Fehmi Koru*
Müzikten hoşlanılan bir ailede büyüdüm. Merhum annem müzik hocası Fikri Bey’den –Şenürkmez– çalmayı öğrendiği mandolini orta sıra eline aldığında başka bir heyecan duyar, radyodan seslenen sanatkarlara hoş sesiyle eşlik ederdi. Televizyon çıktığında en fazla müzik programlarından keyif almıştık. Her yıl fuar vakti İzmir’e akın eden sanatkarları dinlemeyi bir yıl uzunluğu iple çekerdik.
Aynı vakitte bestekar de olan İzmir radyosundan Ali İstek Avni’nin arşiv dayanaklı programlarının hastasıydım.
Yıllar sonra yakın dost etrafımla her ay en az bir sefer bir ortaya gelmeye karar verdiğimizde buluşma fırsatını bizlere müzik sevgisinde paydaşlığımız sağlamıştı. ‘Fasıl’ akşamlarımıza ilgi gösterenlerin sayısı başta onlarla söz edilirken sonraları her eğilimden yüzlerce dost ilgi göstermeye başladı.
Fasıllar müzik zevkinin sanıldığından çok daha geniş bir etrafta yaygın olduğunu bizlere öğretti.
Bu Türk musikisiyle ilgimin kısa özeti.
Müziğin yerelden evrensele uzanan cazibeli tesirinin canlı şahidiyim.
Londra’da bir orta birebir konutu paylaştığım İzmirli bir akademisyen, LP denilen büyük plaklardan sıkça bilhassa Bob Dylan’ı dinlememden bayağı rahatsızlık duyduğu ve bunu unutulmaz müziklerin sahibi için “Hayatımın manyağı” üzere bir sıfatı ısrarla kullanarak belirli ettiğinde, kimi kulakların hoşlukların her çeşidine açık olmadığını birinci sefer anlamıştım.
[Yıllar sonra, bir Amerika seferimde, genç bir yakınımı, oldukça uzak bir yerde sevenlerine konser vereceğini öğrendiğim Bob Dylan’ı dinlemeye götürdüm; biraz da zorlayarak… Hayranı olduğum sanatkarın yaşlanmış sesini daha da kötüleştiren ses sisteminin de ihaneti yüzünden, birinci yarısı sonrası konseri terk etmeyi yakınıma ben teklif edecektim.]
Daha sonraki konut arkadaşım ile, bir asırdan uzun vakit evvel ülkesini ziyaret eden Sultan Abdülaziz onuruna Kraliçe Victoria’nın müzik ziyafeti düzenlediği Crystal Palace’ta, o sıralar gencecik bir sanatçı olan Santana’nın konserine gidecek ve periyodun -1978 yılındaydık- her ülkeden gençlerinin müzik ortak paydasında buluşabildiğine, o kalabalıkta gözlerimiz ve kulaklarımızla tanıklık edecektik.
Hayatlarına müzik zevki sığdırmamış insanlara daima acımışımdır.
Bu girişi şu sıralarda “Konserler, müzik şenlikleri yasaklarla engelleniyor” yollu haberler üzerine yaptım.
Anlaşılan o ki, ‘müzik’ konusunda farklı düşünen, onu ‘tehlikeli’ bulan ve elinden geliyorsa diğerlerine da yasaklanmasını isteyen birileri var.
Olabilir, herkesin her incelikten anlaması beklenemez.
Fakat anlayış eksikliklerinin güçleri yetiyor diye diğerleri üzerinde baskı ögesi olarak kullanılmaya kalkışılması ve kimileri yıllardan beri belirli vakit aralıklarında tekrarlandığı için artık klasikleşmiş konserler ve şenliklerin yasaklanması hiç beğenilen değil.
Müzikten hoşlanmayanlar icra edildiğinde kulaklarını o seslere kapatabilirler; lakin diğerlerini o zevkten yoksun etmeye kimsenin hakkı yoktur.
