Fehmi Koru*
Benzerlikleri bir tek ben mi görebiliyorum?
CHP’li bir milletvekili, bir TV programında kendisine yöneltilen, ‘‘İktidara gelirseniz HDP’ye bakanlık verir misiniz?’’ sorusuna olumlu karşılık verdiği için kıyamet kopuyor. Gürültü yoğunlukla iktidar cephesinden geliyor ancak Millet İttifakı içerisinde yer alan partiler ortasında da bu kelamlara tahammül edemeyenler olduğu anlaşılıyor.
HDP, hani olmaz ya, sandıktan birinci parti çıksa yahut aday çıkaracağı cumhurbaşkanı adayı halktan kâfi oy alıp rakiplerini geçse ne olur?
Hükümet kurdurulmaz, cumhurbaşkanı olmasına geçit verilmez herhalde.
Fantezi mi geliyor? Hayır. Bunlar demokratik olma argümanlı ülkemizin siyasi gerçeği. HDP ‘istenmeyen öteki’ çünkü…
Bugün bu türlü, lakin dün diğer parti/ler ‘istenmeyen öteki’ idi…
Türkiye’de siyasi sistem, 1960’ların sonuna kadar, Necmettin Erbakan’ın şahsında temsil edilen niyetin partileşip iktidar arayışına girmesine müsaade vermedi. Erbakan bu pürüzü Ulusal Nizam Partisi (MNP) ile aşmayı denedi (1970).
MNP kapatıldı (1971).
Erbakan yılmadı, 12 Mart (1971) askeri müdahalesi akabinde bu kere Ulusal Selamet Partisi (MSP) ile manisi aşma teşebbüsünde bulundu. MSP, 1973 genel seçiminden, 48 milletvekili ile, hükümeti kurmak isteyecek iki blokun -AP ve CHP’nin- partilerine bu imkanı sağlayabilecek ‘anahtar parti’ olarak çıktı ve CHP ile koalisyon ortağı olarak hükümette yer aldı.
İşte o hükümetin kuruluşu öncesinde yaşananları hatırlayanlar için bugün HDP’ye uygun görülen durum herhalde fazla yardırgatıcı değildir. O periyotta ‘istenmeyen öteki’ MSP’ydi.
CHP’nin o zamanki başkanı Bülent Ecevit, Erbakan ve partisinin önüne konulan pürüzün aşılmasında, ‘tarihsel yanılgı’ çıkışıyla, yardımcı olmuştu.
MSP de 12 Eylül (1980) darbesi akabinde kapatıldı; Erbakan ve arkadaşları idam tehdidiyle yargılandılar da.
‘Ötekileşme’ Erbakan için daima sürdü.
Kurduğu Refah ve Fazilet partileri de yeniden kapatıldılar.
Hem de Refah Partisi 1995 seçiminden birinci parti olarak çıktığı ve sistem Erbakan’ın başbakan olmasına bayağı direndikten sonra, Tansu Çiller’in başında bulunduğu DYP ile ‘Refahyol’ ismiyle hükümet kurup başbakan da olduğu halde (1996)…
‘Post-modern darbe’ diye anılan 28 Şubat’ın (1997) gerisindeki güçler yahut siyasi sistem, ‘istenmeyen öteki’ bilinen bir partinin -o devirde Refah Partisi’nin- iktidarı teslim almasına sırf bir yıl tahammül edebilmişti.
Hatırlamayan bizim jenerasyondan olanlar ile gençler biraz arşiv taraması yapsalar, 1995 seçimi sonrası ve Refahyol’un kurulması basamağında gazetelerde çıkan yazılardan, Refah’ın ‘istenmeyen öteki’ olduğu gerçeğini öğrenebilecekleri o günün havasını alabilirler.
O kadar geriye gitmeye de gerek yok; AK Parti de kurulduğunda ‘istenmeyen öteki’ pozisyonundaydı.
