‘Kızımın duygusallığını birinci kez bu kadar içten hissettim’
Burak Özberk, Hürriyet Seyahat gezgini
2017’nin ocak ayında 50’nci yaş günümü kutlayacağım için aylar öncesinden program yapmaya başlamıştım. Bu türlü özel bir günde insan ailesiyle olmak istiyor. Kutlamanın nerede olacağı da kıymetli olduğundan, dünya haritasını önüme aldım ve liste yapmaya başladım. Soğukları ve uzakları sevdiğimden, listenin en üst sırasındaki Finlandiya Lapland’e gitmeye karar verdim. Eşime ve 14 ile 16 yaşındaki iki kızıma bu planımdan bahsettiğimde, herkesin içini büyük bir heyecan kapladı. Buzkıran gemisiyle Bothnia Körfezi’nde buzları kırarak ilerledik, özel kıyafetlerle suya girdik, kuzey ışıkları avına çıktık, geyikler tarafından çekilen kızaklara bindik, Noel Baba ile tanışıp fotoğraf çektirdik, kar şatosunu ziyaret ettik. Daha birçok aktivitenin yanında, bir tanesi, bende unutulmaz izler bıraktı. Husky cinsi köpekler tarafından çekilen kızaklara binmek üzere bir çiftliğe gitmiştik. Karla kaplı göllerde, husky kızaklarını kullanacaktık. Büyük kızım Ece Nil, hayvanlara olan düşkünlüğünden ötürü, evvel kızağa binmeyi istemedi. Israr edince, beni kırmadı. Eğitimden sonra, ben büyük kızımla, eşim de küçük kızımla eşleşti. Ben kullanacaktım, kızım artta oturacaktı. Art geriye çıkıyordu kızaklar, sıramız geldiğinde husky’ler ok üzere fırladı. Büyük bir heyecanla başlayan seyahat, köpeklerin birdenbire durmasıyla kısa sürdü. Bizim önümüzdeki kızakta bir sorun çıkmış ve fren yapmış. Bizim köpekler de bir anda durunca, ben daha fren yapamadan, kızakla birlikte köpeklere çarptık. Köpeklerin ipleri birbirine dolandı, canı yananlar biraz ağladı ancak şanslıymışız yaralanan olmadı. İddia edileceği üzere, kızağın içindeki kızım bu durumdan çok etkilendi, ağladı, devam etmek istemedi. İçinde ocak yanan bir çadırda bekledi, ben devam ettim. Kızımı tanıdığım, onun duygusal yapısını birinci sefer bu kadar içten hissettiğim ve artık tercihleriyle bir birey olma yolunda ilerlediğini gördüğüm, makus başlayan ancak uygun biten bir anı oldu benim için. Kızım bu seyahatten bir müddet sonra, hayvanlara olan sevgisini vegan olmaya kadar götürdü. Bugün 23 yaşında ve bu süreçte beni de vejetaryen yaptı. Vegan kız, vejetaryen baba olarak artık seyahatlere birlikte çıktığımızda en keyif aldığımız şey, vegan restoranlar keşfetmek oluyor..
Şimdi 19 yaşında olan Deniz’le babası Coşkun Aral’ın Tibet sokaklarında gezmesi pek kolay olmamış. Herkes onunla o denli ilgilenmiş ki bebek arabasının önünde uzun bir kuyruk oluşmuş.