Belli üslup müzikten hoşlanmayan kendi hoşlandıkları tıp müzik icra edilen ortamlara masraf. Her cins müziğe kendilerini kapatanlar da bulunabilir elbette, onlar da konserlerden ve şenlik mahallerinden uzak durmakta özgürdürler.
Hani bütün yasaklar yasaklanacaktı?
Zihnim konserler ve müzik şenliklerine getirilen pürüzlerle meşgulken, TV haberlerinde bir öteki yasak imajları karşıma çıktı.
Muhalefet partilerinden birinin başkanı Ege’de bir ili ziyaret ederken, partinin lokal idaresinin vatandaşları önderleriyle tanıştırmak için düzenlediği mitinge evvelden müracaatta bulunulmadığı gerekçesiyle müsaade verilmemiş.
Partililer ile güvenlik vazifelileri kameralar önünde bu mevzuyu tartıştılar.
Ne vakitten beri vatandaşlara görüş açıklamak için partilerin müsaade alması gerekiyor?
İzin değil, bildiğim kadarıyla bilgi vermek bu cins etkinlikler için kâfi.
Görüntülerde beni üzücü halde şaşırtan, siyasi aktifliği engellemek için o mahalle gelmiş olan görevlilerin ‘sivil’ kıyafetli olmasıydı. Devletin güvenlik vazifelilerinin, böylesine bir ihtar için parti yetkilileri karşısına rütbelerini de muhakkak eden resmi kıyafetleriyle çıkması gerekmez miydi?
Benzer bir imaj, bir müddet evvel, Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olmuş siyahi bir iş bayanının yerini kapatmak için Ankara/Kızılay’daki kafesine giden güvenlik vazifelileri ile ilgili haberde de vardı. Bir güvenlik vazifelisi, sivil kıyafetiyle, yapılmak istenen sürecin yanlış olduğunu duyurmak ve bayana dayanak çıkmak için orada bulunan bir milletvekiliyle ağız dalaşı yapmaktaydı.
Kameralar önünde.
İzlerken donup kaldığımı hatırlıyorum.
Görevliler devlet ismine bulundukları ortamlarda resmi üniformalarını taşımak zorundalar.
Askerse asker üniformasıyla, polisse polis üniformasıyla…
Milletin vekiliyle konuşan devlet vazifelilerinin, o milletvekili hangi partiden olursa olsun, bütün milleti temsil ettiği için, ona, kendi bakanları kendilerinden nasıl bir hürmet bekliyorsa birebir saygıyı göstermeleri gerekir.
Devletin askeri yahut polisi milletin vekiliyle ağız dalaşına giremez.
Ankara’daki olayda beğenilen olmayan bir diğer istikamet de, faaliyetine pürüz getirilmek istenen yerin sahibinin derisinin renginin bu uğraşın sebebi olabileceği ihtimaliydi.
İzlediğim haberde bu taraf açıkça vurgulanıyordu.
Siyahi biri, bir bayan, Somali’de doğmuş, Türkiye’de bir Türk’le evlenmiş, yıllardır yaşamakta olduğu ülkemizde bizden biri ve vatandaş olmuş, maişetini kazanmak için açtığı kafeye kendisi üzere siyahi müşteriler çokça geldiği için…
Kalemim cümleyi tamamlamama müsaade vermedi.
Zevklerin -veya zevksizliklerin- uygulamaya kalkışılan yasakçılıkla diğerleri üzerinde de geçerli kılınmaya çalışılması, partilerin kendilerini tanıtma faaliyetlerini kısıtlamaya kalkışılması yahut derisinin rengi yüzünden insanlara farklı muamele yapılması 2022 Türkiyesi’ni yeterli yansıtmıyor.
Yoksa yeterli yansıtıyor da bu türlü düşünmekle ben mi yanılıyorum?
İktidar takımları buna kendileri karar vermeliler.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.