Evlatlarımızı hayat için mi dünyaya getiririz yoksa kendimiz için mi? Onları gelecekte bize mümkün durumlara karşı mı dünyaya getirmişizdir yoksa birey olmaları, ülkeye yarar sağlayabilecek insan olmaları için mi ömür vermişizdir?
Peki 9 ay anne karnında taşındığı için, senelerce anne ve babaya mecbur oldukları için mi birey oldukları kabul edilmez yoksa anne ve babaya aşikâr bir vakit diliminden sonra daha az gereksinim duydukları gerçeğini kabul edemeyen anne ve babanın yüzleşmek istemediği bu gerçeği görmezden mi gelir ebeveynler?
F.T.’yi (35) dinlerken o denli sorulara maruz bıraktım ki kendimi… Yanıtını bildiğim lakin onun bu sorulara maruz kalmak istemeyeceğini düşündüğüm için uzun bir müddet onu dinlemeyi istedim. Ancak onu dinleme kısmına geçmeden evvel birlikte girdikleri odada hem kendi hem de oğlu ismine konuşan anneyi dinledim uzun uzun. Anneyi dinledikten sonra F.T. ile yalnız kalmak istedim, o anlatsın istedim lakin kapıdan çıkarken bile ‘onu da anlat, bunu da anlat’ diye talimatlar veriyordu anne…
“BENİM ADIMA YAŞAYAN BİRİSİ VARDI”
Sizi dinliyorum dediğimde ‘annem anlattı her şeyi’ diye başlayan bir cümle ile müsabakayı hazırlamıştım kendimi. Fakat bu derece bir vazgeçişin sezildiği cümle F.T.’nin kendisinden nasıl ve neden vazgeçtiğini anlatıyordu bir manada. “İçimdeki düzgünleşme isteğine bile annem karar vermişti. Aslında o denli koyuverdim ki hayatı gelişine, o kadar çok alışmışım ki adıma karar verilmesine ne kabul edebildim ne de ret hakkımı kullanabildim. Benim adıma düşünen, benim adıma hisseden, benim adıma ağlayan, karar veren birisi vardı. Ömrümde bu derece büyük yer kaplamalı mıydı yoksa bu husus ile ilgili de bir şey beyan etmediğim için o boşluktan mı yararlanılmıştı bilemiyorum…”
Fiziki olarak genç fakat ruhsal olarak kendisini yaşlanmış ve yorgun hisseden bir genç adam vardı karşımda. Konuşmanın bile ona yorucu geldiğinin farkındaydım. Hürmetinden annesini kırmak istemeyen bu genç adam kendisini kıralı ve yıpratalı olmuştu baya. Cevap vermemek, sabredebilmek, saygısızlık yapmamak ismine daima içine atmış, yutmuş konuşmak istediklerini ve bastırdığı tüm bu dışa vuramadıklarının sızısını alkol alarak geçirmeye çalışmış.
Henüz tam manasıyla ‘bağımlı’ diyebileceğim kademeye geçmemiş lakin o eşikte duran ve o eşikte durduğunun da pek farkında olan bir genç adamdı F.T. “Konuşmak için beşere, arkadaşa gereksinimim var, bu arkadaşları yapmak için de toplumsal ortama. Ancak bende ikisi de yok ve neye nasıl devam edeceğimi bilmiyorum” cümleleri yalnızlığın kendisinde yarattığı çıkmazlık hissini çok güzel anlatıyordu aslında.
İstediği işi yapamadığı için ailesi ile çalışan, günlük hayatında aile bireylerinin dışında bir ortamı olmayan, münasebetiyle dejavu yaşar üzere birebir günü ve tıpkı akşamı yaşadığını hisseden, çaresizliğini alkol şişelerine koyup ağzını kapatan F.T.’nin ilaçlı bir tedaviden çok yalnız kalmaya, tabiat ile baş başa kalmaya, toplumsal bir ortamda varlığını hissetmeye gereksinimi olduğu kanısındaydım.
DOĞANIN GÜCÜ
Ayaktan tedaviye başlaması maksadıyla gerekli irtibatların kurulmasına vesile olduktan sonra dağ sporlarını yapması, trekking ile hem bedeninden toksiklerin atılmasına hem de toplumsal ortam geliştirip beyninden toksiklerin arındırılmasına dair fikirlerimi paylaştım. Tabiattan topladığı gereçler ile sanatın ifadesel gücünü bileştirmeyi planladık. Sonraki görüşmelerimizde hem toplumsal etrafından bahsedecek hem de tabiattan toparladığı materyaller ile onu yoran his ve hislerini şemalaştıracak ve bir nevi dışa vurum ile söz edecekti. Programımız planladığımız düzlemde gerçekleşmeye devam etmişti. Birtakım oturumlar öncesinde anne ile de bir ortaya geldik lakin elbette gelişmeye ve değişmeye kapalı olan bireylerin fikirleri kısa müddetli değişiklik göstermektedir.
Evlat dünyaya getirmek elbette çok güç, büyümesine yardımcı olmak, o mühlet zarfında kişinin kendinden verdikleri, yorgunlukları, evladı için vazgeçtikleri vb. çok değerli ayrıntılardır. Lakin kimi ebeveynlerin evlatlarının büyümesi ve yetişkin olmaları gerçekliklerini kabul etmeleri sıkıntı oluyor ve bu kabul edişin uzaması ya da gerçekleşmemesi evlatlarının yaşama dair isteklerini yok ediyor.
Dünyaya gelen, birinci nefesini alan her bebek birer bireydir ve kendisine ilişkin bir ömrü olacaktır. Bu kabullenişin ne kadar kısa müddette gerçekleştiği de ebeveynlerin kendilerini ne kadar gerçekleştirdiklerinin de belirleyicisidir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu