__________________________
“Böylesine Sevilecek Bu Dünya
Yaşadım Diyebilmen İçin.”
Bir sokak röportajında ‘Sabah uyandığınızda kendinizi nasıl hissediyorsunuz?’ sorusuna verilen bir karşılık gündemimize yerleşti. Röportaj yapılan genç arkadaşımızın naif tutumu, kelamlarını doğallıkla ve sadelikle lisana getirmesi hepimizi etkilemiş olacak ki, toplumsal medyada ağır bir ilgi gördü.
Yaşamaya dair bir umut hikayesi
Bu öyküde bizi etkileyen derindeki hissin, umutlu bir yaşama çabası olduğunu düşünüyorum. Ömür hikayesini bilmesek de röportajın sonundaki kelamlar bir uğraşın varlığına işaret ediyor. O gayretin içinde algıladığımız doğallık, yeterli niyet ve sadelik, ‘umuttan öteki bir sığınak yok’ diyor güya.
Sözlere baktığımızda, umudun ve andaki mutluluğun yalnızca güneşin doğuşunda olmadığı görülüyor. ‘Güneşim’ diyor arkadaşımız. Güneş onun için doğuyor adeta. Umutlu bir sahipleniş hali.
‘Güneşim doğdu’ da demiyor üstelik. ‘Doğdu güneşim’ diyor. Ne umutlu söz ‘doğmak’! Cümlenin başına konularak ona vurgu yapılıyor. ‘Evet’ diyor, beklediği an geldi diye anlıyoruz.
Sonra bir hazırlık süreci. Her gün yapılan sıradan şeyler, anın kıymetini artıran bir merasime dönüşüyor. Elini yüzünü yıkıyor, hoş bir müzik, hoş bir banyo, üstünü başını giyiniyor…öyle sıradan değil, sağlam bir kahvaltı yapıyor. Bunlar onu hazırlıyor güne. Tahminen de sağlam bir çabaya.
‘Modunu’ yakalıyor, dayanıklılığını bu türlü sağlıyormuş üzere bir edayla. Tabi diye de güçlendiriyor.
Yadırganmaması dileğiyle, bu günlük kıssadan alıp, büyük usta Nazım Hikmet’in Yaşamaya Dair şiirine getireceğim kelamı. Umudu çağrıştıran her kıssada olduğu üzere bu görüntünün bitiminde de istemsizce kulağımda şu dizeler çınladı;
“Yani, ömrün dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden
Yani, bütün işin gücün yaşamak olacak.”
Bir hadise kolektif üretimlere husus oluyorsa artık sahibinden ayrışır ve ortak bilince hizmet eder.
Bu sade röportajın altında çok mu şey arıyorum? Kelamların sahibi bu çıkarımlara katılmaz bile tahminen de kim bilir! Ortada kolektif bir his, hareket ve bundan doğan üretimler var. İlgili görüntüden hareketle toplumsal medyada bilhassa fenomenler ve ünlüler tarafından üretilen içerikler işin cümbüş kısmıydı. Pekala art planda hissedilen ve epey ilgiyi yaratan o güç, çıkarımlarda kelam ettiğim yüksek umutla bağlı olabilir mi? Gösterilen ağır ilginin altında yatan öteki hislerin ise, yaşamanın hakkını anın kıymetini bilerek vermeye, sadeliğe ve doğallığa duyulan şaşkınlıkla karışık hasret olduğunu düşünüyorum, fakat bu yazıdaki vurgumu umut konusuna yapmak istiyorum.
Nefes almak üzere bir ömür işlevidir umut.
Ve umut deyince içimizi titreten o eşsiz dizeleri hatırlarız. Üstüne kelam söylemeye hakkım olmadan sonlandırıyorum yazımı.
Yaşamaya Dair
“Yaşamak latifeye gelmez,
Büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın
Bir sincap üzere mesela,
Yani, ömrün dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden
Yani, bütün işin gücün yaşamak olacak.
………..
Yani, öylesine ciddiye alacaksın ki yaşamayı,
Yetmişinde bile, mesela, zeytin dikeceksin,
Hem de o denli çocuklara falan kalır diye değil,
Ölmekten korktuğun halde vefata inanmadığın için,
Yaşamak, yani ağır bastığından.
………..
Bu dünya soğuyacak günün birinde,
Hatta bir buz yığını
Yahut meyyit bir bulut üzere de değil,
Boş bir ceviz üzere yuvarlanacak
Zifiri karanlıkta uçsuz bucaksız.
Şimdiden çekilecek acısı bunun,
Duyulacak mahzunluğu şimdiden.
Böylesine sevilecek bu dünya
Yaşadım diyebilmen için.
Nazım Hikmet Ran