‘Deniz düzgünce büyüdüğünde, artık baba-kız seyahatlerimizi iple çeker hale geldik’
Coşkun Aral, fotomuhabiri, belgesel yönetmeni
Kızım Deniz’le birinci seyahatimiz, o şimdi 20 günlükken Siirt’e oldu. İşimiz nedeniyle nereye gitmemiz gerekiyorsa, yanımızda Deniz’i de götürürdük. Hiçbir seyahat kolay olmadı. Bilhassa bir bebeğin muhtaçlık duyduğu tüm gereçleri taşımak, hijyenine dikkat edebilmek ve muhtaçlık duyduğu uykuyu uyuyabilmesini sağlamak… Sistemsiz hayat stilimiz içinde Deniz’in sisteminden ödün vermemeyi başardık. Birinci başlarda güç olan seyahatler giderek eğlenceli hale gelmeye başladı ve Deniz düzgünce büyüdüğünde, artık baba-kız seyahatlerimizi iple çeker hale geldik. Yurtiçinde ve yurtdışında birçok yere gittik. Tüm bu seyahatler ortasında neredeyse bir ay süren Çin seyahatimizin Tibet ayağında, Deniz şimdi 3,5 yaşındaydı. Gitmeden evvel tabip arkadaşımız Feridun Çelikmen’den yüksek irtifada neler yapmamız gerektiğini öğrenmiştik. Uçakla indiğimiz Tibet Platosu’nda oksijen azlığından birinci etkilenen Deniz olmuştu. İndikten sonra yarım saat içinde halsizlik ve kusma belirtileri göstermiş fakat daima dinlendirip oksijen desteği yaptığımız için düzelmişti. O düzeldiğinde birebir belirtiler bizde başladı ve küçük kızımız bize dayanak oldu, adeta bize hemşirelik yaptı. Bu seyahatte Tibet üzere az gidilen bir yerde akranı çocukların hayat şekillerini gözlerken, en çok ilgisini çeken bebeklerin pantolon ağının olmayışıydı. Farklı kültürlerdeki ömür usulüne ait birinci sorduğu soru da bu olmuştu. Saat farkı ve yorgunluk nedeniyle bebek otomobilinde oturan Deniz’le Tibet sokaklarında dolaşmak da pek kolay değildi. Herkes onunla öylesine ilgilenmişti ki bir noktada otomobilin önünde uzun bir kuyruk oluştu. Bunun üzerine Deniz’e elimdeki fotoğraf makinesini vermiştim, o da bu anları ölümsüzleştirmişti. Gezip gördükçe söz hazinesi gelişiyordu. Birebir lisanı konuşamasa da çocukluğun ortak lisanında buluştuğu akranlarıyla oyunlar oynardı. Deniz’in bu çocuksu sözleri artık yok. Ağustosta 20’sine girecek, seyahat ettiği yerlerde kendi sorgulamalarını yapıyor; tek başına ya da kendi arkadaşlarıyla seyahatler planlıyor. Tek başına gidemeyeceği bölgelere de benimle gitmek istiyor.
‘O seyahatte muharrir olmaya karar verdim’
Melih Uslu, TRAVELounge Türkiye mecmuası yazıişleri müdürü
Bir gün babamla bir tren seyahati yaptık ve hayatım değişti. 1996’ydı; Ege Üniversitesi Bağlantı Fakültesi’ndeki öğrenciliğimin ikinci yılıydı. Babam Isparta’ya gidecekti. Bana trenle gitmeyi teklif edince “Yolda kitap okur, hayaller kurarım” diye düşünerek kabul ettim. Göller Ekspresi’nden biletlerimizi alıp Basmane Garı’ndan trene binerek kompartımanımızı bulduk. Eski bir sinemadan fırlamış üzere gürültüyle hareket eden trenimiz, gecenin karanlığını delerek ilerlemeye başladı. Babam, evvel seyyar satıcıdan aldığı kaymaklı Afyon lokumlarını, akabinde çantasına yerleştirdiği termosu çıkardı. Bardaklarımızı doldurunca etrafa kahve kokusu yayıldı. Pencereden akıp giden görünümleri ve koridordan gelip geçenleri izlemekten kitabıma dönemiyordum. Görüş alanıma giren çiftçileri, memurları, tüccarları ve ırgatları izliyor; hayatları hakkında kıssalar uyduruyordum. Babam içinden geçeceğimiz kentler hakkında farklı bilgiler vermek için çabalıyordu. Lokum kutusunu yarıladıktan sonra tren raylarından yükselen ritmik tıkırtılara dalıp gittim. Kısa molalar verdiğimiz kasaba istasyonlarındaki imgeler, Federico Fellini sinemalarını aratmıyordu. İstasyon şeflerini, pencereleri buğulu gar lokantalarını ve simaları izlemenin sinemasal bir tadı vardı. Yaklaşık dokuz saatlik bir seyahatin sonunda Isparta ile tanıştım. Bölgenin göllerini de insanını da çok sevdim. Hayatımı değiştiren edebi bir seyahat oldu. Bu unutulmaz seyahatin seyahat muharriri olmamda büyük tesiri olduğunu yıllar sonra anladım ve babama daima şükran duydum.
