Fehmi Koru*
Meslekte evvelce ‘Ankara gazetecisi’ diye bir sıfat vardı. Meslekte kıymetli bir sıfattı bu. Sonradan birtakımı gazetelere yönetici olmuş pek çok gazeteci mesleğe Ankara’da başlamış, haberi orada soluklamış, bu özellikleri İstanbul’a da taşımıştır.
Ertuğrul Özkök, Zafer Keyifli, Derya Sazak, Fatih Çekirge hiç zorlanmadan aklıma geliveren o denli isimler…
Ankara’da başlayıp hala orada mesleğini sürdüren ‘gazeteci’ sıfatını bugün de hak eden isim ise çok fazladır.
Ben de yaklaşık 25 yılımı gazetecilik yaparak Ankara’da geçirdim.
Dolu dolu 25 yıl.
Son 20 yıla damgasını vuran AK Parti iktidarı pek çok öbür şeyle birlikte gazeteciliği de etkileyen değişikliklere yol açtı. Gazetecilik yapmak Ankara’da zorlaştı. En değerli kaynak olan siyasetçi ortalıkta görünmemeyi, görüldüğünde konuşmamayı, konuştuğunda yalnızca resmi görüş açıklamayı tercih etti.
Resmi görüş gazeteciliğine geçildi.
Ankara’ya 25 yıldan sonra ‘‘Allahaısmarladık’’ dememin en değerli sebebi budur.
Nostalji mi?
Evet o denli.
Türkiye son bir yılda iki değerli kişinin etrafında cereyan eden gelişmelerin tesirinde.
İlki, geçen yılın mayıs ayında görüntü ve twitter bildirileri yoluyla tarafı yahut şahidi olduğu olaylarla ilgili bilgileri yurtdışından paylaşmaya başlayan Sedat Peker…
Diğeri, Sezgin Baran Korkmaz (SBK) isimli ‘işadamı’ kimliğiyle ortada dolaşan biri…
Ülkenin siyaset-iş dünyası-mafya üçgeni içerisinde hangi özelliklere sahip hale geldiğini en çıplak sözlerle Sedat Peker’den öğrendik…
SBK ise pek pak olmayan münasebetler ağının yurtdışı kontakları da bulunduğunu öğretti…
Aslına bakılırsa, bu süreç içerisinde ilgilenen herkesin bilgi sahibi haline geldiği çetrefilli bahisler, gazeteci milletinin ilgi alanı içerisine girer. O bahisleri kamuoyumuz gazeteci olmayan bireylerden değil, gazetecilerden öğrenmeliydi.
Gazeteci sıfatlı birtakım şahıslar bu son bir yıl içerisinde meydana gelen gelişmelerde ‘haber konusu’ olarak kamuoyu karşısına çıktılar.
Haber vermesi gerekenlerin haber konusu olduğu bir ülkeyiz.
Daha da kıymetlisi şu: Haber ve yorum günümüzde gerçeklerin örtülmesi için de kullanılabiliyor…
Yalnız artık değil, geçmişte de kimilerinin gerçekleri örtmek için basını -veya medyayı- kullandığı güzelce ortaya çıktı.
Örnek mi istiyorsunuz?
Necip Hablemitoğlu suikastından daha göz açıcı bir örnek olabilir mi?
AK Parti’nin iktidara geldiği periyodun simge isimlerinden biriydi Necip Hablemitoğlu. Kendisini kamuoyu televizyon ekranlarında söz ettiği görüşleriyle tanıdı. ‘Ulusalcı’ kimliğe sahip bir akademisyendi. Uğradığı suikast, çabucak akabinde, onun kişiliğinde ‘ulusalcı’ görüşe karşı kitlenin hareketi olarak değerlendirildi.
Tam 20 yıl boyunca…
Bugün ise durumun pek o denli olmadığı anlaşılıyor.
Ulusalcı akademisyen birebir kimliğe sahip bir takım tarafından suikasta uğratılmış…
İlk bakışta, bu yeni bilgi ortaya atılınca, yıllar ve yıllar uzunluğu daima tıpkı farklı nakaratı tekrarlamış olan kalemler ile yorumcuların, buna şiddetle itiraz etmelerini bekledim. Bilhassa de suikastı planlayanları yakından tanıdığını daha evvelce belirli etmiş görüş sahiplerinden…
Öyle olmadı.
Verdikleri yansıdan şaşırdıkları izlenimi de almadım. Söylenenleri, argümanları hiç tereddüt etmeden yanlışsız kabul ettiler.. Güya onca yıl boyunca gerçeğin artık ortaya döküldüğü üzere olduğunu biliyormuş üzere bir hava var.
Peki ya Uğur Mumcu? Ahmet Taner Kışlalı?
Hatta biraz daha geriye gidelim, Bahriye Üçok…
Ülkemizde 1990 yılında başlayan ses getirici suikastlarda hayatlarını kaybetmiş onca pahalı aydın…
Resmi ağızlar tarafından kendilerine ‘‘İşte katiller’’ diye sunulmuş şahısların gerçek failler olduğundan ailelerin kuşku duyduğu bilinen çok sayıda kaybın infazcıları da, şayet Necip Hablemitoğlu suikastı üzerindeki örtünün kaldırılmasıyla ortaya çıkan tablo doğruysa, bugüne kadar yanlış yerlerde aranmış olmasın?
Susurluk’ta meydana gelmiş kazadan sonra tartışma gündemine girmiş, Kutlu Savaş’ın başbakanlık ismine soruşturup kaleme alarak, MİT’in kendi kaynaklarından raporlaştırdığı, TBMM’nin kurduğu kurulun sorguladığı, daha sonra kimi davalara da mevzu olmuş ‘derin devlet’ gerçeği ile bir kere daha karşı karşıya olabilir miyiz?
NATO’ya üye olma sonrasında dış mihraklar -Amerikan ve İngiliz istihbaratı- tarafından devlet içerisinde örgütlenmesine müsaade verilmiş bir çekirdek takımın, bunun mahzuru görüldüğünde millileştirildiği, lakin o takımda yer alan kimi ögelerin misyonlarının gerektirdiği kapalılık sebebiyle kazandıkları gücü kendilerinin yahut dar bir bölümün çıkarları için kullanmaya başladıkları yolunda bir tez vardı.
‘‘Gayrı ulusal, akabinde ulusal hale getirilmiş, en son devirde de özelleşmişti’’ tezi.
Tezi savunduğumda üzerime nasıl gelindiğini o günleri hatırlayacaklar bilecektir.
Bir devir Genelkurmay başkanlığında istihbarat ünitesi sorumluluğunu taşımış Korgeneral (E) İsmail Hakkı Pekin, KRT TV’de, Semra Topçu’ya, Hablemitoğlu suikastı faili oldukları tezine muhatap asker kimlikli bireyleri değerlendirirken, o tezi doğrulamış…
Gazetecilerin yıllar öncesinden ortaya çıkarması gereken bağlar yeni yeni deşifre oluyor.
Hani ‘‘Bir tuğla çekilirse duvar yıkılır’’ deniliyor ya, Pekin ‘‘Tuğla çekilsin, duvar yıkılırsa yıkılsın’’ görüşünde…
O bu noktaya gelmişse tahminen bu sefer olur.
İzin verilecek mi bakalım…
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.