Evden, Tokat’a gitmek için çıkmadım. Yolumun üstündeydi ve ben yolumun üstünde olan yerleri gezmeye bayılırım. Artık tek bir yer için evimden çıkıp dönmek beni çok heyecanlandırmıyor. Arkası arkasına birkaç kenti gezmek mükemmel bir tecrübe. Tokat’a yaklaşırken oralı ne kadar arkadaşım varsa hepsini arayıp nereye gideyim diye soruyorum. Hepsi kent merkezindeki yerleri söylüyor lakin ben ısrarla tabiata hakikat sürüyorum arabamı… Birinci durağım Kaz Gölü. Amasya’dan Tokat’a geçiyorum ve hangi noktada yazıyorsam navigasyona Kaz Gölü diye, o denli yollara sokuyor ki beni! Yol mu dedim? Yol yok ki. Evvel bildiğin toprak yollar. Sonra o da bitiyor. Bildiğiniz çimenlerin üzerinde sürüyorum. “İnşallah bu yol bir yere çıkar” derken çat diye uzunluklu boyunca kazılmış bir kanal kesiyor önümü. Karşıya geçme ihtimalim sıfır. Navigasyondan bakıyorum, Kaz Gölü çok yakın. Haydi bakalım, tekrar yürüyeceğim. Çok da uzun olmayan bir yürüyüş sonrası, onlarca arabanın asfalt yoldan gelip ziyaret merkezinin otoparkına olağan normal park ettiği noktaya varıyorum. Cihan benimle eğleniyor!
Göl yazın yer yer kuruyor
Kaz Gölü epey fotojenik bir alan. Göl yer yer kurumuş ve üstüne kurulmuş iskeleler artık sazlıkların içinde kalmış. Kuş müşahede kuleleri ortamı daha da fotojenik yapıyor. Gölün sulak kısımlarında rengârenk balıkları ve oyuncu kaplumbağaları izleyebiliyorsunuz. İnsan fotoğraf çekerken kendini kaybedebiliyor. Bir sonraki durağım Ballıca Mağarası. Geldiğim o tüm tozlu yolları geri dönüyorum. Mağaraya yaklaşmışken Tokat’ın sırık domatesleri aklıma düşüyor ve karşıma çıkan köylere sora sora bir sera buluyorum. Sera toplanmış, aslında tam da aradığımı bulamıyorum lakin o kusursuz insanları tanıyorum. Birlikte salatalık, biber topluyoruz. Asla paranız geçmiyor. O denli hoş beşerler yaşıyor bu memlekette. Elim kolum zerzevat dolu dönüyorum arabama. Asıl gayeye hakikat ilerliyorum. Bu sefer mağaranın giriş kapısını bulabiliyorum. Başımıza kapıda verilen baretleri giyiyoruz. Dışarısı çok sıcak olduğu için hiç aklımıza gelmiyor fakat içeride donuyoruz. Üzerinize bir şeyler giyin.
Kuş müşahede kuleleri Kaz Gölü’nü daha da fotojenik yapıyor. Gölün sulak kısımlarında rengarenk balıkları ve oyuncu kaplumbağaları izleyebiliyorsunuz.
Yaklaşık 3.4 milyon yaşında olan mağarada havuzlu salon, büyük damlataşlar salonu üzere toplam 9 tane başka kısım var. Galeri galeri; güya mağara içinde mağara. Tokat’a gidip Ballıca Mağarası’na uğramayan Tokat’ı eksik gezmiş olur. İçerisi aydınlatılmış ve yürüyüş yolları yapılmış olmasına karşın çok fazla merdiven inip çıkacağınızı unutmayın ve klostrofobisi (kapalı alanda kalma korkusu) olanlara uygun olmadığını ehemmiyetle belirtmek isterim. Sonuç olarak Ballıca Mağarası’nı gezmemiz akşamı buluyor. Çıkışta nereye gideceğimizi bilmiyorum. Yolda Ocaklı Şelalesi tabelasını görünce hava kararmadan görelim diye kırıyorum direksiyonu. Şelale deyince aklım başımdan gidiyor zira. Kıvrıla kıvrıla süper yollardan geçiyoruz ancak güneşin suratına yetişemiyorum; hava kararıyor. Park edip koştururken ardımdan seslenenler oluyor lakin aceleden bakmıyorum.
Sebastapolis Antik Kenti
Boşa bir koşu, ortalık kararıyor. Tesis kamp için uygun lakin işletmecilerini bulmam gerek. Oysaki ben koşarken seslenen kişiymiş işletmeci ve ben bakmayınca köye gitmiş. Telefonla ulaşıp öğrenmesi de pek kolay olmuyor, telefonlar güç çekiyor. En berbatı, yiyeceğimiz yok. Bildiri atıyor, kaygımı anlatıyorum ve durum anlaşılınca işletmeci Celalettin Beyefendi ve arkadaşı Şahin Alağaç yemek getiriyorlar, birlikte çok hoş bir sofra hazırlıyoruz. İlah konuğu olmak ne hoş şey. Hele ki Tokat’ta…
Ballıca Mağarası aydınlatılmış ve yürüyüş yolları yapılmış. Yeniden de çok merdiven inip çıkacağınızı unutmayın.
Şahin Alağaç’ın enteresan bir işi var; Tokat’a özel ‘15’liler tespihleri’ yapıyor. Çanakkale Savaşları’nda Tokat’tan giden ve hicri takvimle 1315 yılında doğanlar için yakılan ‘Hey 15’li 15’li, Tokat yolları taşlı’ türküsündeki 15’lilerin anısına yaptığı tespihler çok ilgi çeki. Çanakkale’de şehit oldukları için o topraklardan zeytin çekirdekleriyle yapıyor tanelerini; bittiğinde de kınayla renklendiriyor, 15’lilerin kınalanıp şehit olmaya gittiği üzere. Püskülde 15 damla var; dökülen gözyaşlarını simgeliyor. İmamedeki semazen de Mevlana’nın “Tokat’a gitmek gerek” övgüsüne bir atıf.
Şelalenin ihtişamı
Zifiri karanlıkta çadırımıza çekildiğimizde tarihin acı dolu sayfalarında gezinmenin verdiği hüzünle uykuya dalıyorum. Karadeniz denilince Tokat pek akla gelmez lakin bal üzere Karadeniz Bölgesi’ndeyiz. Sabah erkenden kalkıp hakikat şelaleye koşuyoruz. Karanlıkta hayal meyal gördüğümüz şelale tüm ihtişamıyla karşımızda coşkuyla akıyor, onun sayesinde buradayız…
Şahin Alağaç tam bir tarih âşığı. Bize bir rota oluşturup Sulusaray’a gitmemizi öneriyor. Orada küçük fakat çok hoş bir müze geziyoruz. Sebastapolis Antik Kenti binaların içinde kalmış. Sulusaray termal bölgesi ancak vaktimiz olmadığı için sıcak sularına dalmıyor, köylere girip çıkıp Şahin Abi’nin önerdiği yerleri geziyoruz süratlice. Sulusaray çeşidinin en hoş durağı bir pideci cenneti olan Çamlıbel. Hamura Fısıldayan Adam tabelası bizi gülümsetince orada mola veriyoruz. Hayatımın en kocaman, en lezzetli, bir o kadar da ucuz pidesini yiyorum. Tokat merkez için birçok teklif olmasına karşın, gezmeye hiç vaktimiz kalmıyor ve ‘bir dahaki sefere’ deyip yola devam ediyoruz…