Virginia polisi günü sakin bir formda sonlandırmaya hazırlanırken, telefondaki annenin feryatlarıyla karşı karşıya kaldı.
Saat 22.45’i gösterirken telefonun karşısındaki Chandra Maxwell paniğini dizginleyemiyordu.
“Oğlum az evvel Skyline Drive’da otomobilini çarptı” diye bağırıyordu. “Lütfen! Otomobilden kaçtı ve artık ormanda. Onu bulmam için bana yardım etmelisiniz.”
Polis memuru, onu Shenandoah Ulusal Parkı’nın genel merkezine yönlendirdi. O sırada Chandra 18 yaşındaki oğlu Ty’ın kaçtığı karanlığa yanlışsız baktı. Virginia’nın yabanî tabiatında kaybolmuştu. Ty’ın babası John Sauer de bir yandan cep telefonunun fenerini ormanın karanlığına tutarak oğlunu arıyordu.
22 Nisan 2021 Perşembe günüydü ve çift oğullarını meskenlerinin yaklaşık 480 kilometre ötesindeki, daha evvel hiçbirinin gitmediği Shenandoah’taki parka kadar kovaladı. Ty, her yıl ulusal parklarda kaybolan yüzlerce şahıstan biri olmuştu.
Bahar mevsimi gelmiş, kırmızı meşe tomurcukları patlamak üzereydi, fakat gece sıcaklığı hala donma noktasının dört derece altındaydı. John ellerini ceplerine soktu ve düşündü.
Oğlu orada ne kadar mühlet hayatta kalabilirdi?
Ty, birkaç gündür tuhaf davranıyordu. Hafta başında annesine, çalıştığı yere neden uzaylıları gönderdiğini sorduğu bir bildiri atmıştı. Daha sonra teyzesine 2016 yılında vefat eden büyükbabasıyla görüştüğünü söyledi. Chandra, oğlunun uyuşturucu kullanmış olabileceğinden korkuyordu. Lakin olay günü John, Ty’ı oturma odasında reaksiyonsuz bir halde çizgi sinema izlerken buldu. Derhal ambulans çağırdı ve sıhhat vazifelileri geldiğinde, Ty bir nöbet geçirdi. Hastanede yapılan testler pak çıktı ancak ailesi acil servis çalışanına Ty’ın halüsinasyon gördüğünü söyledi. Zira hareketleri çok garipti ve taburcu edilmesini istemiyorlardı.
ÜÇ EYALET GEÇTİLER LAKİN YAKALAYAMADILAR
Chandra acil serviste söylenilenlerden tatmin olmayarak Ty’ı doktora götürmeye karar verdi. Randevu alana kadar onu inançta tutmak istediği için otomobilin anahtarlarını sakladı. Lakin annesi duştayken Ty, otomobilin anahtarlarını çaldı.
Pijamalarıyla kendini sokağa atmış, ayakları hâlâ sarı hastane patikleriyle sarılıydı. Ailesi nereye gittiğini sormak için aradığında, Ty onlara yakındaki bir markete gittiğini söyledi. Ortadan bir saat geçmesine karşın hala konuta dönmemişti. Chandra ve John, tam da bu vakitler için oğullarının cep telefonuna, pozisyonunu gerçek vakitli olarak görmelerini sağlayan bir uygulama yüklemişti. Ty, Philadelphia’daydı. Üç eyalet geçtikten sonra neredeyse onu yakalayacaklardı ki Ty, kaçmayı başardı. Chandra, Shenandoah tabelasını görünce oğlunun parka gitmiş olabileceğini düşündü. Zira açık havada olmayı çok severdi ve bir vakitler bunu ‘kafasını boşaltma yöntemi’ olarak tanımlamıştı.
NEREDEYSE BABASINI EZECEKTİ
Nihayet Ty’ı görünümlü bir yerde kilitli otomobilde müzik dinlerken gördüler. Chandra otomobilden atladı ve kapıyı açmaya çalıştı. “Ty, benim, annem,” diye bağırdı. “İçeri girmeme müsaade ver.” 54 yaşındaki John, yumruklarını aracın art camlarına vurarak kırmaya çalıştı. Ty yalnızca boş boş onlara bakıyordu. Kendine geldiğinde aracı geri vitese taktı, neredeyse babasını ezecekti. Süratle kaçmaya çalışırken alçak bir tuğla duvara çarptı, hava yastıkları patladı. Anne ve babası süratle kaza yerine geldiler. Otomobilin ön tamponu bükülmüş ve ezilmiş, korna durmadan ötüyordu. Ty otomobilden fırladı ve ormana gerçek koştu ve birkaç saniye sonra karanlık onu yuttu.
