Fehmi Koru*
Geçen gün katıldığım bir televizyon programında, sunucu, o günkü yazımın başlığından hareketle, “Bu olanları siz de anlamıyorsanız, kim anlayabilir ki?” manasına gelen bir girişle sorusunu bana yöneltti.
Sağolsun, dostlar -ve natürel okurlar da- kendilerinin anlamakta zorlandıkları mevzuları aydınlatmamı benden bekliyorlar.
Oysa benim de anlamakta ve bazen anlasam da anlatmakta zorlandığım hususlar o kadar çok ki…
Bugün onlardan ikisini paylaşacağım.
Ekonomide bu ülkede yaşayan insanların büyük bir çoğunluğunu rahatsız eden, sonuçları birkaç jenerasyonu tesiri altına alacak boyutlara ulaşan meseleler çoktandır kendini aşikâr ediyor. Fert başına ulusal gelir birkaç yıl öncesinde 12.500 dolara kadar çıkmıştı; bu yılın sonunda kurda erişilecek tepetakla oluşla, o sayının 7.000 doların altına düşmesi bekleniyor.
Milletçe yoksullaşıyoruz.
Hayat inanılmaz değerli hale geldi.
Soruna tahlil getirsin diye siyasalların gündeme taşıdığı bütün formüller meşakkatleri katmerleştirmekten öteki bir işe yaramadı.
Kur muhafazalı mevduat formülü hazine üzerine devasa ekstra yükler eklediği üzere gayesine de varamadı. Kur yükselmeye, enflasyon artmaya devam ediyor.
Ekonomiyle ilgili neredeyse bütün devlet üniteleri evvelki gece sabaha kadar birbiri arkasına yeni ve kapsamlı tahlil formüllerini kamuoyuyla paylaştılar. Kredi kartlarından yabancıların swap kullanımına kadar pek çok bahisle ilgili yeni kararlar yanında devletin kâr eden kurumlarına bağlı senet çıkarmak üzere yeni ekonomik silahlar da devreye sokulmak istendi.
‘Zihni Hudut proceleri’ kalıbıyla yaklaşılıyor ortaya atılan formüllere.
Arada akıl almaz biçimde artan kiralara %25 hududu getirildi ve bunun kiracıları keyifli etmekten çok yasadışılığı körükleyerek devlet gelirlerini olumsuz etkileme ihtimali daha bariz.
Bir tek ‘enflasyona dayalı harika bono’ denilen enstrüman şimdi ortada yok; o herhalde en sona saklanıyor.
Yakından izlediğim için alınan her yeni kararın uzmanlar tarafından öngörülebildiğinin farkındayım. Uzmanlar her biri için “İşe yaramaz” teşhisinde bulundular ve dedikleri de çıktı. Şimdiye kadar alınan tahlile dönük kararların hiçbiri işe yaramadı; her biri sorunu biraz daha içinden çıkılmaz hale soktu.
Uzmanlar şimdilerde ölümcül hastaya tabiplerin “Canın ne isterse yiyebilirsin” öğüdüne misal bir tabir kullanmaya başladılar. “Reçeteler tutmaz” diyorlar.
Gelelim bu hususta anlamadığım noktaya…
Ülkenin bütününü ilgilendiren bir husus bu. En fazla onları biraz daha yoksullaştırsa bile sırf dar gelirli, minimum fiyatla çalışan, emekli vatandaşları ilgilendirmiyor ekonomik meşakkatler, ticaret erbabını, sanayicileri bile olumsuz tesiri altına alıyor.
Bir tek ‘faiz lobisi’ yahut Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ın yeni kullanıma soktuğu tabirle ‘emperyalist finans kurumları’ da denilen ve büyük kısmı yabancı sermayeli bankalar memnun. [Bankalarda maaşla çalışanların da keyifli olduğunu sanmıyorum.] Bankaların gelirleri beşe katlanmış görünüyor.
İyi de AK Parti saflarında bulunan beşerler, bakanlar, milletvekilleri, parti örgütlerinde misyonlu olanlar, yüksek bürokratlar yaşanan aksiliklerden, ülkeyi pençesine alan ekonomik düşüncelerden hiç mi etkilenmiyorlar?
Neden o kısımdan hiç rahatsızlık sesi işitilmiyor?
Ek vazifeler verildiği için beşer-onar maaş alanlar bile o maaşlarının eskisi kadar işe yaramadığını yaşayarak görüyor olmalı değiller mi?
İşte üstteki sorulara yanıt bulmakta zorlanıyorum ben.
Alın size anlamakta zorlandığım bir öteki bahis daha…
Kamuoyu yoklamalarında “Ülkenin en önemli sorunu nedir?” sorusuna muhatap edildiklerinde ezici çoğunluğundan “Ekonomi” yanıtı alınan ülkede, birebir insanlara “Bu pazar günü seçim olsaydı oyunuzu hangi partiye verirdiniz?” sorusu yöneltildiğinde %30’u kadarından hala “AK Parti” karşılığı alınmasını da anlamakta zorlanıyorum.
“Sorunları kim çözer?” sorusuna “Tayyip Erdoğan” karşılığı verenlerin oranı “Oyum AK Parti’ye” diyenlerden de fazla.
Demokrasilerde, seçimlerde yenilenler ortasından “Nankör millet” diyenlerle karşılaşılsa bile, fatura millete çıkarılmaz.
Konuyu tartıştığım dostlardan sıklıkla aldığım “AK Parti sayıları 11 milyona ulaştığı söylenen şahıslara toplumsal yardım yapmakta, bilhassa de bayanlara; o yardımları alan beşerler iktidar değişikliğinde yeni gelenlerin kendilerini ek gelirlerinden yoksun edeceklerini düşünüyor olabilir” tipi yorumlar da bana gereğince açıklayıcı gelmiyor.
Akıllara -bu ortada benim aklıma da- birinci gelen “Sorun muhalefette” yakıştırmasını da, üzerinde biraz düşününce geçerli bulamıyorum.
Muhalefeti oluşturan partiler az çalışmıyor. Başkanlar her gün bir yerlerde vatandaşlarla bir ortaya geliyor. Mitingler düzenlenmeye başlandı, oralarda ortak sıkıntıları kitlelerle paylaşıyor liderler…
Neden, neden, neden?
Yüksek sesle birkaç kere tekrarladığım “Neden, neden, neden?” sorularıma, bir dostum, “Her şeyi anlaman gerekmiyor” mukabelesinde bulundu.
Doğru.
Evet yanlışsız olmasına yanlışsız lakin, bu cins sorular yeniden de bana soruluyor.
AK Parti’den itiraz sesleri çıkmasını mı bekliyorum? Hayır.
Kamuoyu yoklamalarında kendilerine sorular yöneltilen insanların hiç çekinmeden şimdiye kadar verdiklerinden farklı karşılıklar vereceklerini mi sanıyorum? Hayır.
Öyleyse?
Galiba merakımı giderecek karşılıklar için seçimi ve hatta seçim sonrasında yaşanacakları beklemem gerekecek.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.