‘68 gün boyunca Kuzey Buz Denizi’nden Kuzey Afrika’ya kadar her türlü kaidede seyahat ettik’
Serda Büyükkoyuncu, Hürriyet Seyahat yazarı
Yurtdışına birinci çıktığım yıllarda, kestirim ediyorum 16 yaşındaydım. Almanya Nürnberg’de bir dilek kuyusunun önünde, günün birinde çocuğum olursa 12 yaşında onu da oraya götüreceğim diye kendi kendime bir dilek tutmuş, bir kelam vermiştim. Yıllar geçti, evlendim, Alara ismini verdiğimiz bir kızım oldu. 12 yaşına geldiğinde bu dileğimi yerine getirmeye karar verdim. Yanlış hatırlamıyorsam 68 gün boyunca Kuzey Buz Denizi’nden Kuzey Afrika’ya kadar pek çok yerde, her türlü kaidede seyahat ettik. İstanbul’dan Interrail denen tren seyahat sistemiyle Yunanistan’a hakikat hareket ettik. O periyotlarda kızım akıl almaz utangaçtı. Birinci yurtdışı deneyiminin başlangıcında bu tutumları sürdürse de seyahatimiz boyunca günler ilerledikçe apayrı bir Alara çıktı ortaya. Birinci vakitlerde boş bir banka oturmaktan bile çekinen çocuk, Paris’e vardığımızda metronun en ucundaki boş koltuğa neredeyse parendeler atarak, bir kaplan üzere uçarak yer kapan bir çocuk haline gelmişti. Her ülkenin metro sistemini kavramış ve birkaç aktarmayla bir yerden bir yere gidebilecek kadar özgüveni yükselmişti birkaç hafta içinde. Bazen lüks bir otelde, bazen trende, bazen istasyonda gecelemiş; vakit zaman trenle, vakit zaman otobüsle, vakit zaman da otostopla seyahat yapar hale gelmiştik. Seyahatimizin sonunda değişik bir Alara vardı. Özgüveni inanılmaz artmış; 14 yaşında tek başına yurtdışına gidebilen, 16 yaşında yazlarını İtalya’da aile yanında geçirebilen bir genç kız olmuştu. Üniversite ve akabinde yüksek lisans için gittiği Floransa’da okulunun yakınlarındaki kendi meskeninde kalabilecek kadar ayakları üzerinde duran bir genç kız… Şu an 30 yaşında “Grönland’a gideceğim” dese “Üstünü sıkı giyin” diye tavsiyede bulunmaktan daha fazlasını yapmam. Tahminen de pek çok okulun veremeyeceği kadar geniş bir dünya vizyonu var artık. Bu seyahati tüm babalara hayat seyahatlerinin bir vaktinde yapmalarını öneriyor, tüm babaların bu özel günlerini kutluyorum.