John, oğlunun ismini ormanda haykırmaya başladı. Chandra ise bir yandan yardım için polisi arıyordu. Memur, bir misyonlu göndereceğini söyledikten sonra bunun biraz vakit alacağını da ekledi.
HER İKİ GÜNDE BİR KİŞİ ÖLÜYOR
Melissa Moses, telsizinden gelen acil durum bildirisini aldığında Luray’daki park merkezindeydi. Uyarıyı dinledi: Bir genç, Skyline Drive’da otomobilini çarpmıştı. Parka en yakın vazifeliydi bu yüzden derhal olay yerine gitti.
42 yaşındaki Moses, 2016’da Shenandoah’a gelmeden evvel, 15 yıl boyunca Ulusal Park Servisi için, ülkenin en küçük ulusal parkı olan Gateway Arch’da vazife yapıyordu. İnsanların kaybolduğunu sık sık görüyor ve ölümlerin az olmadığını biliyordu. Kimi sıcaktan kalp krizi geçiriyor, kimi ırmaklarda boğuluyor, kimi de bir çıkıntıya düşüyor ve bulunamıyordu. 2007’den 2020’ye kadar, 85 milyon dönümden fazla bir alanı kapsayan park yerinde 3 bin 20 kişi öldü. Bu da iki günde bir vefata denk geliyor.
Moses’in bildiği en kıymetli şey vakitti. Birini ne kadar erken bulursanız, hayatta olma mümkünlüğü o kadar yüksek olur. Chandra ve John’a Ty’ı sordu, onun fotoğrafı görmek istedi ve hakkında biraz bilgi sahibi oldu.
ARAZİ SARP VE ACIMASIZDI, HİÇBİR İZ YOKTU
Ty, dışarıda olmayı severdi. Çocukluğunu, yüzdüğü, yürüyüş yaptığı ve okyanus kıyısında bisiklet sürdüğü küçük bir kıyı kasabasında geçirmişti. Liseye girerken dert ve olumsuz vücut imajıyla uğraş etti. Küçük yaşlarda spora da başladı lakin en çok teselliyi tabiatta buldu.
Ailesi gerekli tüm bilgiyi verdikten sonra oğullarından gelecek hoş haberi beklemeye başladı. Ty’ın cep telefonu pozisyonu en son 800 metreden daha uzaktaki bir patikanın yakınında sinyal vermişti. Sinyale yakın noktaları karış karış aradılar. Moses, yakınlarda olması gerektiğini biliyordu. Ne kadar uzağa yürüyebilirdi? O gece onu bulmaları olası görünüyordu. Lakin nerede? O gece Ty’a ilişkin hiçbir iz bulamadılar.
ARAMA ÇALIŞMALARINA YABANCILAR BİLE KATILDI
Ertesi sabah, Virginia polisi daha büyük bir grupla aramaya geldi. Parkın bu kısmındaki arazi sarp ve acımasızdı, taban ağaç kökleriyle düğümlenmiş ve kayalarla doluydu. Virginia Acil Durum İdaresi Departmanı 65 kişilik özel bir komuta takımı kurmuştu. 66 bin dolara mal olacak bir kurtarma vazifesinin kesimi oldular. Ty’ın kaybolduğu haberi kasabayı sarsmıştı. Park tarafından dağıtılan kayıp kişi broşürünü gören yabancılar bile onlara katıldı.
Ty’ın bilinen son yerini doğrulamak için 25 kilometre uzaklıktaki bir cep telefonu kulesinden gelen bilgiler kullanıldı. Kurtarma köpeğine Ty’ın eşyaları koklatıldı lakin hala bir iz yoktu.
Moses, “Kişinin kaybolduğunda niyetinin ne olduğunu bilmiyorsak, bu işi zorlaştırabilir” dedi. “Kaybolan ve bulunmak isteyen birinin davranışı, kaybolan ve bulunmak istemeyen birinden farklıdır.”
