Fehmi Koru*
Dün ligin savlı iki kadrosu –Beşiktaş ve Trabzonspor– rakiplerine yenildi.
Olur a, futbol bu, yenen kadar yenilen de olacak elbette. Bu sabah, yenilen kadroların yöneticilerinin reaksiyonları ile uzman gazetecilerin değerlendirmelerini okuduğumda hiç şaşırmadığımı fark ettim. Yöneticiler hakemleri suçladı, uzman gazeteciler ise bu haftaya kadar yere göğe sığdıramadıkları hocalar ile kimi oyuncuların yetersizliğini lisana getirdi.
Sonucu rakip kadronun gerisinde iktidarın bulunduğu savıyla pahalandıran bile çıktı.
Hocaların bahse yaklaşımları da sürpriz olmadı benim için; temel onlar şaşkınları oynamaktalar.
Kraliçe’nin vefatından sonra yas yüzünden tatile sokulan İngiliz liginde de son hafta favori gruplardan yenilenler oldu. En kıymetlisi, geçen yıl şampiyonluğu tek puanla kaybeden, öbür birkaç şampiyonada kupa kaldıran Liverpool’un İtalyan grubu Napoli’den dört gollü yenilgi tatmasıydı.
Orada verilen yansılar, değerlendirmeler ve hocaların yaklaşımları bizden çok farklı.
Chelsea grubunun yeni sahipleri gözünün yaşına ve geçmiş başarılarına bakmadan teknik yöneticisi azletti.
Liverpool’un hocası Jürgen Klopp ise kusuru diğerlerinde aramak yerine “Kendimizi yine keşfetmemiz gerekiyor” cümlesi ile başlayıp sonraki haftalarda karşılarında oynayacak kadroların artık kendilerini yenilmez görmeyeceklerini söylemeye kadar varıp özeleştiri yapmayı yeğledi.
Futbol kendine has özellikleri bulunan bir oyun. Her grup her maça yenmek yahut yenilmemek gayesiyle çıkar. Favori kadro elbette yenmeye daha yakındır, lakin her maçı favori ekibin kazanacağı diye bir kural da yoktur.
Hep favoriler kazansaydı futbol denilen oyun seyredilmeye kıymet olur muydu?
Yenmek kadar yenilmek de bu oyunun tabiatında var.
Öyleyse?
Maçlarda istedikleri sonucu alamayan ekiplerin yöneticileri ve hocalarının, diğerlerini suçlamak yerine, önceliği “Nerede yanılgı yapıyoruz?” sorusuna yanıt aramaya vermeleri daha hakikat olur.
Bazen esasen herkesin görebildiği besbelli hakem yanlışları yaşanmış olsa bile…
Hata yapan hakemleri de kendilerine gelmeye zorlamanın öbür bir yolu yok.
[Önlerinde hala uzun yıllar bulunanlar ile milletlerarası değerli karşılaşmalarda FİFA’nın daima misyon verdiklerinin de ortalarında yer aldığı 13 hakem kararlarıyla kulüpleri kızdırdıkları için bir çırpıda devre dışı bırakıldı ve bu yıl pek çok yeni yüzle tanışıldı da ne oldu? Eskilere yönelik suçlamalar artık yeni hakemler için yapılıyor.]
Futboldan ve dünkü maçlardan kelam ediyorum lakin aklım hepimizin değişik alanlara da yansıyan ortak özelliklerimizde…
Siyasette, iş dünyasında, hatta medya alanında.
Tarihe, geçmişimize bakışımızda bile tuhaflıklarımız var.
Her şeyde dışımızdakileri suçlayacak bir şeyler bulma adetimiz tuhaf.
Kendimizi her vakit ve her mevzuda haklı görme alışkanlığımız da o denli.
“Acaba” diye yüksek sesle düşünüyorum, “Her bahiste elinde sarı ve kırmızı kartlar bulunan birer hakem olsaydı, yaptığımız yanılgılara hangi sıklıkla kart çıkartılır ve hakem tarafından verilen cezalara reaksiyonlarımız ne olurdu?”
Futbolda yaşananlar ve müşahede edilenlerden farklı bir şeyler yaşanacağını sanmıyorum.
Şu sıralarda kritik sonuçlar doğurabilecek bir seçime gerçek süratle gidildiği için berbat alışkanlıklarımız daha fazla bariz hale geliyor.
Topyeküncülük herkese hakim; çoklukla daha sakin olanlara bile şu günlerde topyeküncülük sirayet edebiliyor.
Ya daima, ya hiç yaklaşımı çabucak herkesi tesiri altına alıyor.
Son padişah Vahdettin’i vatan hainliği ile kahramanlık uzak noktaları içerisinde değerlendirmenin öteki ne ismi olabilir ki?
Görüşlerini beğenmediğimiz, mevzulara bizden farklı yaklaşan insanlara bile biraz sıkışınca uygun bulduğumuz sıfat günümüzde de ‘vatan haini’ olmuyor mu?
İzmir belediye lideri, biri/leri için, vaktiyle o periyodun kendine özel koşullarında kullanılmış ‘gaflet ve dalalet içinde olma’ suçlaması yapabiliyor; ona karşı çıkma gereksinimi duyanlar da kendisini ‘düşman’ bellenen komşu ülkenin başşehrinin belediye başkanlığına layık gördüklerini söyleyebiliyorlar.
İki taraf da birbirine anlamaya hazır değil.
Seçimde ne olacaksa olacak. Her ülkede seçim yapılıyor, hepsinde mevcut iktidarlar devam edebildiği üzere halkın oyuyla değişebiliyor da. İşte geçen hafta sonu yapılan seçimde İsveç halkı iktidarı değiştirdi, hükümet kurma vazifesini sol partiye verdi; buna karşılık, İngiltere’de son seçimden önde çıkmış iktidar partisi genel lideri ile ülke başbakanını kavgasız gürültüsüz değiştirdi.
Bizde seçim eski Roma’daki sonunda illa birilerinin ölmesi gereken gladyatörler savaşı üzere. İktidar partisi yapılacak seçimden yeniden muvaffakiyetle çıkarsa halkın yarısı karalar bağlayacak, zıddı olur ve muhalefet iktidara gelirse güya sarsıntı olmuş üzere sarsılacağız.
Halbuki bu ülkede şimdiye kadar birçok iktidarlar yerini öbür iktidarlara bıraktı; dünün ülkeyi yönetmiş partilerinin birçoklarının şimdilerde esamileri okunmuyor.
Sandıktan çıkacak sonucu yenilenin kabul edeceğinden bile emin olmak mümkün değil ülkemizde.
En çok konuşulan hususun ‘sandık güvenliği’ olması ve sandığa müdahale edilebileceğinin düşünülmesi de bize mahsus garabetlerden.
Maç oynanırken futbolda kurallar değişmiyor ancak damgasız oy pusulaları evvelden alınmış kararın hilafına seçim günü bizde geçerli sayılabildi.
İstanbul’da yapılan seçimlerde dört farklı oy kullanıldı, o oylardan sadece biri geçersiz sayılarak yine sandığa gidilebildi.
Bereket, şaşırtan sonuçlara bakıp yenilen kadrolardan maçların tekrarlanmasını isteyen çıkmıyor; sahi neden çıkmıyor?
Klopp’un grubu için söylediği bizim için de geçerli: Bizim de kendimizi yine keşfetmemiz gerekiyor…
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.