Çok can yakan cinayetlere şahit olduk yakın tarihimizde. Bunlardan erkek şiddetine kurban giden Güldünya Merasim, Özgecan Aslan, Azra Gülendam Haytaoğlu, Emine Bulut ya da işyerinin camına kar topu attığı gerekçesiyle bir dükkan sahibi tarafından bıçaklanarak öldürülen Nuh Esaslı cinayetleri toplumda ortak bir hüzne yol açmıştı.
Ankara’da kelamda “bir istek parçasını” okumadığı gerekçesiyle üç alçak tarafından vahşice katledilen genç müzikçi Onur Şener’in kaybı da o vefatlar kadar ortak bir acı yarattı toplumda. Hiç bir cinayetin haklı münasebeti yoktur fakat Şener’in öldürülmesi de tıpkı Köklü’nünki üzere “hiç uğruna” işlenmiş bir cinayet. Şener geride acılı bir anne, baba, eş ile iki küçücük yavru bıraktı. Çok lakin çok acı.
Katillerle eşit değildi
Tabii ki istenen şarkıyı çalmadığı için öldürülen birinci müzisyen Onur Şener değil. Vakit zaman bu tıp cinayetlerden haberdar olduk. Nedense ben bir müzisyen ile katilleri ortasında, müzisyenler aleyhine bir eşitsizlik olduğuna inanırım. İşi müzik söylemek olan birinin şiddete başvurmasına sık rastlanmaz zira. Ekseriyetle onlar şiddetin kurbanı olurlar. Zira katillerin otoriter olabilecekleri, paraları yüzünden ilgi gördükleri yerlerdir müzisyenin yeri. Bir çok dinleyici/seyirci için içki siparişi verilen garson ile müzik sipariş edilen müzisyen ortasında fark yoktur. İkisine de parasıyla dilediğini yaptıracağını sanır çok kişi.
O vakit çok önemli bir müzik- dinleyici uyumsuzluğu sıkıntımız var demek ki. Aslında insan davranışları ortasında sırrı hala çözülememiş olan seçkin olgulardan biridir müzik. Beşerler üzerinde farklı tesirleri var zira. Niçin dinliyoruz pekala? Toplumsal ilgilerin bir sözü olduğu için her şeyden evvel. Ruh halini yoluna koymaya da fayda. Toplumsal ahenk ya da irtibat aracı olduğu da doğrudur. Lakin herhalde çoğunluğun hemfikir olduğu şey en tanınan boş vakit aktivitelerinden biri olmasıdır. Bakın müziğin bu fonksiyonlarının hiç birinden cinayet çıkmaz olağanda. Fakat Şener’i öldüren o üç alçak katil yeterli bir müzik dinleyicisi olmadıkları için “cinayet” münasebeti bulabildiler. “Sipariş ettikleri” modülün, şanssız müzisyenin herhalde ortalama beğeniyi de hedefleyerek belirlediği repertuvarında olmadığı için söylememesini “paralarıyla edindikleri süreksiz otoritelerine” meydan okuma üzere anladılar. Küçük, ilkel insan yansısı.
Keşke dinlemeyi bilselerdi
Müziğin tabiatı üzerine baş yoran filozofları, psikologları, antropologları, müzikologları, sinirbilimcileri düşünün, bunların tümü müziğin kökeni ile maksadına ait dünya kadar teori ileri sürdüler. Meğer o katillerin yapacakları tek şey yalnızca dinlemekti. İşin uzmanlarına nazaran 250 bin yıl ya da daha öncesine uzanan antik kökleri ile dünya üzerinde bilinen her kültürde mevcut bir olgu müzik. Sanatın, kültürün en yüksek biçimi olarak kabul ediliyor. Katillerin düzeyleri kültürün bu “yüksek biçimine” uygun olmasa da yapacakları tek şey dinlemekti.
Müzisyenlikte kendini kabul ettirdiğinin çok sayıda şahidi olan Onur Şener tahminen de, kaideler gereği, istediği, inandığı müziği yapmıyordu. Ancak katillerinin istediği müzik de değildi yaptığı. Para kazanması gereken bir müzik işçisi olarak, piyasanın son derece vasat “müziğine” ortak olmadan, katillerinin de anlayamayacağı bir kaliteyi tutturma uğraşı içinde olduğu söylenebilir rahatlıkla. Çok sayıda müzisyen arkadaşım var, inandıkları müziği yapamayan (yaptırılmayan). Klasik müzik eğitimi alıp bir arkadaşıyla düğünlerde etkinliklerde davul zurna çalan bir arkadaşa sahibim. Dünyalarını az çok bildiğimi sanırım.
Emekçi de olsa
Daha güzel bilenler katılır mı bana bilemem lakin şu çok küçümsenen pop müzik aslında güçlü bir toplumsal uyumsuzluk ile isyankarlık içerir. Bandıra Bandıra Ye Beni’den daha derinliklidir pop müzik. Otoritenin her türlüsünün reddini içerir. Bizdeki kimi popçularla karıştırılmamalı. Bilmiyorum lakin Onur Şener şayet tanımladığım tipten bir müzisyense, işçi de olsa her vakit “para için şakıyan” biri değildi muhtemelen. Vefatına bu tavrı yol açtı aşikâr ki.
İstek parçayı bilseydi herhalde okurdu Şener de. Argüman doğruysa, istenen kesim Çırpınırdı Karadeniz isimli türküymüş. Milliyetçi bölümün bu hit müziğinin bestekarının Aram Haçaturyan olması da enteresandır. Vakitle marşa dönüştürülmüş, aslında çok hoş bir türküdür bu.
Bulunduğu yerde “ideoloji” dayatma hakkını kendinde gören katillerin, bu marşı herkesin bildiğini sanmaları yaşadığımız toprakların “doğal ideolojisinin” yaygınlığına da inandıklarını gösterir. Bu ideolojiye herkesin boyun eğmesi gerektiğine inandıkları üzere.
O vakit maksatları eğlenmek, müziğin muhteşemliğinden yararlanmak değil, yeri “doğal ideoloji”ye kazandırmaktı demek ki. Hani şu “bize her yer bilmem ne” denmesi üzere bir ruh halidir bu.
İşi notalarla olan, sesi pak kalsın diye gırtlağını hırpalayacak yiyecek, içecekten kaçınan müzisyenin gırtlağını kırık şişeyle kestiler. Müziklerini söyleyip birebir yerde doğum günün kutlarken üstelik.
Doğanın beşere en mükemmel armağanı olan bir “sesi” öldürdüler.
Sadece kendi “sesleri” çıksın diye.
Çok acı.