DAVRANIŞLARININ SİVİLCE İLACINDAN KAYNAKLANDIĞI DÜŞÜNÜLÜYORDU
Chandra, Ty’ın tuhaf davranışının sivilcesi için aldığı ilaca bağlı olabileceğinden şüpheleniyordu. Gencin dermatoloğu, zihinsel sıhhat problemlerine sebep olan ilacın dozunu yakın vakitte arttırmıştı. Chandra, kurtarma grubunu uyardı. Ty epeyce formdaydı, hafta sonları yürüyüş yapmayı severdi ve günde yaklaşık 40 kilometre bisiklet sürerdi. Kurtarma takımlarının beklediğinin çok ötesinde olabileceğini biliyordu. Daha uzağa bakmak gerekiyordu.
Ty kaybolduktan yaklaşık 36 saat sonra eşyaları, otomobilini çarptığı yerin yaklaşık üç kilometre kuzeyinde, ormanda neredeyse düz bir çizgide dağılmış halde bulundu. Evvel hırkası, akabinde da spor ayakkabısının sol teki ve sonunda da pijaması bulundu. Daha ileride de spor ayakkabısının sağ teki vardı. Sonunda da cep telefonu bulundu. Bir polis memuru açmaya çalıştı lakin ekran çatladı ve şarjı bitti. Yeniden de telefonun bir ikaz göndermesi için kâfi güç vardı. Yetkililer Chandra’ya bu bulguların güzel haber olduğunu ve kurtarma takımlarının onu birkaç saat içinde bulacağını söyledi. Lakin pek de iddia edildiği üzere olmadı. Gece tekrar çökerken ve sıcaklıklar düştüğünde, oğlundan hala bir iz yoktu.
OĞULLARININ CANLI BULUNUP BULUNMAYACAĞINDAN EMİN DEĞİLLER
Pazartesi sabahı, arama dördüncü gününe giriyordu. Takımlar kilometrelerce yol kat etmişti. Makûs hava, bölge üzerinde bir helikopter uçuşunu zorlaştırdı. John ise Ty’ın herkesin beklediğinden daha uzağa yürümüş olması ihtimaline karşı arama alanının kenarlarını taramaya devam etti. Chandra’ya, oğullarının canlı bulunup bulunmayacağından emin olmadığını söyledi.
Kaybolan insanların nasıl bulunacağına dair kitap yazan Robert Koester, “Kayıp deneklerimizin rasyonel kararlar vermesini beklemiyorum. Tam olarak nerede olduğunu asla bilemeyeceksin, fakat bir sürü farklı mümkün yer bulacaksın. Toprak, insanları çoklukla en az dirençli olan yola iter” diye açıkladı. Koester, Ty’ın eşyalarının bulunduğu yere dayanarak, gencin nerede olabileceğine dair mümkünlük halkaları oluşturmak için takımın dağlık araziyi tahlil etmesine yardımcı oldu.
ADINI SESLENDİKLERİNDE YANIT VERMEDİ
Koester’a nazaran, bu muhtemelen bir patika, bir sırt yahut bir oluk boyunca bulunacaktı. 26 Nisan günü öğlenden sonra saat 14.53’te, arama gruplarından biri onu Catlett Dağı ve Hazel Dağı patikalarının yakınında, bir patikadan yaklaşık 200 metre uzakta, uzun bir çalı perdesi ortasında gizlenmiş olarak buldu.
Devrilmiş bir ağaca yaslanmıştı, ısınmak için kollarını iç çamaşırının içine sokuyordu. İsmini seslendiklerinde yanıt vermedi.
HER SABAH OĞLUNUN GÖRÜNTÜLERİNİ İZLİYOR
Chandra, oğlunun hipotermiden öldüğünü biliyor. Birinci başta, isimli tabip ona ne vakit olduğunu söyleyememişti. Ancak daha sonra Chandra’ya, kaybolduğu birinci gece muhtemelen öldüğü bildirildi.
Aile, Ty’ın kullandığı ilacı üreten şirkete dava açmayı düşündü. Lakin ilaçla vefatına yol açan davranış ortasında bir irtibat olduğunu kanıtlamak neredeyse imkânsızdı. İki avukat da onlara başka farklı anlatmıştı. Chandra ve John, nöbetten çabucak sonra Ty’ı taburcu ettiği için hastaneye dava açmayı düşündüler. Lakin avukatlar bunun da güçlü bir dava olduğunu düşünmediler.
Chandra her sabah Ty’ın eski görüntülerini tekrar izliyor. Hala odasında Ty’ın kaybolduğunda üzerinde olan eşyaları var. Alışılmış yırtık, kan ve toprakla lekelenmiş biçimde…
The Washington Post’ta yayımlanan ‘He was acting strangely. Then he vanished into the Virginia wilderness’ isimli yazıdan derlenmiştir.