“İnsan her şeyini kaybedebilirmiş ve tahminen bu kaybedişlere alışılabilir de aslında, fakat annesini kaybedince… Kendisini kaybediyormuş, kaybedince anladım kendimi…” cümlelerinin sahibi genç adamın gözlerinde gördüğüm uçurum tanım edilemezdi.
T.S. makûs bir rahatsızlık sebebiyle annesini her geçen gün kaybettiğine şahit olan evli genç bir adam. Her evlat annesi için özel, her anne de evladı için elbette. T.S. babasını hiç tanımadığı ve annesi tarafından büyütüldüğü için iki sefer düşkün olmuş annesine… Annesi hem anne hem baba olmuş T.S.’ye yeri geldiğinde. Korumuş, kollamış, yalnız kalmaması için elinden geleni yapmış, bahis komşuya bile zorunda kalmadıkça bırakmamış evladını. Evladı da bir nevi tüm bu fedakarlıkların karşılığını verebilmek ismine ‘annesinin isteği gibi’ bir hayat sürdürmeye başlamış süreç içerisinde… Onun istediği mesleği seçiş, onun uygun gördüğü eş ile evlenmiş…
VEFAYI, CEFAYA DÖNÜŞTÜRMEYİN
Anne ve babaya vefa elbette ki kıymetlidir, lakin bu vefa kişinin kendi benliğine sahip olmasını engellemeyecek biçimde olursa işte o vakit vefa bireyde ‘cefa’ya dönüşür. Annenin T.S.’ye yüklediği misyon onu farkında olmadan hayattan soyutlamaya başlamış. Memnun olmadığı lakin keyifli edebilmek ismine çabaladığı evliliği, annesinin rahatsızlığı ve kendi içerisinde yaşadığı huzursuzluk onun ‘rahatlamasına’ sebep olacağı noktasında kullanması için ikna edilen maddeyi almasına sebep oluyor…
“Kafam daima ağır geliyordu vücuduma. Yaşadığım hayat benim miydi emanet miydi sorgular olmuştum. Annemin bir müddet sonra olmayacağı gerçekliğine mi alıştırıyordum kendimi yoksa o gidince nasıl bir hayat bekliyordu beni sorusunu duymazdan gelmek için mi uyuşturuyordum kendimi bilmiyorum ve sonunda beni komşularına bile bırakmayan annem gitti beni burada bırakıp… İşte o vakit daha fazla rahatlamam gerektiğini düşündüğüm anlar yaşadım, daha fazla kullandım ve hala daha fazlasını istiyor bedenim…” diyen T.S.’nin bir tarafı da kurtulmak ve tahminen de hayatında birinci sefer kendi ömrünü eline almak istiyordu.
T.S.’nin bağımlılık sorununun klinik tedavisi için yönlendirme gerçekleştirdik ancak onu bağımlılığa iten bağlanma ve kaybetme hisleri ile daha da kıymetlisi ‘yas’ sürecini sağlıklı bir halde güzelleştirebilmek değerli ve vakit alacaktı. T.S. için uygun terapi tekniğin yanı sıra uzun soluklu his durumunu anlatacağı, beynini ve en değerlisi de kalbini boşaltacağı bir program inşa ettik.
SÖYLEMEYEDİKLERİNİ YAZMAK
T.S. anlattıklarını ancak daha kıymetlisi kendisine bile sesli olarak anlatamadıklarını yazacak, karalayacak, içindekileri büsbütün kusana kadar, öfkesini, pişmanlıklarını, kaygılarını, acılarını büsbütün yüzleşene kadar sürecek bir süreç yaşayacak olmamız beni de onun kadar etkiliyordu.
Parmağımız kesilir canımız acır, kanar, bantlanır ve kısa müddette geçer. Ağrımız olur ilacı alınır, beklenir, diğer bir rahatsızlığımız olur klinik olarak tedavi alırız ve kısa ya da uzun bir mühlet sonra iyileşiriz. Ruhumuz hastalandığı vakit farklıdır süreç.. Onu dinlemez, ne olduğunu, neden hastalandığını, neyin sebep olduğunu bulmazsak, onun için vakit ayırmazsak işte ruhun hastalığı iyileştirilmediği sürece fizikî olarak vücudumuzu, beynimizi ve tüm ömrümüzü tesirler.
Misyonunuz ve pozisyonumuz ne olursa olsun ister anne, ister baba, ister evlat yahut hayattaki öteki liderlik konumları, bir öbür birey (ki dünyaya gözünü açan her bebek o toplumun bir bireyidir artık) üzerindeki tesir alanımıza dikkat etmeliyiz. Sevgi, sahiplenmek, aidiyet elbette hoş hisler ve hisler, lakin denetimsiz bırakıldıkları vakit öteki bir esaretin sebebi olabilirler.
Dr. Burcu Bostancıoğlu