Şiirleri Dergâh, Varlık, Söğüt ve Türk Lisanı mecmualarında yayınlanan A. Samet Atılgan’ın birinci şiir kitabı Yer Çok ve Adımlarımız okurla buluştu. Atılgan, kitabını aldıktan kısa bir müddet sonra bir otomobil seyahatine çıktığını söylüyor ve şunları anlatıyor: “Kitabın bir tanesi torpidonun üzerindeydi. Yol boyunca iki yeni sevgili üzere birbirimize bakıp durduk.”
-İlk yapıtınız yayınlandığında neler hissettiniz?
Uzun uzun kitabın manzarasına baktım. Kısa periyodik bir şaşkınlık oldu ve tedirginlik… O anda garip bir halde uygun – berbat yaşadığım ne varsa hepsine minnet duyma gereksinimi hissettim. Uygun ve berbatın aslında zıt kavramlar olmadığını, birbirini tamamlayan kesimler olduğunu anladım. Sonra da yazgımın ele geçirildiği hissi… Yazmak, yazgıyı ele vermektir zira. Sonuçta kitabın içine sıkıştırdığınız aşikâr izler var. Bu izler, kim bilir kimlerin elinde olacak ve onlarda nasıl bir karşılık bulacak? Kitabımı birisinin elinde gördüğümde yazgımın o insanlara verdiği ve o insanlardan aldığı karşılığı merak ediyorum.
KENDİMİ BİR AYNANIN KARŞISINDA BULDUM
-Kitabınızı elinize alınca birinci olarak ne yaptınız?
Kitapla kısa bir otomobil seyahatine çıktım. Daha doğrusu, seyahate çıkacağım esnada kitap elime ulaştı. Bir saate yakın bir seyahatti bu. Kitabın bir tanesi torpidonun üzerindeydi. Yol boyunca iki yeni sevgili üzere birbirimize bakıp durduk. Otomobilde diğerleri da vardı. Onlar kitabı büyük bir dikkatle incelerken ben de benzeri bir dikkatle aracı sürüyordum. Kitabın ismiyle seyahat hâli bir noktada kaynaştı, tütsülendi. Konuta döndüğümde, istemsizce kendimi kitabımla bir aynanın karşısında buldum. Kitaptaki bütün şiirleri sırasıyla o aynanın karşısında sesli bir halde okudum. Şiirleri okumayı bitirdiğimde başımdan ayaklarıma hakikat bir hafiflik indi. Aynada kendi gerçeğimin yüzüme nasıl çarptığını görmek istedim tahminen de.
-Kitabınızı birinci kime imzaladınız?
Ablama imzaladım. Siz başınızda birinci şuna imzalarım diye tasarlıyorsunuz lakin çok tasarlandığı üzere olmayabiliyor bu işler. Sürprizler kesinlikle çıkıyor. Bunda da o denli oldu. O anda etrafımda diğerleri da vardı. Kardeş olmanın avantajıyla birinci davranan ablamdı. Döndüm ve kitabı ona imzaladım. Loş bir ışık altında pek süratli ve akıcı bir imzaydı.
-Yazmaya nasıl başladınız?
Hevesle başlayıp kararlılıkla devam eden bir süreçti benim için. Bir şeyleri daima konuşup aşındırmaktansa yazmanın kollayıcı gücü bana daima daha cazip göründü. Dünyada olup bitenler bana daima bir şeyler söylüyordu. Ben de daima şunu düşünüyordum: Bu söylenenlere hiçbir karşılığın olmayacak mı? O karşılık arayışı beni şiirin yine varoluş imkânıyla tanıştırdı. Zira şiir bana kendimizi ve fâniliğimizi hatırlamada öne çıkan en yakın yollardan birini sundu. Lise yıllarım bu manada sönüktüyse de üniversite yıllarında artan şiir, roman ve poetik okumalarım bunu yeterlice besbelli hâle getirdi. Sezai Karakoç bir şiirinde “Bu dünyada olup bitenlerin / Olup bitmemiş olması için / Ne yapıyorsun” der. Şiirle aslında bir şeylerin olup bitmediğinin ayırdına varmış oldum.
-Gece mi yazarsınız, gündüz mü?
Ağırlıklı olarak gündüz diyebilirim. Gündüz içinde de daha çok ikindiye yakın vakitler. Gecenin hislere yenik düşüren bir havası daima vardır. Bu bazen tehlike arz eder. Gece bir şey yazdıysam sabahla kesinlikle sağlamasını yaparım. Kendimi bulabildiğim her an ve ortamda yazmaya başlayabilirim. Lakin yazıyı bir metin olarak oluşturabilmek için sessiz bir an beklerim.
-Defter mi, bilgisayar mı?
Bununla ilgili bir takıntım yok. Evvelce deftere yazdığım devirler oldu. Şimdilerde yazıdaki bütünlüğü daha âlâ görebilmek ismine daima bilgisayara yazıyorum. Vakit zaman da telefonumun not kısmına yazdığım oluyor. Orta ara yeniden bir küçük deftere notlar alıyorum. Kalem ve tuş ortasındaki farkı soruyorsanız kalemin sessiz akıcılığının tuşun şırıltısı karşısında dinginliği daha fazla artırdığını söyleyebilirim.