”I wanna dance with somebody” ve ”I am your baby tonight” müzikleri vakitte bir seyahate çıkarıyor;”I will always love you” ise en hoş gençlik aşklarımıza ve geride kalan anılarımıza ışık tutup heyecanlandırıyor bu hafta.. Bodyguard sinemasının yarattığı 30 yıllık kelebek tesiri ile dalıp gidiyorum/ gidiyoruz tekrar..
Evet, bu hafta sinemada, benim jenerasyonumun gençliğine bir nostaljik seyahat vardı..David Bowie, Elvis Presley, Elton John ve Freddie Mercury derken sıra bir öteki ikona gelmişti.. Bana daima Fransa’nın ihtilal önderlerinden Jean Paul Marat’ı anımsatan küvetteki trajik mevti, 4,5 oktavlık ses aralığı, inanılmaz yorumu, 411 mükafatı ve baş edemediği hastalığı ile müziğin gerçek kraliçesine veda edeli, onu kaybedeli tam 10 yıl olmuş..
”The voice” olarak adlandırılmak bir müzikçi için, alanında kral, kraliçe, vergi ya da satış rekortmeni olmaktan daha mı kıymetlidir? diye düşünüyorum.. Galiba o denli; ancak bu Whitney Houston’ u yaşatmaya ve uzun yıllar daha müzik söylemesine yetmedi. Kusursuz olmak omuzlarında bir yüktü tahminen de.. Bir divanın bilinmezleri de vardır şüphesiz. Biz sinemada bilinmezlerini tek tek keşfederken, aslında erkek çocuğu Nippy’ den, dişi Whitney’ e dönüşen müzikçi ile vakitte bir seyahat yaptık. Şöhretin trajik bedellerini ve acı sonunu görünce ” voice” olmanın pek de keyifli etmediğini gördük.
9 Ağustos 1963 yılında New Jersey’ de doğan yıldızı, şimdi 19 yaşında evangelist ve siyahlara ilişkin bir kilisede müzik söylerken buluyoruz sinemada..
Zencilere ilişkin bir manevî müzik olarak bilinen GOSPEL, kilisedeki merasimlerde bir bayan vokalin piyano eşliğinde seslendirdiği doğaçlama müziklerle oluşur. Annesi Cissy Houston’ u, bu cinsin bilinen en düzgün bayan vokallerinden biri olarak gördüğümüzde yeteneğin nereden geldiğini anlıyoruz. Kendisini müziğe yönlendiren ve ilah vergisi olan bu sesi duyurması için elinden geleni yapanın, tekrar Cissy Houston olduğunu görüyoruz.
Mutsuz bir çocukluk geçirdiğini, aile ve din kavramlarının müzikçi için daima ön planda olduğu sineması, biraz fazlaca müziklere boğulmuş olarak buldum; hele finaldeki potpuri tam manasıyla konserdi.
Ünlü senarist Anthony McCarten’ ın imzasını taşıyan sinema, sanatkarın her ayrıntısını, onu 19 yaşında keşfeden ve ölene dek daima dostu kalan ünlü üretimci Clive Davis ile birlikte düşünülmüş. Daha evvel yapılan Whitney Houston belgeselinden hoşnut kalmadıklarını tekraren lisana getirmişlerdi.
23 yaşında Amerika’nın ve dünyanın konuştuğu bir ses haline gelen Whitney, Robyn ismindeki kız arkadaşıyla yaşadığı lezbiyen beraberlikten ötürü sorun yaşamaması ve homofobik baskılar sonucu şöhretine ziyan gelmemesi için daima denetim altında yaşamak zorunda kalmış genç bir bayan portresi olarak karşımızda duruyor. Müziğinin zencilere hitap etmemesi ve davaya karşıt bulunması da baş etmesi gereken bir öteki ayrıntı.
İkinci sorunsalı, servetini denetim eden doyumsuz baba figürü.İlk çıkışıyla Beatles ve M. Jackson’ ı bile geride bırakan bir starın, art fonda baş etmesi gereken problemlerinin büyük olduğunu görüyoruz.
