Fehmi Koru*
Siyasi partilerin ve siyasetçilerin tamamı Alevileri seviyor, hem de çok seviyor…
AK Parti’nin genel lideri da olan Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan bir cemevinde Alevi dedeleriyle birlikte oruç açtı… Muhalefet partilerinin önderleri de, herbiri farklı bir cemevinde etkinliklere katılarak, ilgi ve sevgilerini evsahiplerine aşikâr etme gereksinimi duydu.
Bu ne sevgi ah, bu ne ıstırap…
Tam müzikteki üzere bir durum var ülkemizde.
Dıştan sevgi gösterisi, içeriden ise problemlerin motamot devam etmesi…
Ülkemizde ne kadar Alevi kimlikli ve bu kimliğini önemseyen insan vardır, Alevi kesitin Türkiye nüfusu içerisindeki oranı nedir, bunu lakin iddia edebiliyoruz. Hiçbir siyasi partinin ihmal etmeyeceği bir oranda oldukları kesin. Esasen o sebeple de, seçim yaklaştığında varlıkları hatırlanıyor ve bulunan her fırsat kıymetlendirilerek sevgi sağanağıyla kendilerine ilgi gösteriliyor.
Her an seçim olabilecekmiş üzere bir hava var siyasette ve Muharrem ayı politikler tarafından hatırlanmaları için değerli bir fırsat…
Aleviler devletin kendilerini bu kimlikleriyle tanımasını ve bir inanç kümesi olarak hiçbir ayrımcılığa uğramadan varlıklarını sürdürmelerinin sağlanmasını bekliyor…
O beklentileri son sevgi sağanağından sonra da devam edecek…
Mevcut iktidar 20 yılda beklentiye tam karşılık vermedi; şimdilerde sevgilerini dışa vurmakta yarışan diğer partiler iktidara gelseler de fazla bir değişiklik yaşanmayacağına eminim.
Bu kuşkumun altında, AK Parti iktidarının Alevi kesitin ‘sorun’ saydığı hususların tahlile ulaştırılması ve beklentilerin yerine getirilmesi teşebbüsünün, samimi eforlara karşın, akamete uğraması yatıyor…
İktidarların çözemeyeceği çeşitten bir ‘devlet sorunu’ Alevilik…
Yazdığım bu karar cümlesini şaşırtan bulanlar çıkabilir, lakin bu bir Türkiye gerçeği… Ülkemizde siyasi iktidarların vazife alanı içerisinde bulunmayan bahisler var ve bunlardan biri de, Alevi bölümün beklentilerine uygun bir çözüm…
Devlet bu sorunun tahlile kavuşmasını istemiyor…
AK Parti, iktidarının bir kısmında, bu sorunun da tahlile kavuşması için efor gösterdi, kimilerine benim de katıldığım her eğiliminden görüş sahibinin temsil edilip görüşlerini paylaştığı toplantılar düzenledi ve sonuca ulaşmaya ramak kalmışken süreç güya hiç başlamamış üzere bir hal aldı.
Neden?
Katıldığım toplantılarda Sünni kimliği ağır basan şahısların -hatta devletin ilgili kurumundan iştirakçilerin da- tahlilin ana çizgilerini teşkil eden tekliflere önemli itirazları olmadı. Aksine, Alevi kimlikli iştirakçileri şaşırtacak kadar uyumlu yaklaşımları onlardan dinledik.
İtirazlar Sünni kesitten gelmedi.
Öyleyse?
Bu işin “Öyleyse?” sorusuna karşılık teşkil edebilecek bir istikameti sahiden bulunmuyor.
Her ülkenin bizdeki problemlere benzeri problem kaynağı hususları vardır. Demokrasiler o çeşit meselelerin ülke huzurunu bozacak bir hal almasına müsaade vermez; o denli bir hal kelam konusu olduğunda, kabul edilebilir usullerle onları sorun olmaktan çıkarmanın yolunu bulur.
Batı ülkelerinin birden fazla o cins sıkıntılarını tarihlerinin bir periyodunda çözebilmişler, günümüze kadar gelen ve kısmi de olsa acılara yol açan tipten olanları da günün koşulları içerisinde tarihe gömmeyi başarmışlardır.
Her nedense biz bunu tarihte başaramadık, günümüzde de başaramıyoruz.
Sebep arandığında da, temel sebep yerine, olmayan sebepleri varmış muamelesine tabi tutuyoruz.
Oysa bu cins meseleler tahlile kavuşturulmadığı surece, devletin de başını ağrıtacak tahriklere dayalı komplolar sergileyenler çıkar. Gerçekten, şu günlerde yaşanan taarruzlar durduk yere çıkmadı.
En güç problemler inançlarla ilgili olanlardır, bunu kabul ediyorum. Her inanç sahibi, hususun tabiatı gereği, kendi inancını üstün tutma ve başkalarına farklı gözle bakma eğilimindedir. Lakin her toplumda farklı inançlar vardır ve onlar ortasında ayrımcılık yapılmasına devlet müsaade vermez.
Vermemesi gerekir.
Türkiye Cumhuriyeti’nin anayasası daha başlangıcında bunu sağlayacak unsurlara sahip.
Ancak, buna karşın, ülkemizde kendilerinin ayrımcılığa uğradığını düşünen kısımlar bulunuyor.
Öyle düşünen kısımların başında Aleviler geliyor.
İnanç sistemlerinin kendilerinin anladığı ve tanımladığı üzere kabul edilmesini istiyor Aleviler… Farklı gözle bakılmayı ‘ayrımcı’ buluyorlar. ‘Ayrımcı’ politik hallerin sahipleri ise, o yaklaşımın gereğini yerine getirmekten, yani Alevi bölümün beklentilerine karşılık vermekten kaçınıyorlar…
Sünniler mi?
Acaba?
Ülkemizdeki kendilerini ‘Sünni’ diye anabileceğimiz kısımların Alevilerin taleplerine karşı çıkmaları için bir sebep göremiyorum.
Camilere verilen devlet -veya belediye- dayanağının cemevlerine de sağlanması…
Neden olmasın?
Alevi kısmın dini liderlerinin cami görevlilerine tanınan haklardan yararlanmaları…
Neden olmasın?
Alevi kimlikli insanların her seviyede o kimlikleriyle temsil edilmeleri ve hiçbir ayrımcılığa uğramamaları…
Neden olmasın?
Kendilerine kabul etmek istemedikleri tipten kimlikler için baskılar yapılmaması…
Neden olmasın?
Onlardan görünmek ve sevgi duyulduklarını hatırlatmak için sıraya girmek yerine, her eğilimden politikler, anayasada esasen var olan hak ve özgürlükleri hiçbir bölüme dışlandıklarını hissettirmeyecek uygulamalara kavuşturarak, sorunu olumlu bir sonuca ulaştırabilirler.
Dinin asılları ve ritüelleriyle ilgili tartışmalar o denli bir tabanda sürdürülürse bir mana taşır.
Şimdilerde farklılıkların ön planda olduğu yaklaşımlar, sorunun hak ve adalete uygun tahlile kavuştuğu bir yerde, daha çok benzerliklerin dikkate alındığı yaklaşımlarla yer değiştirecektir.
İş galiba devleti buna ikna etmeye kaldı.
Artık ‘devlet’ kimse yahut kimlerden oluşuyorsa…
*Bu yazı fehmikoru.com adresinde motamot alınmıştır.