“Bu sinemada anlatılanlar, memleket için tek yürek olan İmalat-ı Harbiyelilerin ve tıpkı ruhla günümüzde çaba edenlerin gerçek kıssasıdır.”
“Biz Ankara’nın Nahoş Çocuklarıyız..!” Bu türlü tanımlıyorlar kendilerini… Kimler mi? Başşehir Ankara’nın gözbebeği Ankaragücü taraftarları.
Onlarla tek tek konuşunca ne kadar hoş olduklarını ve uzunluklarının iki katı yürek taşıdıklarını görüp çok duygulanmıştım.
Vefa… Öbür kadro taraftarları için taşınması güç bir fazilet, bir yük; lakin onlar doğarken vefa ile siyam ikizi olmuşlar… Onların bir öyküleri var ki; şan, erdem, onur ve kahramanlıkla dolu…
Neden bu kadar öfkeli ve dik başlı olduklarını merak eden var mı? ya da o “Alt tarafı bir futbol kulübü canım” dediğiniz Ankaragücü’nün öyküsünü dinlemek isteyen?
Bu hafta vizyona girenlere bakarken, gözüm daima Oscar’lı sinemalarda idi; malum merasime çok az kaldı ve muhtemelen bu yazı yayına girdiğinde sonuçlar açıklanmış olacak. “Tek Yürek İmalat-ı Harbiye” afişini görünce, her şeyi bir kenara bıraktım.
Bu inançlı taraftar ve ulu kulüp daima masal üzere anlatılmalı, unutulmamalı derdim; lakin birinin çıkıp sinemasını çekeceğini düşünmemiştim.
Sadece Ankara’da yaşayan ve ekibin taraftarı olanları ilgilendiren bir sinema olacağını düşünenler yanılır. Ankaragücü demek, Türkiye’nin gücü demek. Bu ülkeyi kuran iradenin çimentolarından biri olan Ankaragücü. Fabrikalar ortası dayanışma sandıkları ve personel örgütleriyle birlikte gelişen kulüp 1933 yılında bugünkü ismini almış. MKE bünyesinde resmi kuruluşu olan 1950 yılından şu ana kadar 52 sefer yer aldığı lige, 5 sefer küme düşerek veda eden ve çabayı hiç bırakmayan Ankaragücü’nün kökleri, 1910 yılında Zeytinburnu’ndaki İmalat-ı Harbiye atölyesinde silah tamiri ve imalatı yapan personellere dayanıyor…
İşte sinema de dünden bugüne tek yürek olanların kıssası…
EMEKÇİ, FUTBOLCU VE KURTULUŞ NEFERLERİ
Film başlar başlamaz sarı- lacivert bir taraftar topluluğunun yürüyüşü ile bugünden 123 yıl öncesine dönüyor kamera.
1910 yılı Osmanlı İmparatorluğu… O toprakların tarihe “Hasta Adam” olarak geçtiği yılların envanteri var ekranda. Bu yıl itibariyle üç amansız savaş ve emperyalist ülkelerin işgalini görecek olan Osmanlı İmparatorluğu’nun Başşehri İstanbul’da, şimdi yeni kurulmuş olan İmalat-ı Harbiye emekçileri ile tanışıyoruz.
Fabrikadan evvel yeniden İmparatorluk bünyesinde kurulmuş olan “İstanbul Futbol Ligi” devam etmektedir. Savunma sanayii personelleri ile buraya emekçi yetiştiren İmalat-ı Harbiye Mektebi öğrencileri de futbol oynamak için müracaat yaparlar. İşgal güçleri top oynamalarını yasaklar; fakat 1. Dünya Savaşı patlak verdiğinde silah temin depolarının işgal güçleri tarafından basılması ve Kuvayi Ulusala hareketine takviyenin engellenmesi üzerine Anadolu’ya geçme kararı alırlar. Evvel rakip sonra arkadaş ve kurtuluş savaşının ortak neferi olurlar.