‘Babam yanımdaysa aç gezmek mümkün değil’
Nurgül Büyükkalay, Hürriyet Seyahat gezgini
Babam deyince çabucak bir gülme gelir bana. Zira komik adamdır benim babam. Her şartta bizi güldürmeyi başarır, hem de en doğal haliyle. O yüzden onunla yola çıkmak çok eğlenceli benim için. Ailece çıktığımız bir Fethiye-Kalkan gezisini anlatayım. Müzik dinlemeyi çok sevdiği için yola çıkmadan evvel en sevdiği müziklerden bir liste yapıyorum. Favori müziği ‘Ayva Çiçek Açmış’ listenin başında yer alıyor. Kalkan’a bizim yayla yolu dediğimiz Antalya-Fethiye yolundan gidiyoruz. Bu yolda en sevdiğimiz lezzet durağımız Korkuteli’ndeki Şişçi İbo. Antalya tarzı tahinli piyazı ve köftesi, üzerine de Arap kadayıfıyla bir ziyafet çekiyoruz. Fethiye’ye yaklaşırken birinci durağımız Saklıkent Kanyonu oluyor. Burası buz üzere suların kayalar ortasında saklandığı bir tabiat olağanüstüsü. Altımızdan akan beyaz köpüklü suların üzerindeki yolda düşmeden yürümeyi başarıyoruz. Babam Kayaköy’ü merak ediyormuş. Kayaköy’de yarı yıkılmış tarihi meskenlerin ortasında dolaşıyoruz. Köy kahvesinde bol köpüklü bir kahve için mola veriyoruz. Babam köyün tarihini, kültürünü en ince ayrıntısına kadar öğreniyor. Hem de kaynağından, köyün yerlilerinden… Esasen herkesle sohbete çok açık ve çok hoşsohbettir. ‘Nerelisin’den başlar, karşı tarafın memleketiyle ilgili kesinlikle bir şeyler söyler. Bilmediği coğrafya yok. Ben hangi ülkeye gidersem, babam sayesinde o ülkenin nüfusu, yüzölçümü, yeme-içme kültürü üzere her ayrıntıya hâkim oluyorum. Babam yanımdaysa aç gezmek de mümkün değil. Gezerken yemek en değer verdiği şey. Onun tabiriyle ‘vitaminsiz kalmayalım’ diye Fethiye’den ayrılmadan evvel Balık Pazarı’nda taze deniz eserleriyle yemeğimizi yiyoruz. Sonunda akşama gerçek Kalkan’da çok severek konakladığımız Mulberry Collection Villa’mıza varıyoruz. Görüntümüz şahane. Sonraki gün planımızda Patara var. Sabah uyandığımda bakıyorum o çoktan uyanmış, havuzuna girip duşunu almış, hatta bize kahvaltı bile hazırlamış. Mutfağı çok dağıtsa da kahvaltı hazırlamayı seviyor, bizim de işimize geliyor. Sonraki gün Patara’da olağanüstü bir gün geçiriyoruz. Eski Türk sinemalarının de çekildiği kum zirvelerinde günbatımına karşı kahvemizi yudumlayarak bu kahkaha dolu günü bitiriyoruz.
‘Hep yeni şeyler keşfetme tutkum babamdan kalan en hoş mirasım’
Saffet Emre Tonguç, Hürriyet Seyahat yazarı
Babamın en büyük isteği dünyayı gezmekti. İşi konusunda çok hassas olmasına karşın gezmeye her vakit vakit ayırırdı. Hayatı boyunca hem ailecek hem de ferdi seyahatlerde çok sayıda ülke görme talihi oldu. Bir periyot birlikte rahatça tatil yapabileceğimizi düşünerek Almanya’dan dev bir otobüs aldı ve 3 odalı bir karavana dönüştürdü. Hatta üst katında balkonu bile vardı. Bu karavanla ailecek birkaç sefer seyahate gittik. Seyahat merakım ne kadar babamdan geçse de rahatına düşkünlük konusunda annemin oğluyum. İkimizin isyanları sonucunda karavan tatillerimiz son buldu. Fakat babam yeniden vazgeçmedi ve kendine aldığı daha küçük bir karavanla seyahatlerine devam etti. Birtakım bahislerde değişik dünya görüşlerine sahip olsak da gezgin ruhum, merakım, daima yeni şeyler keşfetme tutkum babamdan kalan en hoş mirasım.