AK Parti’nin kurulma kademesinden (2001) katıldığı ve birinci parti olarak çıkıp hükümet kurmaya hak kazandığı birinci seçime -3 Kasım 2002’ye kadar- geçen periyotta maruz bırakıldığı muamele tam bir ‘istenmeyen öteki’ muamelesidir.
Sonrasında bile.
‘‘Değildi’’ diyeceklere kendi içinden birini cumhurbaşkanı seçtirmeye kalkıştığı 2007 devrinde yaşananları hatırlatırım.
Kapatılmasına da o periyotta ramak kalmıştı AK Parti’nin; Anayasa Mahkemesi tarafından kapatılmaktan yalnızca bir oy farkı ve para cezasıyla kurtulmuştu.
Başarılı olamamış darbe teşebbüslerini saymıyorum.
Bugünlerde AK Parti ismine konuşanlar ile AK Parti’nin prestij ettiği gazetelerde yazan ve ekranlarda yorum yapanların HDP’ye dönük ithamlarıyla, geçmişte rakibi partiler ile onların destekçisi muharrir ve yorumcuların AK Parti’ye dönük değerlendirmeleri ortasında çabucak hiç fark bulunmuyor.
Yarın AK Parti iktidardan düşsün, yeni devrin kalemleri ve yorumcuları, şimdilerde HDP’ye reva görülen ‘istenmeyen öteki’ saflarına AK Parti’yi de yerleştirmekte fazla zorlanmayacaklar.
Daha şimdiden o imgeyi veriyorlar esasen.
HDP de daima kapatılan öncüsü partilerin bugünkü sürdürücüsü fakat, onun geçmişin Ulusal Selamet Partisi, Refah Partisi ve en son AK Parti üzere halkın değerli bir kısmının oylarını alabileceği imkan dahilinde görülmüyor. Duruma bu türlü bakıldığı çok belirli.
Varsayalım aldı. Varsayalım çıkardığı adaya cumhurbaşkanı seçilecek kadar oy verildi. O durumda ne olur?
Hadi o kadar ileri gitmeyelim ve birinci seçimde çıkardığı milletvekili sayısıyla tıpkı 1973’te MSP’nin başardığı üzere, ‘anahtar parti’ durumuna geldiğini varsayalım.
O durumda ne olur?
Yazımın burasında zihnime üşüşen soru şu: Sanki ülkemiz, 1960 öncesinden de başlayarak, siyasi tarihinin rastgele bir noktasında ‘demokratik’ olduğu tezine tam uyan bir ülke sayılabilir mi?
Bu tartışmaların sürdüğü günümüzde sayılabilir mi?
Cevabım muhakkak benim. O sebeple şu soruyu da sorabilirim sanıyorum: Sanki bir gün, anayasasında vurgulandığı üzere, ‘demokratik hukuk devleti’ savına gerçek manada uygun bir ülke olabilecek miyiz?
HDP’ye oy verenleri sistem içerisinde gördüğünü muhakkak etmek ve o insanları dışlamadan kazanmaya çalışmak çok mu sıkıntı? Böylelikle silahlı terörü daha rahat kınayabilmek?
İşin özeti şu: Bugün HDP mazeret, geçmişte MNP ile başlayıp yakın tarihe kadar devamları süregelen ‘ötekileştirilmiş’ partilerin de periyotlarında birer mazeret oldukları gibi…
Rahmetli Necmettin Erbakan’a sıhhatinde gün yüzü göstermemek için elden gelen her şeyi yapanlar, partilerini kapatan, kendisi ve arkadaşlarını yargılayan, partisi sandıktan birinci parti çıktığında başbakan olmaması için efor gösteren, başbakanlığını bir yılla sınırlayan kimler varsa, artık daima bir ağızdan onu hayırla yad etmiyorlar mı, ne diyeceğimi şaşırıyorum.
Bugüne bakıp enseyi karartmak yerine yarınları beklemekte fayda var. Burası bu türlü bir ülke zira.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.