Fehmi Koru*
Abdullah Gül olmak hiç kolay değil.
Cumhurbaşkanlığı periyodu sona erdiğinden bu yana, bulunduğum çeşitli ortamlarda, en fazla işittiğim “Abdullah Gül neden sesini çıkarmıyor?” sorusudur. Beşerler, 11. Cumhurbaşkanı Gül’ün kritik dönemeçlerde görüşlerini açıklamasını bekliyor.
Oysa Gül ne vakit görüş açıklamak için konuşsa bunun derhal farklı biçimlerde değerlendirildiğini görüyoruz.
Sekiz yıl boyunca, sonuncusu geçen hafta olmak üzere, hepi topu birkaç kere konuştu, her biri değişik yorumlara sebep oldu.
Yine susma orucuna geri dönerse şaşırmamak gerekiyor.
Eskiler şu sıralarda yaşanan çeşitten gelişmelerle karşılaşıldığında, olaya ‘kaht-ı rical’ teşhisi koyarlardı.
‘Kaht-ı rical’ daha çok devlet idaresiyle ilgili bir tabirdir ve liyakatli insan yokluğu manasına gelir.
Hangi devlet kurumuna biraz yakından bakılsa o eski teşhisin akla gelmemesi imkansız.
Reklam
Zaten Abdullah Gül de, bir devir AK Parti’den milletvekilliği de yapmış -yani siyasi hayat içerisinden de tanıdığı ve herhalde güvendiği- Karar gazetesi müellifi Mehmet Ocaktan’la görüşmesinde, o mevzuya özel değer vermiş…
Gazete, görüşmeden üç ana başlığı öne çıkarmış, ikinci başlık o bahisle ilgili.
Başlıkları okuyalım:
“En çok hayret ettiğim şey enflasyonun bu kadar hafife alınması. Kararlı uğraş için artık son vakit. Enflasyonun nasıl büyük bir bela, ahlaksızlık ve kamu hırsızlığı olduğu idrak edilmezse gayret olmaz.
AK Parti’nin birinci periyodunda bütün bürokraside mesleklerinde yetişmiş beşerlerle çalıştık. Artık sapma görüyorum. Artık kıymetli makamlarda mesleğinden çok siyasi geçmişi öncelikli beşerler var.
Seçim için popülist siyasetler yapılır, yanlış harcamalar içerisine girilirse gelecek kuşakları etkileyecek bir durum ortaya çıkar. Kim iktidar olursa olsun Türkiye dünyadan daha da kopar. Hepimiz kaybederiz.”
Mehmet Ocaktan, görüşmenin bir yerinde “Erdoğan’ın yerinde siz olsanız” diye başlayan bir cümleyle iktisat alanındaki görüşlerini almak istediğinde, Gül, en kıymet verdiği bahis o olmalı ki, yeniden yetenekli insanlardan oluşan bir grup kurma gereğinin altını şu sözlerle çiziyor:
“Benim yapacağım iş, finans ve iş etraflarının, herkesin ‘Helal olsun çok hakikat insanları buldu ve vazifeye getirdi’ diyebileceği bir takımı kurmak olur ve bu grubun de kararlı halde çalışması için müsaade eder, yetkiyi veririm.”
Aynen bu türlü yapacağından eminim.
Sebebini açıklayayım:
Gül sadece AK Parti’nin kurucusu değil, iktidara geldiğinde birinci başbakanıydı da. Birinci AK Parti hükümetini o kurdu. Bakanlar konseyine bakıldığında, seçtiği siyasi kimlikli insanlarda ‘liyakat’ arandığı derhal fark ediliyor. Hükümet programında yer alan siyasetlerin hayata geçirilmesinde bakanlara yardımcı olacak bürokrat takımlarda da mevzuyu en güzel bilenlerin öne çıktığı görülüyor. Yedi yıl sürmüş cumhurbaşkanlığı periyodunda de hem liyakat hem de eşitlikçi ve adil bir idare anlayışını Çankaya’ya taşımıştı.
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’a da problemlerle baş etmede misal bir yol izleme tavsiyesinde bulunması doğal.
Peki, bu tavsiyeden kendisini ön plana çıkartarak bir yıl içerisinde yapılacak seçimde adaylık niyetinde olduğunu mu anlamalıyız?
Açıklamaları çabucak bu istikamete çekildi de ondan soruyorum.
Cumhurbaşkanlığı periyodunda titizlikle izlediği yola bu gözle bakabiliriz.
Yurtdışı seyahatlerine giderken kendisine refakat edecek politikleri belirlerken TBMM’de temsil edilen partiler ortasında ayrımcılık yapılmamasına dikkat ettiğini biliyorum. Her seyahatinde AK Partililer yanında CHP, MHP ve HDP’den milletvekilleri de bulunurdu.
Sorunların tahlilinde muhalefetin de görüşlerinin alınmasını ister ve bunu sağlamaya çalışırdı.
Meclis’e getirilen yasa tekliflerini hukukçu danışmanlarına incelettirir, muhalefetin haklı itirazlarının da dikkate alınmasını isterdi. Pek çok teklif, biraz da onun bu hassas yaklaşımı sayesinde, fazla gürültü kopartılmadan basitçe yasalaşabildi.
Unuttuğumuz özellikler bunlar.
Gül’ün Karar müellifine açıklamaları bana bunları hatırlattı.
Keşke “Acaba aday olmak için mi?” kuşkuculuğuyla bahse yaklaşmak yerine, açıkladığı görüşlere yol gösterici ihtarlar gözüyle bakılsa.
Öyle bakılmıyor, onun yerine “Acaba kendisini öne sürerek yine cumhurbaşkanı olmak mı istiyor?” sorusu soruluyor.
Velev ki öyle…
İngiltere’de skandallarla istifaya zorlanan başbakanın yerine gelecek kişinin nasıl belirlendiğini gördük: On siyasi “Ben adayım” diye ortaya atıldı. Adaylar temel mevzulardaki görüş ve fikirlerini kamuoyuyla paylaştılar. Televizyonda birlikte tartıştılar. Elene elene sonunda iki aday kaldı. Elenenlerin de gerisinde yer tuttuğu aday -muhtemelen Liz Truss– başbakanlığı üstlenecek.
Fena bir yol mu bu?
Her savlı kişinin adaylık yarışına girmesini bizde de teşvik etmek lazım.
Türkiye’nin içinde bulunduğu birçok sıkıntı kaidelerin üstesinden gelmede ve problemlerin çözülmesinde, seçimden cumhurbaşkanı olarak çıkacak kişinin en değerli fonksiyona sahip olacağı aşikâr. Cumhurbaşkanının Abdullah Gül’ün şahsında temsil ettiği özelliklere sahip biri olması gerektiğiyle ilgili görüşümü bugün de koruyorum. Hâlâ keşke aday o olsa, önümüzdeki muhataralı devirden sağlıklı ve huzurlu bir biçimde çıkılmasına öncülük etse görüşündeyim.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.