım alması ve böylelikle pişmaniyenin büyük sırrını torununa öğretmesiyle gelişen kıssasını anlatıyorum. Artık kitabı Yahya dedeye göstermek istiyorum. Yahya dedenin haberi vardı yazarken. Bu kıssa üzerinde 2 yıl çalıştım. Yahya Dede’ye birinci söylediğimde çok keyifli olmuştu lakin artık Yahya dede 96 yaşında ve Alzheimer. Alışılmış artık hatırlar mı bilemem. Fakat aile anısı olacak, ebediyen kalacak bizim için.