Mücadelenin dünü ve bugünü ortasında ilişki kurmak için kamera daima günümüzden geriye; geriden bugüne ışınlanıp duruyor ve başımızda çabayı hakikat kavramak ismine tüm taşların ustalıkla oturtulmasını sağlıyor direktör. Sinema bu istikameti ile bir belgesel havasında ilerlerken yapılan vurgu daima “Tek yürek”.
Ankara’nın bağlarına esin kaynağı olan ve varoş kültürünü temsil eden Altındağ’da “Tek Yürek Taraftar Derneği”ne kamera odak yaparken, geçen yıllar dışında her şeyin birebir kaldığını da anlıyor seyirci. Sarı laciverte ve Ankaragücü’ne gönül veren koca mahallede imece yordamı ömür ve küçük bir taraftarın lösemi tedavisi için Tek Yürek oluşunu izliyoruz. Olağan bir futbol kulübünün o insanların hayatında daima merkezde olmasının badireleri da var; aile, iş etrafı, mahalle dışında sürdürülmek zorunda olan diğer ömürler üzere.
Sarı lacivert ve tek yürek dolaşıyor Ankara’yı kamera; Hitit Heykeli, Tandoğan, Kızılay Meydanı, Eryaman Stadyumunu, taraftarı, rakibi, dostu ve düşmanı… Tam 6 milyon insanın yaşadığı bu kente sarı lacivertin damgasını vuranlar o kadar net seçiliyor ki…
Statlarda açılan Bursaspor’la dostluğun sembol ismi olan Abdülkadir Bayrak’tan, deplasman otobüsünde kaza geçirip hayata veda eden iki gencecik taraftar Mert Turgut Çakır ve Eren Açıkgöz’e kadar kimse unutulmamış; vefa terk edilmemiş, inanç da yol olmamış anlayacağınız.
Taraftardan ve mahalleden insanların da sinemada figürasyondan, setteki yardımlaşmaya kadar gönül verdiğini anlıyoruz. Hatta sinemanın galasından evvel, çekimler başladığında Kulüp Lideri Faruk Koca’nın da birinci kare için direktör koltuğuna oturduğunu öğreniyorum.
Film biter bitmez direktör Serdar Şahinkaya telefonumun ucunda. Tebrik ediyorum, zira 10 yıl öncesinden, tahminen de öğrencilik yıllarından beri tanıdığım bir kardeşimin elinden çıkan sinema için sarılmak istiyorum ona. Ne söylemek istersen anlat dedim.
“Ankaralı olarak Ankara’nın pahalarını ve öykülerini araştırmayı, anlatmayı çok önemsiyorum. Elbette Ankara’nın en kıymetli marka kıymetlerinden birisi de Ankaragücü. Lakin benim için Ankaragücü çok daha fazlası. İmalat-ı Harbiyeli emekçiler 1910 yılında futbol oynamaya merak salıp fabrika bünyesinde dünyanın birinci emekçi kulüplerinden birisini kurdular. Yasaklara karşın tutkularından vazgeçmediler, İstanbul işgal edildiğinde direniş örgütüne dönüşüp, gerçek bir kadro ruhu sergileyerek Anadolu’ya cephane taşıdılar ve ulusal çabada Kuvayı Milliye’nin en büyük güçlerinden biri olarak Ankara’da cephane üretmeye devam ettiler. Bu kutlu uğraş benim için çok değerli, İmalat-ı Harbiyelilerin pahaları, mücadeleci ruhları, istekleri ve tutkuları beni Ankara’da sinema yapma konusunda da ziyadesiyle motive etti.” dedi.
Eyüp Coşkun’un senaryosuyla hayat bulan İmalat-ı Harbiye’de yılların emektar oyuncusu Tugay Tanülkü ile İnanç Konukçu, Ceyhun Fersoy, Sitare Akbaş, Sedef Şahin rol alarak ellerinden geleni yapmışlar.
Her şey Ankaragücü için, her şey vefa için…
Nereli yahut hangi kadro taraftarı olursanız olun fark etmez; lütfen izleyin bu sineması.
Tüm sinemaseverlere ve İmalat-ı Harbiye ruhuna selamlar, âlâ seyirler.