Bunlara eklemlenen üçüncü büyük ve ana sorunsal ise, Bobby Brown ile bir ödül merasiminde yolunun kesişmesi; natürel ki bir daha kopmamacasına. Onu tekraren aldatan ve uyuşturucu ile tanıştıran Brown’ dan kopamaması; bu bağlantıyı ne kadar gözlerden uzak yaşamaya ve onun eksiklerini gizlemeye çalışsa bile becerememesi, ömrünün en değerli çelişkisi yıldızın.
Uyuşturucu ve aldatılma noktasında travmalarının sinema lisanıyla uygun yakalandığını ve yansıtıldığını düşünüyorum; lakin keskin dönüşümlerin nedenlerini bulmakta zorlanıyoruz. Örneğin; babasının annesini aldattığını görmesine rağmen servetini ona teslim etmekteki kararlılığı, anne figürünün birden hayatından çıkması ve Robyn ile yaşadığı bağlantıdan kopup B.Brown’ a geçiş yapması üzere his ve fikir değişimlerinin süratli olması.
Buna rağmen sinemada en net olan; müzik söylerken, kilisede annesiyle öğrendiği teknikle yola devam etmesi ve öyküsü olmayan, ona inandırıcı gelmeyen hiçbir şarkıyı seslendirmeye yanaşmaması üzere didaktik noktaların oluşu.
Filmdeki en olumlu karakter ve tahminen de ömründe düzgün ki var dedirten tek kişi, imalcisi ve tek dostu Clive Davis; en sıkıntı anlarında kapısını çalabildiği üst akıl.
Film boyunca giriş, gelişme ve sonuç olarak baktığımızda merkeze konan ve kameraların da, öykünün de odaklandığı yer, 1994 Amerikan Müzik Mükafatları. Kevin Costner ile yaptığı Bodyguard sinemasının süksesi ve sinema müziğinin doruğa oturmasının eşliğinde, 2 yaşındaki kızı ve sevdiği adamla verdiği fotoğraf; şimdi ses aralıklarını yitirmemiş, alkol ve uyuşturucunun pençesine düşmemiş bir divanın bol mükafatla taçlandığı gece..
Özlemini duyduğu her bedelin tıpkı gecede buluştuğu birinci ve son gecesi olduğunu, sinemanın sonlarına yanlışsız kaybettikleriyle daha yeterli anlıyoruz.
Bir divayı intihara sürükleyebilecek en kıymetli şey sesini ve sevenlerini kaybetmesi sanırım. O geceden, intihar ettiği güne kadar geçen 18 yıllık vakit diliminde kayıplarını ve yok oluşunu hüzün içinde seyrediyoruz.
Garip olan, vefatından 2 yıl sonra, gözü üzere baktığı kızı Bobbi Kristina Brown’ un da esrarlı vefatı.
Yönetmenliğini Kasi Lemmons’ın, senaristliğini ise Anthony McCarten’ın yaptığı sinemanın takımında Naomi Ackie, Stanley Tucci ve Ashton Sanders üzere oyuncular var. Sinemanın üretimcileri ortasında Whitney’i yaratan ve ölene kadar dostu kalan prodüktör Clive Davis ve menajerliğini yapmış Patricia Houston’ı görüyoruz.
Daha evvel seyrettiğimiz star biyografilerinden farklı olarak bu defa, W. Houston’ u büyük bir muvaffakiyetle canlandıran Naomi Ackie’ nin, müzikleri seslendirmek yerine playback yapması; bunu yaparken de kendi söylüyormuş üzere bir coşkuya kapılması çok yerinde bulduğum imgeler. Sinemanın başından sonuna dek tüm müzikler divanın kendi orjinal sesi ile seslendiriliyor.
Bu dünyadan buruk bir veda ile giden Whitney’ i tekrar keşfetmek ve onu hiç bilmeyen genç jenerasyona aktarmak için seyredilmesi gereken bir imal olduğunu düşünüyorum.
İyi seyirler..
Özlem Kalkan