İngiltere liginde –Premier League– dün bir grup –Liverpool– rakibini –Bournemouth– tam dokuz golle yendi.
Yenilen ekibin teknik yöneticisi her golden sonra kesinlikle tırnaklarını yemiştir.
Peki ya yenen grubun antrenörünün ruh hali nasıldır?
Jurgen Klopp maçtan sonra, “Saygısızlık olur diye duramazdık” diyerek o soruya kendileri açısından karşılık vermiş oldu.
Manuel Pellegrini’nin, yıllar evvel, Manchester City direktörüyken, yeniden bu türlü bol gollü bir maçta, arkası gerisine dört gol atan kadronun golcüsü Sergio Agüero’yu, maçın bitmesine bayağı bir mühlet varken, kenara çektiğini hatırlıyorum.
Rakibi fazla hırpalamamak gerektiği düşüncesiyle…
Bol gollü maçı, dün, ismi ne vakit geçse hep ’suç örgütü lideri’ olduğu hatırlatılan Sedat Peker’in son bildiri yağmurunu aklımda tutarak izledim.
Anladığım kadarıyla, dur durak bilmiyor Sedat Peker; aslında kendisi de kızgınlığının sınırsız olduğunu saklamıyor. Yalnız kendisinin değil, ailesinin küçüklü-büyüklü bütün fertlerinin hayatlarını bu savaşta feda edebileceğini yazmış.
O kızgınlıkla, siyasi hayatın içerisinden, bürokrasiden, iş dünyasından isimlerin karıştığı birden fazla kanunlara göre ‘suç’ teşkil eden işleri faş etmekle meşgul.
Sosyal medyayı bu hedefle kullanıyor ve iletilerine kendince ispatlar eklemeyi de ihmal etmiyor.
Her bildirisini, sonraki gün yapacağı yeni açıklamalar için merakları doruğa çıkartacak usulde cümlelerle bitiriyor.
[‘Cliffhanger’ deniliyor buna dizi-senaryo alanında. Dizinin bir sonraki kısmını de izletmek için o kısmın meraklı bir biçimde bitirilmesi tekniği. Evvelden, Murat Sertoğlu Tercüman gazetesinde dizi halinde pehlivan öyküleri müellif ve dizinin her kısmını andığım sistemle bitirirdi. Meraklarını yenemeyip dizinin yeni kısmını herkesten evvel okuyabilmek için, sonraki gün bayilerde satışa sunulacak gazeteyi erkenden alma uğraşına giren okurlar, geceleri Tercüman matbaası önünde kuyruklar oluştururdu.]
Aslında gazetecilik mesleği tam da bu maksat için var. Doğruları söylemek yanında, yanlışları sergilemek de gazetecilerin misyonu.
O misyon daima yerine getirilmiştir.
Yanlış işler yapanlar haklarında yayınlar başladığında feleklerini şaşırırlardı.
Çok değil, beş-on yıl öncesine kadar yaşanırdı bu cins olaylar.
Haklarında çıkan haberler yahut yazılar sonucu istifa etmek zorunda kalmış ve siyasi hayatı bu yüzden kararmış bizde de diğer ülkelerde de pek çok siyasetçi vardır.
Bir zamanlar ‘araştırmacı gazetecilik’ diye bir mesleksel ilgi alanı vardı ve bu alanın isimleri özel ilgi görürdü.
Vaktiyle gazetelerin yanlışlıkları bulup ortaya çıkartmaları için istihdam ettiği gazetecilerden oluşan haber üniteleri vardı; o ünitelerde çalışan gazeteciler gündem belirleyecek haberi gerçek boyutlarıyla birinci kendilerinin ortaya çıkarabilmesi için birbirleriyle rekabet içerisinde bulunurlardı.
Yerli-yabancı istihbarat örgütlerinin sağladıkları bilgi ve dokümanları haberleştiren yahut sütunlarında kullanan şahıslar bilinir ve onlara fazla prestij edilmezdi.
İstihbarat örgütlerinin gazete ve gazetecileri yanıltabilecekleri düşünülürdü de ondan…
[Nitekim, vaktiyle Hürriyet’in magazin gazetesi ‘Hafta Sonu’nu yönetmiş ve orada birtakım yanlış alışkanlıklar kazanmış bir meslektaş, ana gazetenin başına getirildiğinde, istihbarat örgütü tarafından sağlanmış bir fotoğrafı dokuz sütuna manşet vermiş, yeni üzere sunulan fotoğrafın oldukça eski, fotoğraftakilerin bir kısmının de ölmüş olduğu sonradan ortaya çıktığında mahçup olmuştu. Gazete direktörü, bunun üzerine, istihbarat örgütlerinin ‘büyük kardeşe büyük, küçük kardeşe küçük pay’ yoluyla çalıştığını açık eden bir yazıyla özür dilemek zorunda kalmıştı.]
Mağdur edilen yahut mağdur edildiğine inanan her meslekten bireyler, kendilerine güveniyorlarsa, haklarını savunacak gazetecilerin peşine düşerlerdi.
Farkındasınız, cümlelerim ‘dili geçmiş zaman’ kipinde.
Günümüzde o işi mesleği gazetecilik olmayan biri/leri üstlenmiş görünüyor.
Son bir yıldır, gündemi meşgul eden hususların büyük kısmı, gazeteci kimliği bulunmayan/ların yapıtı. ‘Muhalif medya’ diye anılan gazeteler ve TV kanallarında çalışanlar, meslek dışı kişi/lerin ele aldığı yahut tanıklık ettiğini söylediği olayları toplumsal medyadan öğrenip haber olarak yahut yazıya dökerek gazetelerinde kullanıyor, ekranlarda işliyorlar. Olaylar daima arttan takip ediliyor.
‘Merkez medya’ diye anılan gazeteler ve TV kanalları o kadarını da yapmıyor. Onlarda gazetecilik ismine bir hayat yapıtı görebiliyor musunuz?
Bazı gazeteler ve TV kanalları ortaya atılan ve toplumun merakını çeken gündem mevzularından uzak durma çabası içerisindeler.
İddiaları sizin-benim üzere yakından takip ediyor, kendi ortalarında kesinlikle konuşuyorlar, fakat sıra herkesin merak ettiği yeni bahislerde kalem oynatmaya yahut laf üretmeye gelince, kalemleri yazmıyor, lisanları tutuluyor.
Arka geriye goller bu türlü yeniyor.
Bir gol, bir gol daha… Yedikleri her golden sonra, açıklama yağmurunun dinmesini beklemekten öteki bir şey yapmıyorlar.
Pellegrini takımının golcüsünü oyundan alarak gollerin önünü kesmeyi yeğlemişti; Klopp ise gol yağmurunu durdurmanın rakip kadroya karşı saygısızlık olacağını düşünerek oyuncularını hür bıraktı.
Bir orta bizde de iletiler kesilmişti, sonra tekrar başladı.
Sedat Peker, son iletisinde, “Gülşen’i tutuklatarak açıklamalarımı perdelemek istediler, Pazartesi günü onu hür bıraktırarak dikkatleri daha sonraki açıklamalarımdan uzaklaştırmaya çalışacaklar” iddiasını ortaya attı.
Pazartesi, yani yarın.
O bunu söyledi diye Gülşen serbest bırakılmayabilir mi?
Nasıl bir ülke olduk yahu?
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.